Karaktereigenschap: onafhankelijkheid
Dit artikel moet ik met een disclaimer beginnen. Ik denk namelijk dat er bij een hoop mensen die mij van dichterbij kennen een lichte frons op hun voorhoofd is ontstaan na het lezen van de titel. Zij, onafhankelijk? Mijn moeder denkt nu waarschijnlijk aan al die keren dat ik no clue had welk kledingstuk in welke wasmand hoorde en – tot grote ergernis van haar – zomaar wat deed. Anderen hebben misschien associaties met de keren dat ik vroeg of diegene even iets vast kon houden of iets voor me kon halen of doen, of geen idee had welke kant we op moesten lopen. En het gegeven dat ik toch best vaak profiteer van mijn ouders’ (of zus’) rijbewijs getuigt misschien nog wel het minst van onafhankelijkheid.
Want hoewel ik over een karaktereigenschap van mij ga schrijven die ‘onafhankelijkheid’ luidt, ben ik inderdaad op veel vlakken nog gewoon afhankelijk van mensen. Van volwassenen, van mensen die meer verstand van iets hebben dan ik. Ik vind het niet erg om dat toe te geven: ik ben 15 (oké, misschien moet ik nu wel ongeveer gaan zeggen dat ik 16 ben, 15 is een beetje misleidend als je over twee weken jarig bent) en ik hoef dus echt nog niet alles zelf te kunnen regelen en weten. De belangrijkste dingen in mijn eigen leven kan ik gewoon prima zelfstandig en met dingen als de was of andere irritante huishoudelijke klusjes heb ik nu nog helemaal niets te maken, dus dat leer ik tegen die tijd wel. Het idee van om elf uur ’s avonds een halfuur in je eentje fietsen (of in het OV zitten, dat vind ik op dat tijdstip eigenlijk net zo erg) maakt het gewoon een stuk minder aantrekkelijk om nog ergens heen te gaan en dus ben ik dan gewoon altijd blij als mijn ouders even willen rijden. Dat ik bij sommige dingen in het dagelijks leven gewoon nog hulp nodig heb van mensen maakt me echter niet per se afhankelijk.
