Ik weet dat het totaal niet de tijd is om over school te praten als je vijf avonden achter elkaar niet eens thuis bent geweest en je dus overduidelijk vakantie hebt, maar ik wil graag even een uitzondering maken. Vorig jaar schreef ik namelijk ook zo’n mooi recap-lijstje van mijn jaar vwo 4 en omdat het veel te leuk is om terug te lezen en mijn jaar in V5c ook minstens net zoveel aandacht verdient, besloot ik de highlights alsnog even met jullie te delen (en prepare: dat zijn er veel). Bij gebrek aan boeken om op de foto te zetten zien jullie hieronder bovendien een sneak peek van een Frans boekje over geluk dat ik van mijn ex-Frans docente en PWS-begeleidster kreeg, samen met een leeg blikje Coca Cola, dat net zoals het boekje afkomstig is uit Lille. (Kijk mam, het is dus écht wel nuttig om dat soort dingen te bewaren, hoe saai was die foto anders geweest?) Leggo!
– Als je al meer dan vier jaar op een school rondloopt worden docenten meer een soort goede bekenden. Het leeftijdsverschil wordt kleiner, de fase waarin het cool is om volledig op leraren te haten is allang voorbij en eerlijk is eerlijk, je hebt gewoon teveel van ze nodig om een extreem slechte band te hebben. Op een gegeven moment – zeker na de edureis – werd het dan ook een soort van normaal om leraren en leraressen gewoon bij hun voornaam te noemen, in elk geval onder ons als leerlingen zelf. WhatsApp en Twitter bleken ook opeens valide communicatiemiddelen en ik heb vaak genoeg een opmerking over mijn blog te horen gekregen, omdat docenten niet meer echt verhulden dat ze er van wisten en er soms wel eens op keken.
– Er zijn een aantal lessen geweest waarin mijn slaaptekort zo on point was (en de les zo verschrikkelijk saai en niet-interactief) dat ik heel veel moeite moest doen om wakker te blijven. Hoewel toegeven aan mijn moeheid op dat moment echt heerlijk zou zijn, vocht ik toch altijd tegen de slaap omdat wat er gezegd werd vaak nog wel van enige waarde was en het toch een soort van onrespectvol is om in slaap te vallen tijdens iemands verhaal. Helaas word je van die strijd om wakker te blijven alleen maar nóg moeier en ik was elke keer weer extreem opgelucht als de bel ging en ik even kon lopen, lachen, eten en praten – daarna was ik namelijk altijd gewoon weer wide awake. Zo flauw.
The good life continues, of nouja, in mijn Rome diary dan. Woensdag konden jullie mijn verslagjes over de eerste drie dagen lezen en nu worden dinsdag, woensdag en donderdag tot in detail aan jullie beschreven. Ik denk dat dinsdag en woensdag misschien wel mijn favoriete dagen waren, zelfs met het hoge gehalte musea, so let’s go!
Dinsdag
Oké. Skip the line tickets zijn echt heilig, want no way dat ik nog vrolijk de Vaticaanse musea binnen was gelopen als ik twee uur in die rij had moeten staan. Nu was dat wel het geval en liep ik met drie vriendinnen die net iets cultuurgeïnteresseerder zijn dan ik de lange route, en dat is handig want zelf was ik overal waarschijnlijk veel sneller doorheen gelopen terwijl we nu écht alles hebben gezien. De beelden zijn imponerend, maar de gouden plafonds, levensgrote landkaarten en wandtapijten en mozaïeken vloeren net zo goed. En natuurlijk de Laocoöngroep: naast dat het gewoon een fantastisch beeld is, is het ook het beeld dat ik al het langste ‘ken’ omdat ik in de tweede klas het verhaal van de Laocoönpriesters heb vertaald vanuit het (versimpeld) Latijn. Er stond toen ook een foto van dat beeld in het boek en het idee dat ik dat beeld ooit in het echt zou gaan zien vond ik erg exciting. Nou, dat was het ook, haha.
