psychologisch – hesterly

Karaktereigenschap: onafhankelijkheid

30 april 2015 10 reacties

Dit artikel moet ik met een disclaimer beginnen. Ik denk namelijk dat er bij een hoop mensen die mij van dichterbij kennen een lichte frons op hun voorhoofd is ontstaan na het lezen van de titel. Zij, onafhankelijk? Mijn moeder denkt nu waarschijnlijk aan al die keren dat ik no clue had welk kledingstuk in welke wasmand hoorde en – tot grote ergernis van haar – zomaar wat deed. Anderen hebben misschien associaties met de keren dat ik vroeg of diegene even iets vast kon houden of iets voor me kon halen of doen, of geen idee had welke kant we op moesten lopen. En het gegeven dat ik toch best vaak profiteer van mijn ouders’ (of zus’) rijbewijs getuigt misschien nog wel het minst van onafhankelijkheid.

Want hoewel ik over een karaktereigenschap van mij ga schrijven die ‘onafhankelijkheid’ luidt, ben ik inderdaad op veel vlakken nog gewoon afhankelijk van mensen. Van volwassenen, van mensen die meer verstand van iets hebben dan ik. Ik vind het niet erg om dat toe te geven: ik ben 15 (oké, misschien moet ik nu wel ongeveer gaan zeggen dat ik 16 ben, 15 is een beetje misleidend als je over twee weken jarig bent) en ik hoef dus echt nog niet alles zelf te kunnen regelen en weten. De belangrijkste dingen in mijn eigen leven kan ik gewoon prima zelfstandig en met dingen als de was of andere irritante huishoudelijke klusjes heb ik nu nog helemaal niets te maken, dus dat leer ik tegen die tijd wel. Het idee van om elf uur ’s avonds een halfuur in je eentje fietsen (of in het OV zitten, dat vind ik op dat tijdstip eigenlijk net zo erg) maakt het gewoon een stuk minder aantrekkelijk om nog ergens heen te gaan en dus ben ik dan gewoon altijd blij als mijn ouders even willen rijden. Dat ik bij sommige dingen in het dagelijks leven gewoon nog hulp nodig heb van mensen maakt me echter niet per se afhankelijk.

IMG_9138 (800x527)

(meer…)

Het luisterende oor

17 april 2015 8 reacties

Vriendschappen zijn niet alleen leuk omdat ze zorgen voor veel meer lol en gezelligheid, goede gesprekken en het benodigde advies af en toe, het is ook de manier om mensen te leren kennen. Nogal logisch: als je veel tijd met iemand doorbrengt of (bijna) dagelijks met iemand praat, leer je vanzelf veel over iemand. Er is echter nog iemand waar ik door middel van (vooral) vriendschappen veel over heb geleerd… En dat ben ikzelf. Want hoe verschillend mijn vrienden ook zijn, toch zit er in alle vriendschappen wel een soort overeenkomst en dat zal dan wel iets met mij te maken hebben, bedacht ik me pas. Dit bleef nog een tijdje rondhangen in mijn hoofd, tot er opeens een lampje bij me ging branden.

Eigenlijk hielp dit ‘9 Things Good Listeners Do Differently’-artikel van Huffingtonpost, dat Annemerel deelde op haar blog, daar vooral aan mee. Hierin werden dus inderdaad negen dingen gedeeld die goede luisteraars anders doen dan anderen, met op één dat ze aanwezig zijn in gesprekken. Goede luistenaars focussen zich op het gesprek dat ze voeren en op de persoon waarmee ze dat doen en zorgen ervoor dat de ander het idee krijgt dat ze ook echt oprecht geïnteresseerd is – want dat praat uiteindelijk wel het lekkerste. Ze proberen zich dan ook in te leven in de persoon waarmee ze praten, maar tegelijkertijd zijn ze zich bewust van hun tekortkomingen: dat ze soms belangrijke informatie missen in een gesprek of iemand niet goed begrijpen. Dat gebeurt, maar je kan veel beter een gesprek voeren als je het gewoon accepteert. En ze zijn open-minded. Goede luisteraars veroordelen iemand niet gelijk, maar staan open voor veel nieuwe dingen.

