Vertrouwen
Ik kan eerlijk zeggen dat ik mezelf vroeger nog nooit heb afgevraagd of ik wel op iemand kon vertrouwen. Als klein meisje was mijn hele wereld nog gevuld met barbies, spijkerbroeken met wijd uitlopende pijpen en acht zakken en mensen met goede bedoelingen. Die laatste zijn er nu gelukkig nog steeds, maar ze worden wel steeds bijzonderder naarmate je de wereld ook leert kennen als plaats waar #jesuischarlie een trending hashtag is als reactie op de terroristen in Parijs. Vertrouwen is niet vanzelfsprekend.
Dat wil – gelukkig! – niet zeggen dat er heel veel mensen rondlopen die jou wat aan willen doen. Het grootste gedeelte van de mensen dat je tegenkomt zit waarschijnlijk gewoon op neutraal terrein: ze hebben het niet op je gemunt, maar een echte vertrouwensband hebben jullie nou ook weer niet. Da’s logisch, omdat je heel veel mensen tegenkomt in je leven die je eigenlijk alleen maar van naam en gezicht kent, ondanks dat je ze misschien elke dag op school ziet. En dan zijn er ook nog de mensen waar je wel mee omgaat, maar die je eigenlijk alsnog vooral op een oppervlakkige manier kent: je deelt dingen uit het dagelijks leven en verder niet. Ik moet toegeven dat er voor mij tot een of twee jaar terug weinig verschil zat tussen de mate waarin ik die personen of andere vriendinnen vertrouwde.