Ik wilde eerst een kort verslagje van vijf dagen in één artikel zetten, maar toen ik bij dag vier aangekomen was bleek dat er téveel gebeurd was om het zo kort en krachtig te verwoorden. Vandaar dat ik jullie nu uitgebreid (of eigenlijk nog steeds niet uitgebreid, want er is nog zoveel meer over te zeggen) vertel over zaterdag, zondag en maandag en in een later blogje over de laatste drie dagen. De collages heb ik eerst nog geprobeerd een beetje chronologisch op te bouwen maar het was eigenlijk al zo’n grote chaos (en ik was er al zo degelijk klaar mee, het kost namelijk extreem veel tijd) dat ik dat idee maar heb losgelaten. Mijn favoriete foto’s komen ooit waarschijnlijk nog wel in een los artikel voorbij, want ik vind dat die meer aandacht verdienen; dat vind ik eigenlijk bij meer foto’s, alleen ik heb gewoon geen ‘plek’ om ze allemaal 800 pixels breed in een artikel te zetten haha. Op deze manier krijgen jullie alsnog een goede sfeerimpressie!
Zaterdag
De dag begon om 3:45. Kapot vroeg, maar nadat mijn moeder mijn kamer even binnen was gelopen stond ik eigenlijk binnen no time naast m’n bed omdat ik er gewoon heel veel zin in had. De lopende band van het vliegveld daarentegen had er niet zoveel zin in, dus het inchecken duurde wel even, maar ik was allang blij dat mijn koffer er gewoon doorheen was gekomen qua gewicht. Na twee uur vliegen landden we om 9:00 op Fiumicino en toen we een uurtje later op de camping waren (er was gelukkig een touringcar afgehuurd die ons naar de camping bracht) hadden we het idee dat we er al een dag op hadden zitten. Even opfrissen in de huisjes zat er helaas niet bij, want die moesten nog schoongemaakt worden. Gelukkig was er al wel één huisje klaar waar we alle koffers instouwden, waarna we met de bus en de metro naar de stad gingen.
Het leuke van in een andere omgeving zijn vind ik dat er opeens zoveel nieuwe dingen zijn. Niet alleen het idee van edu, maar ook het land Italië was volledig nieuw voor mij en dus heb ik in 5,5 dagen heel veel nieuwe dingen meegemaakt. Ik word er altijd heel blij van, niet alleen omdat ik dan drie uur lang verhalen op kan hangen tegen mensen over al deze dingen omdat ik zo gefascineerd ben, maar ook omdat ervaringen zo lekker bijdragen aan je levenservaring en algehele kennis. Voor ik met diary’s en foto’s begin te strooien, vond ik het dus eerst tijd voor een lijstje met wijsheden en ervaringen.
– Italianen zijn zo vol van hun eigen taal dat ze ‘m niet zomaar opgeven voor een (gebrekkig) woordje Engels. Zelfs als ze je in de bus aanspreken met ‘Germany?’ en je met ‘Holland(e)’ antwoordt, het vermoeden dat je buitenlands bent bevestigend, hangen ze gewoon een heel verhaal tegen je op in het Italiaans. En ik kan er NIETS van maken.
– Nieuwe, zwarte Nikes zijn iets minder fan van de klassieke oudheid, iets in mij moest heel hard huilen toen ik zag hoe stoffig en niet-zwart ze waren na een dagje op het Forum. Ze lopen gelukkig wel als slofjes en daarom had ik het er voor over, want ik had me écht geen beter schoeisel voor kunnen stellen. Ik ben de week volledig blaarloos doorgekomen!
