3 years of hesterly.nl

Bijna drie jaar geleden vond ik de verjaardag van mijn zus blijkbaar zo niet boeiend (sorry zus) dat ik uitgerekend op die dag voor de zoveelste keer naar Antagonist.nl ging en het deze keer écht deed: een eigen domein kopen. Ik kon er niet over uit hoe cool ik hesterly.nl vond staan staan na een paar maanden op hesterly.wordpress.com te hebben geblogd, een URL die zo onmogelijk was dat ik ‘m liever niet zei als iemand ernaar vroeg in een gesprek en die ik ook niet ‘even’ op kon schrijven. Mijn bloggeschiedenis gaat inderdaad dus veel verder terug dan die bewuste 26 oktober 2012; ik maakte in het voorjaar van 2012 al kennis met WordPress, waarop ik op en af een aantal blogjes heb opgestart (daar weet ik alleen weinig meer van) en uiteindelijk op 7 juni ‘wedontevergiveup’ in ‘hesterly’ veranderde, maar eigenlijk vind ik dat het vanaf dat eigen domein pas echt serieus werd. En drie jaar bloggen, holy, dat is wel een blogpost waard (alleen al omdat ik al vijf mails van mijn hosting heb gekregen dat ik even moet verlengen, oeps). Aangezien ik het leven nu wat beter snap en niet opnieuw heel eigenwijs mijn eigen feestje ga houden op 26 oktober, blog ik er gewoon vandaag over. Op drie jaar maken die paar dagen immers ook niets meer uit.

Uitgebreid terugblikken ga ik niet doen, vooral omdat ik het niet zo heel boeiend vind: ik was vroeger serieus bezig met mijn blog en deed het zo goed als ik kon, maar je hoeft maar één blik te werken op oude archieven om te weten dat het niet zoveel voorstelde. Mijn blogposts zaten misschien niet vol met spel- en taalfouten, maar de foto’s waren wel bedroevend slecht óf zonder bronvermelding van WeHeartIt – wat een goede indicator is voor hoe weinig ik om fotografie gaf; ik zag het vooral als praktisch, niet als een kunst op zich. Had ik een plaatje voor een artikel nodig, dan zocht ik die gewoon op, en bij het idee of copyright van de auteur stond ik eigenlijk nooit stil. Ik schreef daarentegen wel prima en mijn blog mag dan wel altijd gestaag en nooit booming gegroeid zijn, ik bouwde wel echt een groepje vaste volgers op en dat was iets waar ik terecht trots op was (en ben). Bloggen vond ik gewoon heel erg leuk omdat ik er voldoening uit kon halen en het idee had dat ik me ergens in ontwikkelde en dat vind ik nu eigenlijk nog steeds het belangrijkst.

3b years

(meer…)

Je mooiste blogjaar

Ik hoop voor je op nog vele mooie (blog)jaren te gaan. Maak er maar je mooiste van tot nu toe‘, citeer ik Nina’s comment op mijn blogpost over mijn verjaardag. Bij dit soort ‘bijzondere’ blogposts vind ik het altijd leuk even de tijd te nemen om de reacties nog een keer te lezen, maar dan allemaal achter elkaar in plaats van op mijn telefoon in de WordPress app zodra er eentje geplaatst wordt en ik daar een melding van krijg. Er reageren namelijk altijd wel een paar lezeressen die dat normaal nooit doen, maar nu de gelegenheid aangrijpen en me toch even feliciteren of gewoon laten weten wat zíj van mij/mijn blog vonden dit jaar. Naast dat ik dat hartstikke leuk vind, realiseer ik me vaak opeens ook dat er mensen meelezen. Aan de ene kant ben ik me daar heel bewust van – bijvoorbeeld als ik drie dagen niets online heb gezet, maar eigenlijk ook gewoon bij alles wat ik schrijf en publiceer -, maar ik vergeet soms dat mijn lezers ook echt unieke personen zijn.