Luisteren

(meer…)

Seneca en z’n massa

7 april 2015 4 reacties

De afgelopen weken heb ik veel met deze man opgescheept gezeten. We kwamen elkaar een keer of drie per week tegen in een klaslokaal waar ‘B17-Nederlands’ (insiders weten dat dit ‘moeilijk Nederlands’ is) wordt gesproken en nog gewoon een ouderwets krijtbord wordt gebruikt. Oh, en er staat een piano. In veel gevallen vond ik onze meet-ups wel prima, vooral omdat ik de perfecte plek heb waarbij mijn rug elk aanwezig zonnestraaltje opvangt. Af en toe had ik niet het idee dat het ooit nog eens wat tussen ons zou gaan worden en hadden mijn ogen na afloop net zoveel van de (ergerend traag)bewegende wijzers van de klok meegemaakt als van het Latijn zelf. En toen ik opeens thuis aan de slag moest voor de toets, vond ik die Seneca al helemaal niet meer zo sympathiek. Toch ben ik de beste man niet totaal vergeten toen ik mijn toetsblaadjes afgelopen donderdag achterliet op de pianokruk.

Seneca leefde vanaf een paar jaar voor Christus tot 60 na Christus. In zijn verdere leven heb ik me niet zo verdiept, dus dat vind ik ook niet interessant genoeg om te delen, maar zijn werken daarentegen vind ik wél interessant. Hij schreef onder andere over slaven, ‘wisselvalligheden van het lot’, emoties, zijn astma-aanvallen en de massa. Wij hebben de laatste twee vertaald en dus behandeld en hoewel ik zijn redenering over hoe hij niet bang was voor de dood, omdat hij de dood al heeft meegemaakt voor hij geboren was, ook interessant vond, was het de massa waar ik nog langer over nadacht. ‘De verderfelijke invloed van de massa’, om precies te zijn. Want FYI: Seneca heeft veel over de massa geschreven, maar iets positiefs ben ik in elk geval niet tegengekomen.

Seneca

(meer…)

Embrace yourself

15 maart 2015 22 reacties

Kritiek leveren op anderen is vaak makkelijk: je weet lang niet het hele verhaal, dus baseer je je mening op een paar dingen (die je ook nog eens op je eigen manier interpreteert). Lekker ongenuanceerd. Toch is er nog één iemand waarop makkelijker commentaar valt te leveren, en dat is op jezelf. Op de persoon waar je continu mee opgescheept zit en waar je bovendien alles van weet. Dat ‘complete plaatje’ maakt het wel heel verleidelijk om kritiek te hebben op elk klein dingetje, van een stomme opmerking tot een bad hair day of iets wat je vergeten bent.

Ik denk dat dit in eerste instantie niet eens zoveel te maken heeft met onzekerheid; het is meer het feit dat je je bewust bent van de dingen die je doet. Vooral in nieuwe omgevingen, bij nieuwe personen, ben ik me soms pijnlijk bewust van wat ik zeg en hoe ik me gedraag. Gebruikte ik dat woord nou echt? Praat ik niet teveel? Shit, waarom loop ik er eigenlijk zo bij, had ik niet eerder kunnen bedenken dat dat shirtje niet bij die broek past? Zijn deze mensen überhaupt geïnteresseerd in mijn verhalen? Op deze manier naar jezelf kijken, via de ogen van anderen, is heel vermoeiend. Wat je aan het doen bent is eigenlijk constant oordelen over jezelf, en dat brengt een hoop twijfel met zich mee: opeens maakt alles wat je doet uit en moet alles perfect. En dat terwijl anderen waarschijnlijk niet eens zo kritisch naar je kijken – zij zijn al druk genoeg met over zichzelf oordelen.

(meer…)

Hoe gemotiveerd ben jij?

