1. “Ik wilde het als eerste aan jou vertellen.”
2. “Dit deed me aan jou denken.”
3. “Nee, deze krijg je van mij.”
4. “Ik breng je thuis.”
5. “Geniet van je dag vandaag.”
6. “Laat mij het voor je maken.”
7. “Ik heb over je gedroomd vannacht.”
8. “Neem mijn plek.”
9. “Ik heb een stukje voor je bewaard.”
10. “Wat rot voor je.”
11. “Jij mag de helft.”
12. “Neem mijn jas, het is koud buiten.”
(meer…)
Gewenning is een goed iets, denk ik. Het maakt je flexibel, omdat je nieuwe dingen niet eeuwig als ‘nieuw’ blijft zien en er dus al snel goed mee om kan gaan. Er kan in één dag alleen al zoveel gebeuren dat een beetje aanpassingsvermogen zeer gewenst is als je een redelijk stressvrij leven wilt leven. Je aanpassen is echter de actieve kant van wennen en iets totaal anders dan wat me vorige week opviel, namelijk het passieve gewend raken aan dingen omdat ze al zo lang zo gaan, of omdat je ze al zo lang hebt.
Zo was het in de toetsweek dat ik me realiseerde dat ik meer dan gewend ben geraakt aan het feit dat mijn cijfers altijd tussen de 7,0/7,5 en de 9,5 liggen. Dat is ook gewoon al zo lang en zo constant dat klasgenoten me niet eens meer echt serieus nemen als ik na afloop van een toets roep dat ‘ie wat minder ging; hoewel ik daar op dat moment dan echt van overtuigd ben moet ik ze achteraf vaak toch gelijk geven omdat ik gewoon weer een ruime voldoende heb gehaald. Ik weet eerlijk gezegd niet beter dan dat leren me makkelijk lukt en misschien neem ik dat gedeelte dus een beetje for granted, maar aan de andere kant zou ik niet willen stellen dat die cijfers me allemaal aan komen waaien door een gunstige combinatie van genen. Ik let redelijk op in lessen, houd het meeste van mijn huiswerk blij, vat veel samen en leer genoeg voor mijn toetsen en dat heeft er mede voor gezorgd dat ik al bijna zes jaar de reputatie van een slim meisje heb in mijn vriendenkring. Iets waar niets mis mee is (aangezien ik altijd van mening ben geweest dat het niet nodig zou moeten zijn om het een beetje weg te moffelen, alleen maar omdat het toevallig een tikje afwijkend is), maar het schept wel verwachtingen. Voor anderen, maar misschien ook vooral wel voor mezelf.
‘Waar ben je trots op?’ is een vraag die vaak gesteld wordt als mensen meer over elkaar te weten willen komen, naast alle standaardinformatie en uiterlijke informatie die ze al van elkaar weten. Dat is best logisch, want in onze cultuur is het een beetje not done om zomaar te verkondigen dat je ergens trots op bent en dus is het inderdaad een stukje ‘extra’ informatie. Juist omdat we vaak niet echt praten over de dingen waar we trots op zijn, beantwoorden we die vraag vaak al snel met een makkelijk en ondoordacht antwoord als ‘mijn VWO-diploma’ of een andere mijlpaal in je leven.
Daar trots op zijn lijkt me hartstikke gezond. Ik denk dat ik mezelf ook wel een denkbeeldig schouderklopje geef als ik over – hopelijk – anderhalf jaar mijn diploma teken en mee naar huis neem. Na zes jaar dag in dag uit naar school, er bijna altijd wel mee bezig zijn en af en toe ook flink voor moeten werken zou ik er toch wel trots op zijn als ik dat uiteindelijk allemaal gefikst heb. Maar stel nou dat jij je hele VWO zevens haalde zonder er echt iets voor te doen, past dat dan eigenlijk nog wel in het rijtje van dingen waar je trots op bent? Dat is meer iets wat je jezelf zou moeten afvragen, want ik heb niets tegen die zevens en bovendien heb je die examens maar wel mooi gehaald, maar écht trots ben je eigenlijk pas op dingen waar je ook echt moeite in hebt gestoken.