Van de paar lezeressen die vaker reageren weet ik dat, bij de rest heb ik niet echt een ‘idee’. Rechts in mijn sidebar zie ik dan wel het getal 362 staan, maar mijn statistieken liggen daar qua unieke bezoekers vaak onder en zeker als je je bedenkt dat mijn blog nog heel vaak bezocht wordt via Google kun je wel concluderen dat écht niet al mijn volgers mijn blog dagelijks bezoeken/alles lezen. ‘Oh,’ denkt de pessimist/realist in mij dan, ‘zo betrokken zijn ze dus niet bij mijn blog.’ Dat is geen verwijt, maar het zorgt er wel voor dat ik me nog onafhankelijker opstel en niet snel aan jullie zou vragen ‘wat jullie nog zouden willen lezen’ of ‘hoe jullie dit het liefst zouden willen lezen’. Dat is overigens sowieso iets wat ik niet snel zou doen: ik blog gewoon voor mezelf en voor de lol en ik krijg het gewoon spontaan benauwd bij het idee dat iemand zich ertegenaan zou bemoeien, of dat ik compromissen zou moeten sluiten ‘om de ander tevreden te houden’. Ik verdien geen geld met mijn blog, ik ben niet afhankelijk van mijn statistieken en dus is hesterly.nl geen gevalletje “u vraagt, wij draaien”. Geloof me, daar ben ik veel te eigenwijs voor. Het enige is dat het het wel lastiger maakt om te bepalen wat nou precies een mooi blogjaar is.

IMG_3333b

(meer…)

5x zangeressen van vóór 2010

Tussen mijn favoriete artiesten zitten er een paar die al heel lang bezig zijn en ook een aantal die pas net begonnen zijn. Dat laatste is vaak heel verfrissend en leuk, maar het is ook wel weer leuk als je al meer herinneringen hebt bij bepaalde muziek. Ik besloot dat ik jullie deze keer niet per se kennis wilde laten maken met vijf van mijn favoriete artiesten, maar juist met vijf artiesten – in dit geval zangeressen – met mijn favoriete herinneringen. Die herinneringen heb ik het sterkst bij de muziek van vóór 2010, toen ik nog een jonkie was op muziekgebied. Toevallig vijf zangeressen deze keer!

Amy Macdonald

Genre: folk, popmuziek, akoestisch, alternatieve rock, indie
Nationaliteit: Schots (Gasglow)
Biografie: Op 25 augustus 1987 werd Amy MacDonald geboren. Vanaf haar vijftiende stond ze op het podium met akoestische optredens, vijf jaar later bracht ze haar debuutalbum This Is The Life uit. Die cd (ja, cd ja, the good old times!) stond op de eerste plaats van de Nederlandse Album Top 100 en kwam ook in andere Europese landen gelijk hoog binnen in de ranglijsten. Ze speelde onder andere op Pinkpop (2009) en was ook te horen in Mooi! Weer De Leeuw. Sinds haar laatste album uit 2012 hebben we helaas (nog) niets meer van haar gehoord.
Hits: This Is The Life, Mr. Rock & Roll, Run, Don’t Tell Me That It’s Over
Aantal albums: 3 (This Is The Life, A Curious Thing, Life In A Beautiful Light)
Opvallend: Met This Is The Life (een nummer van het gelijknamige album dat ze later nog als single heeft uitgebracht) scoorde ze de grootste solohit voor een vrouwelijke artiest.

Aan Amy Macdonald heb ik warme herinneringen. Vooral de hits van haar eerste album heb ik veel geluisterd toen ik in de zomer een uurtje per dag achter de computer kroop in het huis waar we toen oppasten. Met uitzicht op de Bilthovense straat en de trampoline in de tuin speelden mijn zus en ik dan een spelletje dammen op Spele.nl. Ik zie mezelf nog zo zitten als klein meisje achter dat grote bureau, me afvragend wat Hyves was als ik internet opstartte en daar terechtkwam omdat het de startpagina van de eigenaresse van het huis was. Nog steeds vind ik de muziek van Amy goed door haar onderscheidende sound. Best sfeervol om af en toe op te zetten! Dat doe ik niet vaak, maar toch vind ik het ergens jammer dat haar laatste album uit 2012 stamt.

(meer…)