11 maart 2015 9 reacties

Ik ben een typische scholier. Kan met gemak een uur (of meerdere, als het nodig is) bezig zijn met het maken van een todolijstje, het praten over school met klasgenootjes, het vormgeven van samenvattingen en het zoeken van mijn boeken, zonder ook maar daadwerkelijk met de stof bezig te zijn. Ondertussen hang ik op mijn bureaustoel en scroll ik wat door mijn Facebooktimeline. Efficiënt? Neuh, totaal niet, want ik verspil er heel veel tijd mee waarin ik makkelijk wat anders zou kunnen doen. Toch gebeurt het me bijna dagelijks en daarin ben ik niet de enige.

First things first: ik zal niet claimen dat dit alleen een dingetje is bij scholieren/studenten. Volgens mij houdt iedereen z’n leven lang dingen waar ‘ie toevallig even totaal geen zin in heeft en dus doodleuk uitstelt. Ik denk eerlijk gezegd wel dat je zou kunnen zeggen dat jongeren meer uitstelgedrag vertonen omdat ze misschien nog iets minder een verantwoordelijkheidsgevoel hebben en ze simpelweg minder zelfkennis hebben op het gebied van plannen. Ik bedoel, zo leer ik pas écht goed plannen doordat ik dingen een aantal keer hopeloos verkeerd inschat, waardoor ik uiteindelijk lichtelijk in de problemen kon en de volgende keer denk ‘oké, dit gaat NIET zoals de vorige keer’. Daarvoor moet het echter eerst wel zo hoog oplopen dat ik ook echt onthou dat het niet ging en dat gebeurt nou ook weer niet zo vaak. Dus oké, jongeren hebben misschien wat meer last van uitstelgedrag, maar dan alsnog: waarom stellen we dingen eigenlijk uit?

Motivatie

(meer…)

TAG: six life questions to think about

20 februari 2015 11 reacties

Afgelopen week werd ik door Lisanne getagd voor de ‘life questions tag’. Nu is het sowieso al een hele eer om door haar getagd te worden en moest ik ‘m alleen daardoor al invullen, maar de tag zelf is ook nog eens heel erg leuk! Op mijn blog merk je misschien al wel dat ik graag wat ‘dieper’ ga (dat betekent overigens niet dat ik een hekel heb aan oppervlakkige gespreksonderwerpen, maar alleen maar dat is gewoon niet genoeg) en dat is precies waar deze tag zich ook op richt. Er worden namelijk zes levensvragen gesteld waar je nét even wat langer over na moet denken voor je je antwoord typt, en die ook nog eens vrij persoonlijk zijn. Die uitdaging ging ik uiteraard aan!

Camping life (2)

Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft je de grootste glimlach op je gezicht?

Heel, heel lastig. Zeker als je het gewoon over de afgelopen twaalf maanden hebt, dus vanaf februari 2014. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd maar ook heel veel veranderd en ik vind het lastig één bepaald moment te kiezen. Op heel veel momenten kijk ik nog met een grote glimlach terug door dat moment zelf, maar ik kijk er ondertussen al wel weer anders tegenaan. Als ik dan toch moet kiezen ga ik waarschijnlijk voor het weekendje Schoonhoven in juni waarin we voor het eerst met onze caravan weggingen. Het was echt geweldig weer en er zijn toen ook prachtige foto’s gemaakt (iets met een golden hour en een gloednieuwe 50mm 1.4) waar ik nog steeds bij weg zwijmel (en ik gebruik ze dan ook nog graag op mijn blog, haha). Grappig detail is wel dat dat letterlijk een week na mijn break-up was. Misschien dat die kwetsbaarheid de mooie momenten gewoon nog bijzonderder maakte.

(meer…)

Vertrouwen

14 januari 2015 7 reacties

Ik kan eerlijk zeggen dat ik mezelf vroeger nog nooit heb afgevraagd of ik wel op iemand kon vertrouwen. Als klein meisje was mijn hele wereld nog gevuld met barbies, spijkerbroeken met wijd uitlopende pijpen en acht zakken en mensen met goede bedoelingen. Die laatste zijn er nu gelukkig nog steeds, maar ze worden wel steeds bijzonderder naarmate je de wereld ook leert kennen als plaats waar #jesuischarlie een trending hashtag is als reactie op de terroristen in Parijs. Vertrouwen is niet vanzelfsprekend.

