Wat doe je als je zus al een tijdje uit huis is, je vader elk Hemelvaartsweekend op motorvakantie gaat met vrienden en je alleen thuis overblijft met je moeder? Die vraag is inderdaad een strikvraag, het antwoord is vrij simpel: een weekendje strand en stad.
Vorig jaar werd ik met de 30 Day Writing Challenge ‘uitgedaagd‘ af en toe over mijn liefdesleven te schrijven. Er zijn eigenlijk niet veel onderwerpen waar ik totaal niet over durf te schrijven, en dit was geen uitzondering op die regel. Uiteraard heb ik toen niet opeens een chronologisch verhaal verteld over wat er ooit wel of niet gebeurd zou zijn, want dat is toch wel iets te persoonlijk en voornamelijk voor personen in kwestie, maar die paar honderd woorden die liefdegerelateerd waren en over mijn ‘general opinion’ gingen, rolden zo uit mijn toetsenbord. Dat is het voordeel van onderwerpen die je normaal niet ‘zomaar’ bespreekt: je kan er opeens heel veel nieuws over vertellen. Toch vind ik het altijd iets behoorlijk moeizaams hebben om te schrijven (of praten) over de liefde terwijl ik helemaal geen vriend heb, omdat ik simpelweg een enorme aversie heb tegen dat hele ‘wanhopig op zoek zijn’. Dat is dan ook bepaald niet op mij van toepassing, maar het idee dat ik die indruk kan wekken door een bepaalde opmerking is voor mij al reden genoeg om er niets over te zeggen.
Feest, slingers en confetti (maar vooral taart), want ik ben vandaag 16 geworden! Normaal gebruik ik geen uitroeptekens in mijn titels omdat het een beetje fake voelt bij mijn niet-zo-over-enthousiaste persoonlijkheid, maar dit vind ik de uitzondering wel waard. Op 14 mei 1999 sjeesde ik in een ambulance richting het ziekenhuis – vanwege de spits dan hè, ik heb mijn moeder geen verdere littekens bezorgd – en nu zijn we zestien jaar verder. Ik ben uitgegroeid tot een eigen persoon, met een karakter en een daarop gebaseerde persoonlijkheid vol dromen en ambities. Mijn leven is steeds meer ook daadwerkelijk dat van mij, omdat ik tegenwoordig veel meer zelf kan beslissen en veel zelfstandiger ben. Het zal nog twee jaar duren voor ik ‘echt’ volwassen ben (waar ik geen problemen mee heb, want ik zou mezelf nu ook echt nog niet onder het clubje volwassenen willen scharen), maar ik moet zeggen dat ik zestien toch al wel een redelijke noemenswaardige leeftijd vind. Ja, ondanks het feit dat echt bijna iedereen (zowel op school als in de blogwereld) ouder is dan ik.
Zestien klonk vroeger heel cool en hoewel dat nu een tikje minder het geval is – ik bedoel, ik ga nu echt niet opeens op een brommer/scooter rijden en de alcoholgrens is ook allang verhoogd -, vind ik het wel een mooie leeftijd. Eentje die bij me past. Het klinkt in elk geval minder puberaal en iets zelfstandiger dan vijftien. Misschien zijn associaties bij leeftijden ook maar domme dingen, vooral omdat mijn associaties vooral van mijn 10-jarige ik afstammen, maar ik vind het toch altijd leuk om bij stil te staan. 16 vind ik een mooie leeftijd die aan de ene kant nog lekker jong en tienerachtig is, maar ook de weg naar volwassenheid plaveit. Bij mindstyle-artikelen krijg ik vaak het complimentje dat ik zo ‘wijs’ ben, iets wat ik zelf ook inzie en waar ik best blij mee ben, maar aan de andere kant ben ik ook gewoon echt jong. En een beetje een eigenwijze spring-in-’t-veld. Ondernemend, ontdekkend.
omdat de wereld op mijn laatste avond als vijftienjarige één groot sprookjesverhaal was, mijn liefde voor zonsondergangen dit jaar is begonnen en ze zo’n lekker mijmerachtige sfeer afgeven