Soms vergeet ik even hoeveel leuke dingen er zijn om te weten te komen van iemand naast de standaard dingen die opvallen in het dagelijks leven. Het komt dan ook niet zo vaak voor dat ik opeens vragen over kleine feitjes richting m’n loved ones gooi, maar ik word er altijd wel heel enthousiast van als ik ze tegenkom en deze keer was dat uit het awesome Flowboekje met allemaal(/1000(!)) vragen die ik helaas niet heb, maar Des en Linda wel. Officieel heet ‘ie ‘vragen aan jezelf’, dus ik heb de vragen ook gewoon lekker aan mezelf gesteld en zelf beantwoord. This is what I’ve never been asked before.
Kun je bevriend zijn met iemand van het andere geslacht?
Ja, ik ben er van overtuigd dat dat kan. Ik ga zelf ook veel met jongens om omdat ze vaak gewoon een stukje chiller zijn dan meiden in de omgang en zij vinden het daarentegen vaak fijn om wat meer over gevoelige onderwerpen te kunnen praten ‘omdat ik een meisje ben’ (als ik mijn vrienden mag geloven doen jongens dat niet onderling). Natuurlijk is er soms wel een bepaalde spanning – zeker als je elkaar ‘nieuw’ leert kennen – die er niet is tussen mij en m’n vriendinnen, maar als je het erover eens bent dat je gewoon vrienden bent kun je net zo’n leuke vriendschap hebben als met iemand van hetzelfde geslacht. Het levert vaak genoeg juist leuke situaties op omdat je allebei toch nét iets anders in het leven staat en elkaar op die manier soms ook een beetje aanvult. Bij mij scheelt het ook dat ik van mezelf al geïnteresseerd ben in auto’s en fotografie (dat laatste is ook nog best een jongenshobby, want veel meiden haken af bij de technische kant), maar er zijn nog veel meer hobby’s die niet per se seksegevoelig zijn.
Hoe vaak schrijf je nog met de hand?
Super vaak! Nu school weer is begonnen vaak zes dagen per week, omdat al mijn aantekeningen en opdrachten gewoon nog met de hand moeten. Lijstjes en samenvattingen et cetera maak ik zelf wel allemaal digitaal, maar ik vind het op zich niet erg om overdag zoveel ‘gewoon’ te schrijven; als ik hele lappen tekst wil schrijven is het vervelend, maar bij wiskunde vind ik het bijvoorbeeld heerlijk en het heeft gewoon iets lekker schools. Daarnaast is het gewoon goed om niet de héle dag achter een beeldscherm te zitten (al is het alleen maar voor het gevoel) en een schriftje met een pen is ook een stuk minder afleidend dan een laptop of tablet.
De vakantie heeft mijn leven binnen no time omgetoverd in één grote chaos en eerlijk? Ik houd ervan. Geen verplichtingen, dus geen reden om op tijd te gaan slapen of overdag iets supernuttigs uit te voeren. Om te zorgen dat mijn dagen niet allemaal hetzelfde zijn en mijn zomer toch een soort van onvergetelijk wordt heb ik gewoon bijna elke dag vrienden gezien en een gruwelijk grote shopsessie gehouden (mooie alliteratie). En ik dacht, hey, misschien is het wel leuk jullie ook nog een soort van overzichtje te geven, zodat jullie weten wat ik wél doe als ik geen tijd maak om blogjes te typen. De tijd dat ik dit nog wekelijks deed ligt alweer ver achter me, dus ik heb lang niet overal een foto van omdat ik het gewoon vergat, maar ik klets er gewoon heel veel bij/omheen as usal. Starting with…
Zondag
De keren dat ik écht chagrijnig ben in een maand zijn volgens mij op één hand te tellen, maar ik geef eerlijk toe dat ik zondag niet de gezelligste was. Na twee nachten achter elkaar maar zes uur slaap en zaterdag van 8:00 tot 01:00 weg te zijn geweest zat ik zondagochtend namelijk gewoon weer in de kerk en daar was het HEET, vooral omdat ik de beamer moest doen en dus op het balkon zat (en warme lucht stijgt op). Toen mijn moeder tijdens de lunch over het opruimen van mijn kamer begon terwijl ik daar overduidelijk geen tijd voor had gehad was mijn humeur officieel geruïneerd, maar toen de Frankrijkkaarten op tafel werden getoverd nam dat alweer iets af. Bordeaux baby!