– Jongenstruien zitten fabuleus, vooral na een dagje strand als je haar toch al alle kanten op zit en super stug is van het zoute water. Broek en hemdje over je klamme bikini, Nikes eronder en opeens neemt niemand het je meer kwalijk dat je er slordig uitziet. (En ze ruiken lekker)
Afgelopen zaterdag ging mijn wekker op het onchristelijke tijdstip van 03:45. Zes dagen later, op donderdag, snoozde ik mijn wekker voor het eerst om 05:45 en ik moet zeggen dat opstaan voor een vlucht náár Rome toch een stuk makkelijker ging dan voor een vlucht terug naar Rotterdam The Hague Airport. Ongetwijfeld omdat het de avond ervoor tegen tweeën liep (want sleep is for the weak) (en ik moest mijn koffer nog inpakken) en we er vijf best vermoeiende dagen op hadden zitten, maar niet in de laatste plaats omdat ik eigenlijk helemaal niet weg wilde uit Rome. Ik wilde niet weg van de zon die elke dag vanaf het moment dat ik op opstond voor een strakblauwe lucht zorgde, ik wilde nog veel meer verschillende pasta’s en pizza’s uitproberen, ik wilde ’s avonds gewoon nog een rondje over de camping kunnen wandelen met iemand of rustig voor een huisje zitten te praten met mensen. Ik wilde zelfs nog langer met een extreem volle rugzak rondlopen, maar ook dat zat er niet in. Gisteren landde ik weer in Nederland en kwam er officieel een einde aan mijn edureis naar Rome. Dé reis.
Dat was wat ik van veel mensen te horen kreeg die al een (paar) jaar eerder mee waren gegaan: dat het het hoogtepunt van mijn middelbareschoolcarrière en de reis van mijn leven zou worden. Tot en met de derde klas was ik daar zelf nog niet echt van overtuigd. Bijna een week weg van huis zijn, zonder ouders en super ver weg, moeten vliegen (vliegangst heb ik nooit gehad, maar zelfstandig in een vliegtuig stappen vond ik toch iets engs hebben), jezelf moeten redden in een vreemde stad en continu met klasgenoten omringd worden zonder tijd om je even terug te trekken in je vertrouwde omgeving of achter je computer klonk echt als een verschrikking.
Lentezon, you were right on time. Ik weiger het namelijk om met Pasen ook maar iets wintergerelateerds te dragen. Op Goede Vrijdag vind ik het nog wel passend om mezelf in iets donkers of diks te hijsen, maar Pasen staat gelijk aan lente, vrolijkheid en kleur en dus wil ik dan gewoon iets luchtigs aankunnen (en het liefst ook nog met een beetje kleur), zonder me gelijk ontzettend misplaatst te voelen. De uitdrukking ‘Paasbest’ bestaat niet voor niets, rond die tijd moet het gewoon mogelijk zijn om lentekleding te dragen. Erg veel tijd om vanmorgen naar buiten te kijken had ik niet en dus trok ik op de gok mijn lichtblauwe jeans aan met een bruine blazer en de Paul Greens waar je me ondertussen in uit kan tekenen (maar die ik dus echt niet weg ga doen). In plaats van een wit truitje ging ik op het laatste moment toch maar voor een zwart topje en toen ik om half negen op de fiets zat, bleek dat mijn outfit niet eens deed vermoeden dat ik net uit het vliegtuig vanaf een of ander Caribisch eiland kwam rollen. De lucht was strakblauw en hoewel het nog redelijk fris was, scheen de zon wel. Wat een prachtige dag!
Ik had het er afgelopen week nog over met mijn moeder hoe kerst zo’n ontzettend breed uitgemeten feest is, terwijl Pasen gewoon een vrij weekend is. Wat mij betreft heeft het er voornamelijk mee te maken dat mensen in de lente minder de behoefte hebben de gezelligheid en warmte van mensen op te zoeken, en natuurlijk dat ze er geen vakantie omheen hebben, maar het heeft toch iets scheefs. Ik hoor eigenlijk ook wel veel mensen die alleen met kerst naar de kerk gaan, maar nooit mensen die alleen met kerst én Pasen naar de kerk gaan, terwijl Pasen voor christenen eigenlijk nog wel een belangrijker feest is. Maar goed, misschien ook minder geloofwaardig en dan is het wel weer logisch dat mensen daar afhaken.
