Elke keer als ik tijdens het eten van een aantal chocoladekruidnoten door mijn Facebooktimeline scroll, kom ik er wel wat over tegen: de hele Zwarte Piet-discussie. Rechtlijnige meningen van mensen die maar al te graag hun zegje over de tradities van hun vaderland – voor de één – of over de achterstelling van hun eigen volk – voor de ander – doen. Het Sinterklaasfeest is allang geen Nederlands kinderfeest meer, maar eerder een maatschappelijk probleem. Juist omdat het ons allemaal aangaat en je er daardoor van alle kanten zo mee wordt bestookt, word je bijna gedwongen er een mening over te hebben.
Uit mezelf is het namelijk niet iets waar ik me echt mee bezig houd. Ik mag dan een heel maatschappelijk vakkenpakket hebben met onder andere geschiedenis en maatschappijwetenschappen, dat betekent niet dat ik me ook graag meng in de discussies waar de wereld zich mee bezighoudt. Natuurlijk heb ik – als ik me er meer in verdiep en erover nadenk – wel een mening die ik waarschijnlijk nog goed zou kunnen beargumenteren ook, maar wat me vooral afschrikt bij zulke kwesties is het zwart-witte (lekker gepaste term ook, haha) denken van mensen. Zelf zie ik eerder altijd de verschillende kanten van een standpunt in. Ja, natuurlijk is Zwarte Piet in principe een verwijzing naar de slavernij waardoor donkere mensen zich achtergesteld kunnen voelen, maar Nederlanders staan daar eigenlijk niet (meer) bewust bij stil en vieren het vooral als een onschuldig kinderfeest. In mijn ogen hebben zowel voor- als tegenstanders een punt en zou een compromis de beste oplossing zijn, maar bij maatschappelijke problemen staat daarvoor vaak één ding in de weg: nationalisme.
