Over chagrijnig zijn
Gaf je me de keuze om één state of mind voor eeuwig uit mijn leven te verbannen, dan was het chagrijnig zijn. Om maar even met de deur in huis te vallen. Ongelukkig of verdrietig zijn klinkt misschien een stuk ernstiger, maar ik denk dat dat vooral is omdat het vaak langduriger is; stel dat ongelukkig en verdrietig zijn ook alleen in buien, in uren of momenten kwam, dan zou ik helemaal niet twijfelen over mijn keuze. Verdriet romantiseren we graag en ik weet niet of het terecht is, maar ik weet wel dat diep verdriet inderdaad vaak leidt tot schrijven, tot gesprekken en tot gevoelens. Ik weet dat ongelukkig zijn je pijnlijk bewust maakt van het feit dat je leeft en dat dit leven gebroken is – of jou breekt. Hoe naar die ervaringen ook zijn, soms kun je er wel wat mee in je verdere leven, terwijl ik vrij weinig tot niets kan met chagrijniteit. Chagrijnig zijn is voor mij een platte versie van – vaak onterechte – ontevredenheid, een rothumeur hebben zonder échte reden en dus niet de leuke, positieve persoon zijn die ik wel graag wil zijn.