Er is iets wat me opvalt aan het leven. Na een jaar of zestien zou je zeggen dat je wel een beetje gewend bent aan hoe het er hier op aarde aan toegaat, maar ergens in mij zit nog een stukje kinderlijke verbazing en sowieso denk ik graag na over dingen, waardoor ik af en toe opeens tot misschien logische, maar ergens ook verrassende conclusies kom. Nu het zomer is en ik vakantie heb is er juist alle ruimte in mijn hoofd om na te denken – iets wat niet altijd even positief is, maar gelukkig heb ik ook genoeg tijd om leuke dingen te doen waardoor ik niet nadenk. Die leuke dingen onderneem ik most of the time met anderen en aangezien iedereen toch vrij is, kom ik ook weer meer mensen tegen die de rest van het jaar niet op school te vinden zijn. Een barbecue met vrienden die je maar heel af en toe ziet is opeens weer een strak plan en als je naar een vriend gaat kun je er net zo goed de hele dag zijn – nu je toch de tijd hebt – en toevallig de rest van zijn gezin ook tegen het lijf lopen. Opeens bedenk ik me dan weer dat het misschien goed is om een idee te hebben van hoe ik over wil komen op mensen; niet dat dat zo ontzettend verschilt van hoe ik echt ben, maar het is een van mijn favoriete onderwerpen om uit te denken omdat ik ervan overtuigd ben dat het ook echt nut kan hebben.
En toch kwam ik al snel tot de conclusie dat de ouders van een vriend me nooit gaan leren kennen zoals die vriend me zelf kent, hoe ik me ook opstel, simpelweg omdat de situatie er niet naar is. Nu heeft dat gelukkig ook niet zo’n prioriteit bij mij, maar zelfs de paar mensen met wie ik op een persoonlijk level close ben (en bijvoorbeeld dus ook over gevoelens vertel, in plaats van de oppervlakkige dingen) gaan me nooit volledig kennen zoals ik mezelf ken. Ook al ben ik vrij open, dan nog is er een heleboel wat je wederzijds (want dit geldt natuurlijk net zo goed voor die ander) niet van elkaar weet of begrijpt omdat je het gewoon niet allebei meegemaakt hebt. Hetzelfde geldt voor de vrienden die ik misschien wel veel zie en spreek in het dagelijks leven, maar waar de gespreksonderwerpen eigenlijk in een geringe selectie aan categorieën te plaatsen vallen. Niet dat daar iets mis mee is: vaak is het hartstikke gezellig en is dat nou eenmaal het gene wat je gelijk hebt en waar je dus over praat, maar ik bedoel maar, zelfs het feit dat je veel tijd met mensen spendeert betekent niet automatisch dat ze je doorgronden.
Omdat ik het zo sneu vind voor weeknummers en bijbehorende sites als welkeweekishet.nl (of weeknummer.nl, weeknummer.info of dezeweeknummer.nl – ik ben blijkbaar niet de enige die moeite heeft met dat soort dingen), vond ik het wel eens tijd voor een weekverslagje. Goed, dat is natuurlijk niet waar, maar ik wilde wel gewoon graag over week 23 schrijven omdat ik ‘m als heel prettig heb ervaren. En dat ik geen Picture its meer schrijf, betekent niet dat weken totaal geen aandacht meer krijgen. Ik moet toegeven dat dinsdag te laat is om over de afgelopen week te lezen – maandag is namelijk ook gewoon iets te laat om er nog over te schrijven -, maar ik heb dit weekend letterlijk maar twee uur met mijn laptop doorgebracht en dat was toen ook nog eens voor een Engels presentatie, dus ik maak gewoon een uitzondering voor week 23.
Grappig is dat dat weekend niet eens het hoogtepunt van mijn week was, behalve qua drukte dan. Maandag tot en met vrijdag waren eigenlijk heel rustige dagen en vooral het aantal uren school dat ik had was beschamend weinig: woensdag begon ik om 13:00 (tot 16:20), donderdag zou ik vier uur en een pauze op gym moeten wachten totdat mijn roostermaker besloot dat dat de moeite absoluut niet waard was (great minds think alike) en ik het huis om 12:30 alweer binnenstapte en vrijdag kon ik het weekend ook al inluiden om 13:50. De tijd die ik overhield kon ik eindelijk weer eens in mijn blog stoppen en dat voelde héel erg lekker, om aan het einde van je dag gewoon nog tijd over te hebben om iets te schrijven en ’s morgens blij te worden van een nieuw artikel met fijne foto’s op je homepage. Als lezer merk je er misschien niet heel erg veel van, behalve dat er een misschien een artikeltje meer online komt voor je gevoel, maar voor mij verschilt het heel erg of ik mijn blog op een dag gewoon nul keer check of helemaal niet open heb staan op mijn laptop of dat ik er wél mee bezig ben. Op de dagen dat ik meer tijd thuis doorbreng is dat laatste vaak het geval en dan realiseer ik me ook opeens weer hoeveel ik eigenlijk nog wil schrijven, wat ik wil verbeteren en hoe fijn mijn blog eigenlijk is als uitlaatklep. Waar mijn echte ambities liggen.
