29 augustus 2015
16 reacties
Eén ding: ik ga niet doen alsof ik dinsdagochtend enthousiast was toen de wekker ging. Als ik verkouden ben slaap ik standaard twee nachten ruk, dit was er één van en ik rolde dus een beetje als een zombie uit bed. Gelukkig is mij een rooster toebedeeld waarbij ik maar twee keer per week om 8:50 begin en de rest van de dagen om 9:40; dat is misschien niet per se het meest efficiënt, maar ik kan het wel zeer waarderen dat ik ’s morgens gewoon nét wat rustiger aan m’n dag kan beginnen. Dat is fijn als opstaan ongeveer de zwaarste taak van de hele dag is (zelfs als je een oké aantal uur hebt geslapen). Na een ontbijtje voelde ik me al iets meer alive, waarna ik me in een zwarte broek, zwart hemdje en zwart-wit geruite blouse hulde (en me realiseerde hoe handig het is dat m’n outfit voor de eerste schooldag eigenlijk amper uitmaakt, omdat ik veel mensen gewoon in de vakantie nog heb gezien en dus geen schitterende comeback hoef te maken) en voor een snel make-upje ging. Ik fietste voor de eerste en waarschijnlijk direct ook de laatste keer dit jaar op tijd richting school… En toen begon het gewone leven weer. Sorry voor de anticlimax, maar zo gaan die dingen nou eenmaal.
Het is ondertussen vrijdagavond en ik kan aan de ene kant heel veel vertellen, maar aan de andere kant was het vooral ook een heel rustige en basic week. Ik heb vrij expres niet geblogd omdat ik soms nogal een chaoot ben wat betreft het combineren van dingen en ik wilde niet in een eerste schoolweek nog gewoon om 01:30 naar bed gaan omdat dat een slechte voorbode zou zijn, dus heb ik me gewoon alleen gefocust op school, zodoende een beetje een fatsoenlijk ritme aangehouden (mag ik even aandacht voor hoe ontzettend lastig het is om om 22:30, als de avond net begonnen is, tegen jezelf te zeggen ‘joe, ik ga richting bed’?!) en verder eigenlijk alleen blogs gelezen, op de bank gehangen en met vrienden gepraat. Dat verdient wel even wat meer aandacht, want ik heb zelfs op de eerste schooldag gelijk alweer zo hard gelachen dat ik een aantal spieren bijna in de kramp voelde schieten. Middelbareschoolhumor is ongetwijfeld één van de domste soorten, want het gaat in negen van de tien gevallen nergens over, maar ik moet eerlijk toegeven dat dat me niet heel veel uitmaakt omdat het wel gewoon een extra reden is om ’s morgens m’n bed voor uit te komen. De interactie van 30 mensen in één klaslokaal die allemaal al aan elkaar – en de docent – gewend zijn schept gewoon sowieso een lekker sfeertje en daarnaast word ik heel erg blij van lessen met vriendinnen, pauzes met vrienden en naar huis fietsen met Niels. Iedereen is een beetje vreemd (daarmee doel ik ook op mezelf dus ik denk dat ik het kan maken), maar dat lijkt gewoon bijzonder weinig uit te maken en dat is heerlijk.
(meer…)
