Herfstherinneringen

De periode in september en oktober waarin ik niet blogde en eigenlijk ook amper aan mijn blog dacht was vrij uitzonderlijk in mijn blogbestaan. Ik win al een geruime tijd geen prijs meer voor meest regelmatige blogger, maar ook in de weken waarin ik heel weinig publiceer vormen zich zinnen in mijn hoofd die ik in een blogpost zou kunnen gieten als ik geen andere prioriteiten zou hebben en denk ik in loze momentjes na over mogelijke concepten. Het lag in mijn verwachtingspatroon dat dat zou slijten als ik een paar weken achter elkaar met alles behalve mijn blog bezig zou zijn, maar waar ik wel positief door verrast werd was dat ik op een gegeven moment ook weer heel graag wél wilde bloggen. Ik wilde inloggen op mijn blogadmin, een nieuwe blogpost aanklikken, foto’s inladen en er dan gewoon even op los typen.

img_9163b

img_9171b

(meer…)

Hartje Rotterdam

Het was afgelopen zaterdag, die in het weekend met tijd, toen ik rond een uurtje of elf ’s ochtends het huis weer binnenstapte na mijn rijles, de zon scheen en er plannen gemaakt werden. Er stond sowieso een feestje op de planning maar eigenlijk was het perfect weer om een eerste terrasje te pakken in de stad en mijn ouders waren niet thuis, dus tussendoor naar huis gaan om in m’n eentje thuis te eten terwijl ik ’s avonds dezelfde mensen weer zou zien was niet het meest voor de hand liggend. Het was plannen van het kaliber waarbij je in een gesprek gewoon allerlei ideeën en mogelijke opties oppert en dan vanzelf in een soort flow terechtkomt waar uiteindelijk een plan uit volgt dat volledig gebaseerd is op waar je zin in hebt. Ik geniet dan altijd een soort gevoel van ultieme vrijheid omdat alles mogelijk lijkt te zijn en ik vooral ook nergens door beperkt lijk te worden; niet door schoolwerk, niet door andere mensen in huis waar ik rekening mee moet houden, en ook niet door mezelf. Vroeger zou ik gillend gek zijn geworden als je me tegen het middaguur had verteld dat ik aan het eind van de middag al weg zou gaan in plaats van in de avond, nu lijk ik die hang naar controle een stuk meer kwijt te zijn geraakt.

IMG_3751c

(meer…)

About last weekend

Ik heb zelden zo vaak de uitspraak ‘Nou, ik ga nog even bellen’ gehoord als in de afgelopen twee, drie weken. De autotoer voor zieke kinderen die Niels en Job organiseerden voor hun profielwerkstuk nam opeens grootse vormen aan en afgelopen zaterdag zou Cars & Kids 2016 dan eindelijk plaatsvinden na ontelbaar veel voorbereiding. Samen met twee andere fotografen reed ik de hele dag mee en hoewel ik iets minder gelukkig was met de aanvangstijd (ik sliep tegen tweeën na een intensief avondje Ziggodome en tussen half acht en tien voor acht gingen er drie wekkers dus reken maar uit) had ik er stiekem ook wel heel veel zin in. Alles wat ik aan voorbereidingen had meegekregen beloofde namelijk veel goeds en op het moment dat ik op de parkeerplaats naast De Kuip rondliep in mijn fluoriserend oranje hesje tussen de kindjes, belangstellenden, autospotters en vooral een stuk of veertig van de dikste auto’s realiseerde ik me één ding: ik was motherfucking trots. Als ik geen waarde zou hechten aan mijn reputatie was dat de titel geweest.

IMG_2787b

(meer…)

Vibing: mid-winter

Het was afgelopen zondag toen ik om twaalf uur ’s middags naar huis fietste en verdacht veel zon opmerkte. Om logistieke redenen was de rest van mijn gezin met de auto, dus ik gebruikte mijn vrijheid en nam een brug eerder dan normaal zodat ik net wat langer over de oneindige weg tussen weilanden en grote huizen in kon fietsen. Ik weet niet of jullie nog helder hebben wat ik schreef over zonnestralen in de tweede alinea van dit artikel maar het was precies dat gevoel, dat de wereld opeens stukken mooier is en je weer zin krijgt om écht te leven. Dat gevoel overtreft zelfs elke keer weer de verwachtingen die de zonnetjes in mijn Weer-app scheppen en ik weet eigenlijk niet waarom ik er toen niet direct over geschreven heb, maar het zal er waarschijnlijk iets mee te maken hebben gehad dat ik na de lunch gelijk in de auto stapte voor het nieuwjaarsconcert van het orkest waar mijn zus in speelt in Rotterdam. En dat ik eigenlijk een veel te giechelend en gelukkig meisje was om te schrijven.

IMG_2489b

(meer…)

Donderdagavond @ Rotterdam

Ik houd van toevalligheden en eentje deed zich afgelopen week voor: we begonnen afgelopen dinsdag in de Fransles met het kijken van de film La Famille Bélier, die ik in mei al in de bioscoop zag met een paar mensen uit mijn Fransklas nadat we iets hadden gegeten bij Happy Italy, en vervolgens gingen we op donderdag weer met bijna dezelfde mensen naar Happy Italy om daarna naar het toneelstuk te kijken dat twee klasgenootjes hebben geschreven en geregisseerd voor hun PWS. Misschien was dit a bit too much of a spoiler voor de rest van het artikel (ik bedoel hé hallo, dit was de eerste zin nog maar) maar ik kon het niet laten om er even melding van te maken omdat het er wel voor zorgde dat ik extra veel zin in mijn donderdagavond had, als een soort tweede versie van die dinsdagavond op de Kop van Zuid. Soms heb je dat gewoon, van die avonden die in elke vezel van je lijf goed voelen en je je een paar maanden later nog steeds herinnert en dat was zo’n avond.

IMG_2450b

(meer…)

Laugh (a little harder)

Het was ergens onder een saaie geschiedenisles dat Veerle me appte of Julia en zij Fleur voor haar verjaardag een fotoshoot bij mij cadeau konden doen. Ik reageerde gelijk vrij enthousiast met een ‘ja sure!’, want ondertussen weet ik dat drie vriendinnen die weinig moeite hebben met je camera en toch altijd wel lachen en praten standaard leuke plaatjes opleveren. De locatie was ook al snel geregeld, want Fleur is nogal Rotterdamgek (dus niet roepen dat de Erasmusbrug onorigineel is, het was met opzet) (en al ZEKER niet De Zwaan en de Erasmusbrug door elkaar halen want dat vind ik zelfs ik erg). Ik heb vooral bergen met foto’s geschoten en zij vooral veel gelachen en geknuffeld en gepraat en dat is eigenlijk hoe ik het het liefste zie. Soms is het een beetje onhandig omdat de kans super groot is dat iemand met een mond half in een woord verwikkeld op de foto staat terwijl de andere twee er absolutely flawless uitzien, maar over het algemeen is het wel het meest oprecht en ik vind het dan ook heerlijk om te merken hoe er honderdduizend inside jokes zijn en zo’n vriendschap de wereld weer een stukje mooier maakt. Natuurlijk zie ik zelf ook nog van alles dat beter kan aan mijn foto’s, maar ik moet zeggen dat ik over het algemeen gewoon wel blij word als ik door de ‘V5Angels’ (zoals ze zichzelf gedoopt hebben)-map scroll op mijn laptop en daarom wilde ik jullie wat goede vibes op de zaterdag ook niet onthouden. Love a little more & laugh a little harder. 

(meer…)