Na weken schrijven over de zomer of niet schrijven wordt het tijd het weer eens over het heden te gaan hebben. Ik beloof daarmee niet dat de zomer nooit meer voorbijkomt want ik heb nog steeds wat archiefkastjes open te trekken maar wel dat de mensen die geïnteresseerd zijn in het leven van een tweedejaars studente in Utrecht buiten haar vakanties om (of gewoon in mij) hun hart op kunnen halen. Die gedachte aan een persoonlijke blog over mijn dagelijks leven voelde opeens zo oldschool aan dat ik onderstaande webcamfoto’s wel toepasselijk vond.
Dat heeft er overigens ook mee te maken dat het herfst is, en dat ik een week vrij heb en dus uit mijn normale ritme ben, en dat de wintertijd net in is gegaan. Mijn slaapritme lijdt daar allesbehalve onder maar ik word verdorie zo sentimenteel van dat hele plotselinge donker. Die onnatuurlijke setback van de zonsondergang geeft me altijd een beetje het gevoel dat ik ook niet helemaal in charge ben en omdat het zo ongeleidelijk gaat kan ik er ook gewoon niets aan doen dat ik een week lang met herinneringen aan vorige jaren rondloop; dat voelt dan opeens veel dichterbij dan vorige week, toen het pas om half zeven donker werd. Maar quick little reminder to self: het is nu, geen vorig jaar, en ik denk eigenlijk dat ik nu wel eens leuker kan vinden dan vorig jaar. Misschien zelfs leuker dan het jaar daarvoor. Het liefst had ik jullie semi-live en uitgebreid verteld over elke leuke week met kwaliteitsblogjes maar zo werkt het/mijn leven gewoon heel vaak niet en daarom loods ik jullie nu met de allerleukste kiekjes door mijn oktober (en een klein beetje november) heen.
Heb ik één ding over mezelf geleerd, dan is dat wel dat ik ontzettend reflectief ben ingesteld. Lang van stof daardoor, ook, want als je me vraagt hoe ik iets vind kom ik negen van de tien keer eerst met een inleiding waarin ik alle eerdere ervaringen met het genoemde fenomeen beschrijf, om uiteindelijk toch uit te komen bij de huidige situatie. Verklaar me voor gek maar in mijn hoofd heeft alles gewoon een voorgeschiedenis die in allerlei opzichten bepalend is voor het gevolg en ik vind het bovendien ook heel leuk om die linkjes te kunnen leggen. Mijn voorliefde voor bloggen houdt daar ongetwijfeld verband mee (maar dan in omgekeerde versie), want stiekem doe ik niets anders dan mijn leven documenteren om het achteraf terug te kunnen zien en bepaalde ontwikkelingen of karakteristieken te herkennen. Waarom ik dat hier kwijt wilde weet ik niet meer precies, maar ik gok als uitleg voor het feit dat het me gewoon niet lukt om vijf weken volledig te verzwijgen, ook al zijn ze wat langer geleden en misschien wat minder relevant. Ik zeg misschien want het kan dus zomaar zijn dat ik hier een keer naar terug wil verwijzen en de relevantiewaarde wel vet hoog blijkt te zijn. Daarnaast horen er allemaal leuke en nog nooit eerder vertoonde snapshots bij dus ik neem jullie even in vogelvlucht mee.
Looong time no see! Ik breek mijn records van radiostiltes aan de lopende band maar, spoiler (hoewel de oplettende lezer dit wel wist), ik was de afgelopen drie weken in Zuid-Frankrijk en daar kwam het woord internet nog net in mijn woordenboek voor, maar laptop nou eenmaal totaal niet. Alleen het idee van een warm apparaat op mijn benen deed me al naar mijn zwembad rennen en het levenstempo was er verder ook niet naar om meer te doen dan zwemmen, lezen, eten, steden bezoeken, fotograferen, praten, slapen en supermarktshoppen.
Veel meer dan onderstaande zonsondergang met het bijschrift ‘new adventures’ en wat andere kiekjes op Twitter en Instagram (hoe goed is het dat ik dat laatste weer heb opgepikt? Exact) is er dan ook nog niets voorbijgekomen van mijn vakantie. Die drie weken rust vind ik een heerlijke gedachte maar dat betekent ook dat er nu heel veel te delen is. Heel veel foto’s, maar nog veel meer woorden om diezelfde herinneringen onder woorden te brengen zodat jij ze begrijpt, en ik ze niet vergeet. Starting off met de aanloop naar mijn vakantie, in vogelvlucht, voor zover dat aan mij besteed is.
Examens leren komt niet in mijn lijstje van favoriete bezigheden. No hard feelings, want het moest nou eenmaal een keer gebeuren en daarom heb ik het ook best braaf gedaan, maar na week één van mijn meivakantie/studieverlof kon ik echt even niet geloven hoe ongelooflijk saai je leven ervan wordt. Gelukkig brak er precies toen een opeenvolging van dagen aan die bijna niets met school te maken hadden, misschien zelfs een beetje te weinig, en toch was het het waard. De zon scheen en alles wat gepland was, werd aangevuld met spontane acties. In de week van 5 mei vierde ik de vrijheid in Rotterdam en Utrecht met festivals, Franse dinertjes, ondergaande zonnen en barbecues en ik denk dat het de moeite waard is de kiekjes op mijn telefoon te delen.
Afgelopen week had ik als enige in ons gezin vrij. Aangezien het normale leven dus gewoon doordraaide, ik eigenlijk ook niet speciaal aan vakantie toe was én ik niet echt aan vorig jaar kon refereren (aangezien we toen in Duitsland zaten) voelde het helemaal niet echt vakantie-ish; het was gewoon een week met veel vrij en veel tijd en een beetje verveling maar ook genoeg te doen en bovendien wat zon. I will never not mention that, ben ik bang. Om mijn vakantie niet helemaal een soort mysterieus zwart gat te laten lijken, leek het me leuk om een oude gewoonte op te pakken en een heerlijk kneuterig weekoverzichtje te maken aan de hand van iPhonefoto’s. Die loopt overigens lekker rebels tot en met donderdag omdat het anders veel te lang werd en ik ook gewoon geen foto’s heb van vrijdag.
De zaterdag trapte ik af met een rijles van 9:00 tot 10:30 die helaas allesbehalve vlekkeloos ging. Er zat een nieuwe koppeling in de auto waardoor het logisch was dat ik ‘m een keer extra liet afslaan, maar dat gebeurde vervolgens ook telkens precies bij een stoplicht als er vijf mensen achter me stonden omdat ik me dan een beetje opgehaast voelde door het groene licht en het júist daardoor fout ging. De twee nachten ervoor had ik ook niet echt ruim geslapen en ik was er met m’n hoofd gewoon niet zo goed bij. Een beetje zonde misschien, maar zulke ritten zitten er nou eenmaal ook tussen en uiteindelijk hebben we gewoon veel geoefend met parkeren en keren, wat wel goed ging. Na afloop was ik alleen behoorlijk moe inclusief hoofdpijn dus ik zocht mijn toevlucht tot de bank en een dutje waar ik mezelf vervolgens nog vanaf sleepte voor een fotoshootje in de stad. De rest van de dag en avond was ik niet meer up to zoveel bijzonders behalve een beetje bloggen.
