Bovenstaande opsomming met ‘Things To Give Up’ kwam ik een tijdje terug tegen op Twitter en vond ik eigenlijk zo lekker concreet en waar dat ik er wat over wilde zeggen. Voor het zelfinzicht, voor the sake of sharing, voor wat verdieping als er een redelijk zorgeloze periode aanbreekt na mijn laatste examen Frans vandaag.
Er is iets wat me opvalt aan het leven. Na een jaar of zestien zou je zeggen dat je wel een beetje gewend bent aan hoe het er hier op aarde aan toegaat, maar ergens in mij zit nog een stukje kinderlijke verbazing en sowieso denk ik graag na over dingen, waardoor ik af en toe opeens tot misschien logische, maar ergens ook verrassende conclusies kom. Nu het zomer is en ik vakantie heb is er juist alle ruimte in mijn hoofd om na te denken – iets wat niet altijd even positief is, maar gelukkig heb ik ook genoeg tijd om leuke dingen te doen waardoor ik niet nadenk. Die leuke dingen onderneem ik most of the time met anderen en aangezien iedereen toch vrij is, kom ik ook weer meer mensen tegen die de rest van het jaar niet op school te vinden zijn. Een barbecue met vrienden die je maar heel af en toe ziet is opeens weer een strak plan en als je naar een vriend gaat kun je er net zo goed de hele dag zijn – nu je toch de tijd hebt – en toevallig de rest van zijn gezin ook tegen het lijf lopen. Opeens bedenk ik me dan weer dat het misschien goed is om een idee te hebben van hoe ik over wil komen op mensen; niet dat dat zo ontzettend verschilt van hoe ik echt ben, maar het is een van mijn favoriete onderwerpen om uit te denken omdat ik ervan overtuigd ben dat het ook echt nut kan hebben.
En toch kwam ik al snel tot de conclusie dat de ouders van een vriend me nooit gaan leren kennen zoals die vriend me zelf kent, hoe ik me ook opstel, simpelweg omdat de situatie er niet naar is. Nu heeft dat gelukkig ook niet zo’n prioriteit bij mij, maar zelfs de paar mensen met wie ik op een persoonlijk level close ben (en bijvoorbeeld dus ook over gevoelens vertel, in plaats van de oppervlakkige dingen) gaan me nooit volledig kennen zoals ik mezelf ken. Ook al ben ik vrij open, dan nog is er een heleboel wat je wederzijds (want dit geldt natuurlijk net zo goed voor die ander) niet van elkaar weet of begrijpt omdat je het gewoon niet allebei meegemaakt hebt. Hetzelfde geldt voor de vrienden die ik misschien wel veel zie en spreek in het dagelijks leven, maar waar de gespreksonderwerpen eigenlijk in een geringe selectie aan categorieën te plaatsen vallen. Niet dat daar iets mis mee is: vaak is het hartstikke gezellig en is dat nou eenmaal het gene wat je gelijk hebt en waar je dus over praat, maar ik bedoel maar, zelfs het feit dat je veel tijd met mensen spendeert betekent niet automatisch dat ze je doorgronden.
Kritiek leveren op anderen is vaak makkelijk: je weet lang niet het hele verhaal, dus baseer je je mening op een paar dingen (die je ook nog eens op je eigen manier interpreteert). Lekker ongenuanceerd. Toch is er nog één iemand waarop makkelijker commentaar valt te leveren, en dat is op jezelf. Op de persoon waar je continu mee opgescheept zit en waar je bovendien alles van weet. Dat ‘complete plaatje’ maakt het wel heel verleidelijk om kritiek te hebben op elk klein dingetje, van een stomme opmerking tot een bad hair day of iets wat je vergeten bent.
Ik denk dat dit in eerste instantie niet eens zoveel te maken heeft met onzekerheid; het is meer het feit dat je je bewust bent van de dingen die je doet. Vooral in nieuwe omgevingen, bij nieuwe personen, ben ik me soms pijnlijk bewust van wat ik zeg en hoe ik me gedraag. Gebruikte ik dat woord nou echt? Praat ik niet teveel? Shit, waarom loop ik er eigenlijk zo bij, had ik niet eerder kunnen bedenken dat dat shirtje niet bij die broek past? Zijn deze mensen überhaupt geïnteresseerd in mijn verhalen? Op deze manier naar jezelf kijken, via de ogen van anderen, is heel vermoeiend. Wat je aan het doen bent is eigenlijk constant oordelen over jezelf, en dat brengt een hoop twijfel met zich mee: opeens maakt alles wat je doet uit en moet alles perfect. En dat terwijl anderen waarschijnlijk niet eens zo kritisch naar je kijken – zij zijn al druk genoeg met over zichzelf oordelen.
Afgelopen week werd ik door Lisanne getagd voor de ‘life questions tag’. Nu is het sowieso al een hele eer om door haar getagd te worden en moest ik ‘m alleen daardoor al invullen, maar de tag zelf is ook nog eens heel erg leuk! Op mijn blog merk je misschien al wel dat ik graag wat ‘dieper’ ga (dat betekent overigens niet dat ik een hekel heb aan oppervlakkige gespreksonderwerpen, maar alleen maar dat is gewoon niet genoeg) en dat is precies waar deze tag zich ook op richt. Er worden namelijk zes levensvragen gesteld waar je nét even wat langer over na moet denken voor je je antwoord typt, en die ook nog eens vrij persoonlijk zijn. Die uitdaging ging ik uiteraard aan!
Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft je de grootste glimlach op je gezicht?
Heel, heel lastig. Zeker als je het gewoon over de afgelopen twaalf maanden hebt, dus vanaf februari 2014. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd maar ook heel veel veranderd en ik vind het lastig één bepaald moment te kiezen. Op heel veel momenten kijk ik nog met een grote glimlach terug door dat moment zelf, maar ik kijk er ondertussen al wel weer anders tegenaan. Als ik dan toch moet kiezen ga ik waarschijnlijk voor het weekendje Schoonhoven in juni waarin we voor het eerst met onze caravan weggingen. Het was echt geweldig weer en er zijn toen ook prachtige foto’s gemaakt (iets met een golden hour en een gloednieuwe 50mm 1.4) waar ik nog steeds bij weg zwijmel (en ik gebruik ze dan ook nog graag op mijn blog, haha). Grappig detail is wel dat dat letterlijk een week na mijn break-up was. Misschien dat die kwetsbaarheid de mooie momenten gewoon nog bijzonderder maakte.