Er was een tijd waarop mijn antwoord standaard ‘nee’ was. Niet omdat ik zo puberaal was dat ik me overal tegen wilde afzetten, maar meer omdat ik niet durfde, het ’teveel gedoe’ vond, er geen zin in had (mijn eigen planning was heilig in die tijd) of me bedacht dat het waarschijnlijk iets zou worden waarop iedereen het naar zijn of haar zin zou hebben, behalve ik. Ik vond nee zeggen en thuis blijven véél makkelijker dan ja zeggen, omdat ‘ja’ in de meeste gevallen de sleutel voor een onbekende situatie was en dat gewoon niet mijn ding was. Vandaar ook dat ik regelmatig assertief werd genoemd (dat is zo’n eigenschap die wel heel positief is, maar ook een soort keerzijde heeft – in mijn ogen in elk geval). Nee/ja zeggen is iets waar ik helemaal niet meer vaak bij stilsta, omdat het tegenwoordig veel minder problemen oplevert: ik zeg nu eigenlijk bijna altijd ja.
Dat heeft alles te maken met het feit dat ik nu liever spijt heb van dingen die ik heb gedaan, dan van dingen die ik niet heb gedaan. Het yolo-gehalte van die gedachte is vrij hoog en zo bedoel ik ‘m niet helemaal, maar het is wel zo dat ik liever tóch ja zeg op die uitnodiging voor een feestje ’s avonds terwijl ik het druk heb en er dan de volgende dagen achter kom dat dat eigenlijk gewoon teveel was, dan dat ik nog drie weken lang denk “had ik maar, had ik maar”. Hoe theoretisch ik ook ben, als het op levenslessen aankomt ben ik er toch echt van overtuigd dat je die uit de praktijk moet halen en dus is dat ook een kwestie van dingen maar ‘gewoon doen’. Dat is één van de redenen dat ik nu eigenlijk op bijna alle uitnodigingen ja zeg: als ik het niets vind, doe ik het gewoon niet nog een keer, maar over het algemeen zit ik nu in zo’n fijn milieu dat ik overal eigenlijk gewoon op in kan gaan, wetende dat het tóch wel leuk wordt. Als ik dan nee zeg heb ik al direct het idee dat ik iets mis en dat gevoel is heel vervelend.
Zaterdagmiddag, half twee. Na een hoop dagen waarop het ongetwijfeld warm aanvoelde als je met haast ergens naartoe fietste, maar het veel te fris was om ook daadwerkelijk buiten te gaan zitten in de tuin en ik mijn tijd dus voornamelijk binnen had gespendeerd, was de zon opeens verrassend aanwezig. Dat merkte ik op toen ik in de tuinstoel in de tuin zat met een boek omdat mijn moeder me op het hart gedrukt had ‘dat dat goed voor me zou zijn’ (iets met vitamine D en vooral veel overbezorgdheid van haar kant nadat ik de kachel aan had gezet op mijn kamer). Niet veel later besloot ik zelfs dat het toch echt té warm werd en dus lag mijn zwarte broek binnen no time over de rugleuning van een eettafelstoel in de huiskamer. Dan zijn die véél te lange hemdjes van H&M Divided toch nog ergens goed voor. Toen een vriend me, na het zien van een Snapchat van mijn blote benen, vroeg ‘wat ik dan wel niet ging dragen in de zomer’ als ik het nu al zo warm vond, keek ik even raar op. Was het echt nog geen zomer dan?
Natuurlijk wist ik dat stiekem wel, maar ik waande me liever even in een zorgeloze, zonovergoten zomervakantie. Omdat dat precies was wat ik nodig had. De zomer bestond in het boek dat ik las en waarvan het plot zo flinterdun is als een luchtig zomerjurkje – ik had iets meer inhoud verwacht, maar niets bleek minder waar; gelukkig is het toch nog prima leesvoer -, in de overduidelijke barbecuegeur rond middaguur, in het motorritje dat ik achterop pappa’s nieuwe motor (een Honda VFR) maakte waarbij mijn hoofd volledig leeg waaide met 130 kilometer per uur op de snelweg, in de zomerse kleuren van de groentes, in mijn benen die ik eigenlijk al verrekte bruin vond (nadat ik de foto’s iets bewerkt had), in de zon die een gouden gloed wierp over de voorbij gegleden dag. Pas toen de zon, gepaard met helderrood, onze kant van de hemel definitief verliet en ik er maar een glimp van opving omdat overal bomen en huizen stonden die mijn uitzicht belemmerden, realiseerde ik me dat ik nog niet op een of andere verre vakantiebestemming was.
Gelukkig had ik toen een zelfgemaakte kwarktaart en een slechte (kerst)film als troost, en een hoop foto’s als herinnering aan deze so-called summer Saturday.