Anyway, ik vind het eerlijk gezegd totaal niet erg dat je met Pasen niet verplicht bent om familie over de vloer te hebben. Op deze manier is er wat mij betreft veel meer ruimte om ook echt stil te staan bij de boodschap van Pasen (in elk geval als christen) en bovendien is het voorjaar vaak al druk genoeg en leent zo’n weekend zich er vooral heel goed voor om even van het weer te genieten en te ontspannen.
Wij zijn vanmorgen naar de kerk geweest, hebben gezellig geluncht en daarna liep ik even een rondje door de buurt met mijn camera. James Bay erbij (als ik geen muziek luister voel ik me vaak veel te veel bekeken, met muziek zit ik lekker in m’n eigen wereldje), zonnetje af en toe, heerlijk. Pasen valt volgens mij ook gewoon vroeg dit jaar, maar de natuur begint in elk geval eindelijk een beetje lentewaardig te worden. Nu alleen de rest van het weer nog (al komt dat volgens mij wel goed deze week), oh en mijn fotografie- en nabewerkskills nog wat omhoog, en ik ben tevreden. Even eruit is in elk geval altijd fijn.
Volgens mij heeft mijn zus het idee opgevat zo meteen Monopoly te spelen en verder eten we vanavond zelfgemaakte tiramisu als toetje, iets waar het hele gezin altijd naar uitkijkt haha. Toen ik zaterdagochtend beneden kwam om half twaalf waren lange vingers en mascarponevulling mijn ontbijt, dus ik weet al dat ‘ie geweldig lekker is, zoals altijd. Vanavond gaan we nog naar een Paasdienst met een zandtekenaar (het is een soort evangelisatieproject, georganiseerd door onze kerk) en dat was het dan wel zo’n beetje. De plannen voor maandag zijn nog een beetje vaag maar ik denk dat ik ’s avonds ergens in de bioscoop beland en misschien ’s morgens nog in een bos.
Oja, en als je je afvraagt waarom ik het er net over had dat het voorjaar ‘al druk genoeg is’: ik zit over twee weken met mijn kont in Rome (al denk ik dat ik meer zal lopen dan zitten) en in die twee weken moet ik een volledig leesverslag maken (en het boek lezen), een film van ruim twee uur kijken, nog een ander boek van 300 pagina’s lezen, naar mijn manuele therapeut, twee keer naar de Grote Avond (waarom dacht ik dat ik daar tijd voor had???), een Romereisgids in elkaar zetten, zorgen dat ik genoeg zomerkleren heb om een knappe Italiaan aan de haak te slaan (grapje, maar ik moet wel wat nieuws), een externe mobiele oplader fixen, een SD-kaart kopen waar alle foto’s van vijf dagen Rome op passen (dat gaat pijn doen aan mijn portemonnee, of ik moet gewoon niet in RAW schieten – wat best aantrekkelijk klinkt want ik heb er nog steeds een hekel aan – maar…), zorgen dat mijn nieuwe Nikes op tijd binnenkomen (laaang verhaal), mijn iPhone opschonen voor heel veel muziek en onnodige selfies en vlogs in Rome, ondertussen nog gewoon naar school en eigenlijk wat blogjes vooruit schrijven voor Rome. Of ik nog slaap? Een beetje. Of ik last van stress heb? Nog niet, maar over een week waarschijnlijk wel. Als jullie niets meer van me horen dan weten jullie in elk geval waar ik mee bezig ben (of dat ik een enorme stressaanval heb en dan ontvang ik graag lieve berichtjes via m’n Twitter).
Eigenlijk zou ik dus continu hard aan het werk moeten zijn, maar in plaats daarvan verplaats ik me gewoon naar de woonkamer voor een hoop gezelligheid en eten en ik denk ook niet dat er morgen veel productiefs uit mijn handen gaat komen. Ideeën voor blogjes heb ik overigens wel, dus dat is mooi. Maar goed, de toetsweekresultaten die ik tot nu toe terug heb gekregen zijn volkomen prima, de zon schijnt en ik vind het eigenlijk wel mooi. Ik ga gewoon even een paar leuke dingen doen.
Happy Easter! Wat doe jij dit weekend?