Dat wil – gelukkig! – niet zeggen dat er heel veel mensen rondlopen die jou wat aan willen doen. Het grootste gedeelte van de mensen dat je tegenkomt zit waarschijnlijk gewoon op neutraal terrein: ze hebben het niet op je gemunt, maar een echte vertrouwensband hebben jullie nou ook weer niet. Da’s logisch, omdat je heel veel mensen tegenkomt in je leven die je eigenlijk alleen maar van naam en gezicht kent, ondanks dat je ze misschien elke dag op school ziet. En dan zijn er ook nog de mensen waar je wel mee omgaat, maar die je eigenlijk alsnog vooral op een oppervlakkige manier kent: je deelt dingen uit het dagelijks leven en verder niet. Ik moet toegeven dat er voor mij tot een of twee jaar terug weinig verschil zat tussen de mate waarin ik die personen of andere vriendinnen vertrouwde.

(meer…)

De mooiste quotes over verandering

10 januari 2015 10 reacties

Ik ben nog altijd een heel grote fan van quotes. Je vindt ze dan ook zowel op mijn Twitter als in mijn iPhonenotities en WhatsAppstatus, en af en toe ook gewoon in een random schrift. Quotes zijn te mooi om niet te onthouden of te delen en daarom zette ik er een paar op een rijtje in dit artikel. Geen losse, maar allemaal over één thema: verandering (of eigenlijk change, want ze zijn allemaal Engels). Dat is namelijk één van de dingen waar ik oneliners het beste bij kan gebruiken, omdat ik gewoon niet zo’n heldin ben in loslaten, afsluiten en simpelweg veranderen. Dus: de (in mijn ogen) mooiste quotes over verandering.

If nothing ever changed, there’d be no butterflies

Het is typisch hoe we allemaal op zoek zijn naar vlinders, maar daar liever niet voor veranderen en toch het liefst alles bij het oude houden. Verandering kan juist voor heel positieve dingen zorgen en nieuwe deuren naar geluk openen.

Your life does not get better by chance, it gets better by change

Een gelukkiger, leuker of mooier leven leiden hangt niet af van de kansen die je krijgt. Met zo’n passieve levenshouding zul je nooit veel verder komen. Je zult er uiteindelijk zélf voor moeten zorgen, zelf stappen ondernemen en ja, ook dingen veranderen.

(meer…)

‘Moe’ is een relatief begrip

9 januari 2015 5 reacties

Het past nog net niet in het rijtje basisemoties, maar het is wel een gevoel dat íédereen volgens mij herkent en vaak ervaart: moe zijn. Aan het eind van de dag, als je druk bezig bent geweest en je energie op is, maar in veel gevallen is het gevoel van vermoeidheid ’s morgens soms/altijd nog veel aanweziger. Als ik wakker moet worden van mijn wekker (wat standaard het geval is) betekent dat namelijk maar één ding: als het aan mij lag, had ik me nu nog een keertje omgedraaid. Volgens mij ben ik daarin niet de enige en zo zijn er nog veel meer mensen die ’s morgens enigszins moe uit bed rollen.

Ik zal niet zeggen dat dat nou echt zo gezond is, want ik weet en merk natuurlijk ook wel dat slaap heel belangrijk is om goed te kunnen functioneren. In dit artikel ga ik jullie echter niet de les lezen over hoeveel uur je per nacht zou moeten slapen. Sowieso al niet omdat ik zelf ook niet uitblink in ruim genoeg slaap krijgen, maar ook vooral omdat ik het heel erg persoonlijk en daardoor ook je eigen verantwoordelijkheid vind. Sommige mensen hebben nou eenmaal veel meer slaap nodig dan anderen en je merkt zelf snel genoeg wat niet of wel werkt voor jezelf. Bovendien is dat laatste ook nog eens afhankelijk van jou als persoon. Want wanneer ben je nou écht moe?

(meer…)