‘… 4, 3, 2, 1, HAPPY NEW YEAR!’
Ik hoop dat ik niet de enige burgertrut ben die, terwijl ze keihard twee roept en alvast om zich heen kijkt wie ze zo meteen eerst om de hals gaat vallen/gaat zoenen/ja-wat-gaan-we-eigenlijk-doen, ergens een sentimenteel momentje heeft. Zelfs vroeger had ik dat al, toen ik op een willekeurige oudjaarsdag in een schriftje een ode aan tweeduizendzoveel schreef met de slotzin ‘we zullen je niet vergeten hoor!’. Het is maar een jaartal dat verandert, net dat ene lullige cijfertje. Ja, en de maand natuurlijk, maar daar kijken we in de rest van het jaar ook niet meer zo van op. Toch voelt het altijd weer als een beetje afsluiten en een beetje opnieuw beginnen. Iets wat ik in theorie altijd wel een fijn idee vind, maar in die paar laatste secondes van een jaar toch een beetje een angstaanjagende gedachte. Alsof je zo meteen een punt achter dat jaar zet en er nooit meer aan terugdenkt. Dit was het, meer kunnen we er niet van maken.
De laatste keer dat ik echt boos was op iemand en dat ook aan diegene verteld heb, kan ik me slecht herinneren. Ik ben geen type dat snel boos wordt, want ik vind het al snel verspilde energie om me helemaal op te winden over de acties van iemand anders. Natuurlijk kan ik me er soms dood aan ergeren en beïnvloedt het me wel, maar ik probeer er dan altijd maar een beetje afstand van te nemen en wat leuks te gaan doen. Knallende ruzie moet dan ook altijd wel een heel goede reden hebben bij mij.
Maar dat betekent niet dat ik nooit boos ben. Gefrustreerd, geïrriteerd. Met mezelf en de dingen die ik zelf doe word ik namelijk wel altijd geconfronteerd. En soms zorgt dat ervoor dat ik er gewoon even helemaal geen zin meer in heb. Omdat vandaag niet net zo leuk is als gisteren en ik daar gewoon enorm van baal. Omdat mijn haar niet zit zoals ik het wil en ik ook heus wel voel dat de huid op mijn voorhoofd ook niet perfect glad is als ik er met mijn hand overheen ga. Omdat mensen zich in mijn ogen belachelijk gedragen. Omdat ik mijn ei niet kwijt kan vanwege alle blokkades en obstakels die in mijn EIGEN hoofd zitten. Omdat wat ik in mijn hoofd heb niet op papier komt. Omdat ik dingen heel graag wil veranderen, maar mezelf tegelijkertijd zie twijfelen. Omdat ik langs het ziekenhuis fiets waar de ondergaande zon op schijnt en ik een week lang elke dag ben geweest terwijl ik daar nou net even niet aan moest denken. Omdat ik eindelijk tijd heb vrijgemaakt om even met mijn camera de natuur in te gaan en de natuur vervolgens lelijk is, of mijn hoofd gewoon te vol zit om het tegenovergestelde te zien. Omdat ik bovendien niet meer lekker spontaan fotografeer door de kou. Omdat ik aan tien blogposts begin maar er geen één afmaak omdat ik ze allemaal niet geschikt vind voor de volgende dag en ik er vervolgens weer van baal dat ik niet een keer wat eerder ben begonnen, zodat ik er gewoon de tijd voor had. Omdat ik blijf uitstellen. Omdat ik voel dat ik moe ben en ik weet dat het toch makkelijker is gewoon weer te laat naar bed te gaan. Omdat ik te hard bezig ben met alles tegelijk, met proberen.
Misschien simpelweg omdat ik even niet ben wie ik wil zijn, en ook niet het gevoel heb dat ik dingen doe die eraan meewerken dat ik dat wél word.
‘Ben je boos?’ krijg ik dan naar mijn hoofd.
Ja, ik ben inderdaad boos. Maar niet op logische dingen. Op mezelf.
Dus dan kan ik even geen input van anderen gebruiken en word ik al giftig als mijn ouders mijn kamer binnenkomen. Het liefste zou ik onder de dekens gaan liggen en even niets doen, niets horen, niets voelen. Maar dat uurtje dat ik net met mezelf doorbracht, op mijn fiets en in de kou, zelfs dat bracht niets positiefs teweeg. Daarom trek ik mijn schoenen maar gewoon weer aan en doe ik wat ik moet doen. Dan maar even met een chagrijnige rotkop. Uiteindelijk trekt die toch altijd sneller weg dan ik had gedacht. Even in het keurslijf gedrukt worden, gewoon de persoon zijn die de mensen hier van me gewend zijn. Andere mensen om me heen, mijn gedachten verzetten (al kan ik me nog steeds niet goed concentreren), een glimlach om mijn mond als de dominee die ik een jaar als Grieksleraar heb gehad de preekstoel beklimt en nog precies dezelfde typische persoon blijkt te zijn.
Vervolgens in de kou en in het donker een paar meter lopen naar de parkeerplaats. Het geluid van mijn hakken op de stenen, alsof ik precies weet wat ik wil en waar ik heen ga. Dat weet ik niet. Maar dat maakt niet uit.
Mijn beste dag zal het niet meer worden, maar gelukkig zijn het altijd maar momenten waarop ik boos ben. Minuten. Die kan ik wel overleven, en mijn omgeving hopelijk ook. Ik haal een keer diep adem en besluit een oprecht artikel online te zetten in plaats van nu nog een gezellig artikel over muziek of over mijn camera, die ik vanmiddag nog volkomen zat was, te schrijven.
Breathe in & breathe out. Honest – Kodaline nog een keer op replay en morgen weer een dag.
Zoals ik jullie in het artikel van vorige week maandag vertelde, begint mijn december 2014 met een toetsweek. Inmiddels is het zondagavond en zit ik er middenin. Over de zeven toetsen die ik heb gehad heb ik gelukkig eigenlijk allemaal wel een goed gevoel, en dat gevoel is voor toetsen ook al bevestigd met een 8,4 (godsdienst) en 7,2 (geschiedenis). En ik leef ook nog! Al was dat eigenlijk niet zo moeilijk, haha. Uiteindelijk zitten mijn toetsweken vaak voller met een planning maken (die van mij in Excel is wel super shiny en strak moet ik zeggen), me bedenken dat ik nog HEEL VEEL moet doen, uitstellen, dan toch maar heel hard aan de slag gaan en ondertussen veel te uitgebreid met klasgenootjes over school Facebooken. Dat kost ook energie, maar uhhh op een andere manier dan urenlang boven je boeken hangen.
Mijn bed heeft er de afgelopen avonden vaak zo uitgezien. Leren aan mijn bureau lukt me niet goed, dat zit gewoon niet comfortabel en bovendien ga ik dan alleen maar rondjes draaien op mijn bureaustoel (en ondertussen in kasten rommelen enzo). Ik ga meestal dus gewoon op mijn bed zitten, kussens in mijn rug, benen languit of in een andere comfortabele houding, laptop ernaast en dan heel veel boeken om me heen. Als ik opsta kun je altijd precies zien waar ik heb gezeten, haha. Ergens prijs ik mezelf altijd heel gelukkig als ik er zo bij zit – want leren of niet, dit is wel super cosy en ik word altijd een beetje blij als ik ergens zit en alles wat ik nodig heb om me heen heb. (Dat gevoel heb ik dus ook met caravans, FYI.)
