Voorjaarsvakantie snapshots

Afgelopen week had ik als enige in ons gezin vrij. Aangezien het normale leven dus gewoon doordraaide, ik eigenlijk ook niet speciaal aan vakantie toe was én ik niet echt aan vorig jaar kon refereren (aangezien we toen in Duitsland zaten) voelde het helemaal niet echt vakantie-ish; het was gewoon een week met veel vrij en veel tijd en een beetje verveling maar ook genoeg te doen en bovendien wat zon. I will never not mention that, ben ik bang. Om mijn vakantie niet helemaal een soort mysterieus zwart gat te laten lijken, leek het me leuk om een oude gewoonte op te pakken en een heerlijk kneuterig weekoverzichtje te maken aan de hand van iPhonefoto’s. Die loopt overigens lekker rebels tot en met donderdag omdat het anders veel te lang werd en ik ook gewoon geen foto’s heb van vrijdag.

Zaterdag

IMG_4895b

De zaterdag trapte ik af met een rijles van 9:00 tot 10:30 die helaas allesbehalve vlekkeloos ging. Er zat een nieuwe koppeling in de auto waardoor het logisch was dat ik ‘m een keer extra liet afslaan, maar dat gebeurde vervolgens ook telkens precies bij een stoplicht als er vijf mensen achter me stonden omdat ik me dan een beetje opgehaast voelde door het groene licht en het júist daardoor fout ging. De twee nachten ervoor had ik ook niet echt ruim geslapen en ik was er met m’n hoofd gewoon niet zo goed bij. Een beetje zonde misschien, maar zulke ritten zitten er nou eenmaal ook tussen en uiteindelijk hebben we gewoon veel geoefend met parkeren en keren, wat wel goed ging. Na afloop was ik alleen behoorlijk moe inclusief hoofdpijn dus ik zocht mijn toevlucht tot de bank en een dutje waar ik mezelf vervolgens nog vanaf sleepte voor een fotoshootje in de stad. De rest van de dag en avond was ik niet meer up to zoveel bijzonders behalve een beetje bloggen.

(meer…)

Un petit peu parisienne

Dat mijn gedachtes de afgelopen dagen weer flink afdwaalden is niets nieuws, dat doen ze namelijk altijd, maar het onderwerp was deze keer wel verrassend. Parijs. Naast dat dat gewoon de perfecte stad lijkt te zijn als je even wil ontsnappen aan je dagelijks leven (ik had vorige toetsweek namelijk ook erg sterk de neiging met mijn zus in de auto te stappen, dat is nu ook alweer bijna zover) waren er opeens nog heel veel meer dingen die ik associeerde met Parijs – vijf om precies te zijn!

Mais oui Paris (3)

(meer…)

Embrace yourself

Kritiek leveren op anderen is vaak makkelijk: je weet lang niet het hele verhaal, dus baseer je je mening op een paar dingen (die je ook nog eens op je eigen manier interpreteert). Lekker ongenuanceerd. Toch is er nog één iemand waarop makkelijker commentaar valt te leveren, en dat is op jezelf. Op de persoon waar je continu mee opgescheept zit en waar je bovendien alles van weet. Dat ‘complete plaatje’ maakt het wel heel verleidelijk om kritiek te hebben op elk klein dingetje, van een stomme opmerking tot een bad hair day of iets wat je vergeten bent.

Ik denk dat dit in eerste instantie niet eens zoveel te maken heeft met onzekerheid; het is meer het feit dat je je bewust bent van de dingen die je doet. Vooral in nieuwe omgevingen, bij nieuwe personen, ben ik me soms pijnlijk bewust van wat ik zeg en hoe ik me gedraag. Gebruikte ik dat woord nou echt? Praat ik niet teveel? Shit, waarom loop ik er eigenlijk zo bij, had ik niet eerder kunnen bedenken dat dat shirtje niet bij die broek past? Zijn deze mensen überhaupt geïnteresseerd in mijn verhalen? Op deze manier naar jezelf kijken, via de ogen van anderen, is heel vermoeiend. Wat je aan het doen bent is eigenlijk constant oordelen over jezelf, en dat brengt een hoop twijfel met zich mee: opeens maakt alles wat je doet uit en moet alles perfect. En dat terwijl anderen waarschijnlijk niet eens zo kritisch naar je kijken – zij zijn al druk genoeg met over zichzelf oordelen.

(meer…)

black & white self portraits

Af en toe een selfie maken met je telefoon is leuk, maar once you go DSLR, you never go back. Ik vind het veel leuker mijn camera in het raamkozijn te zetten en in een houding die binnen no time ongemakkelijk gaat worden op de grond te gaan zitten met een afstandsbediening in mijn hand. Het klinkt ergens natuurlijk heel raar, er echt voor gaan zitten om jezelf op de foto te zetten, maar ik vind zelfportretten zo af en toe juist heel erg leuk en ik denk dat het ook zelfs wel even goed kan zijn. Het is geen versie van zelfverheerlijking, want uhhh je ziet met 18MP élk dingetje waar je in de spiegel misschien overheen keek, en bovendien hoef je niet bijzonder knap te zijn om een goed zelfportret te maken. Het is en blijft (voor mij in elk geval) gewoon een tak van fotografie. Als ik zelfportretten maak doe ik dat dan ook niet voor een nieuwe profielfoto op Facebook, maar omdat ik het interessant vind om te spelen met het overbrengen van een gevoel of emotie op beeld. Ik vind het echt een vorm van ontspanning als ik met een muziekje op een beetje poseer voor de camera (want er is niemand zo ontspannen voor mijn camera dan ikzelf, zolang ik ‘m zelf bedien dan) en tegelijkertijd is het ook heel leerzaam. Ik krijg meer inzicht in de taak van mijn modellen als ik shoots doe en het is daarnaast ook gewoon heel tof jezelf eens op een andere manier te (laten) zien.

Stiekem zijn deze foto’s nog van 28 december, maar ik vond het toch nog leuk ze even te delen. De zon scheen naar binnen en in plaats van naar buiten te gaan om de sneeuw te fotograferen, streek ik neer op mijn zus’ kamer. Echt een bedoeling had en heb ik er niet mee – het was gewoon een spontane actie -, behalve dan misschien dat je soms gewoon eens iets anders moet doen en iets moet durven. Natuurlijk loop ik in het echt niet met haar voor mijn ogen en handen in mijn haar, maar dat betekent niet dat ik het niet kan doen bij één fotoserie.

(meer…)