Dit was 2015: juli tot december

Vanwege mijn grote liefde voor herinneringen kwam er eergisteren en vandaag een artikel over 2015 online met een korte terugblik op elke maand inclusief een foto die ik kenmerkend vond én een linkje naar mijn Spotifplaylist van die maand als je op de foto klikt. 

juli

part 7 (2)

In juli heb ik minimaal geblogd en vooral genoten van de zomer. De eerste dagen waren een totaal zooitje: ik leverde mijn boeken in op vrijdag en ging naar een feestje van een klasgenootje in de buurt waar de sfeer heel chill was en we sterren keken. Zaterdag 4 juli ging ik met een vriend naar Mumford & Sons in het Goffertpark wat ook heel tof was, de Tour de France kwam langs m’n huis, ik ging naar nóg een feestje in Rotterdam stad en kocht nog heel veel zomerkleren. Op 13 juli gingen we op vakantie met de caravan, eerst richting Bordeaux maar toen het weer daar behoorlijk a-zomers bleek te zijn kwamen we via een paar andere campings uit in Chantemerle-les-Bles, waar we nog een aantal verrekte zonnige dagen gehad hebben. Ik heb Le Mans (en het circuit), Nantes en Valence bezocht, heel veel boeken gelezen, veel gezwommen en zowel aan een meer als op een berggebied ontbeten nadat ik de zon op had zien komen. Over mijn vakantie heb ik uitgebreid geblogd (en ook over het feit dat ik in het begin heel erg moest ‘wennen’ en inkomen en even anders leren genieten zonder vrienden, echt niet alles was perfect) en het aaallerleukste aan de vakantie was de lapjeskat die we meenamen. Jolie kwam op de laatste camping heel erg vermagerd maar wel gezond en totaal niet verwilderd aanlopen en omdat ze duidelijk geen baasje had en anders binnen korte tijd dood zou gaan, namen we d’r mee, 14 uur in de auto (waarvan ze er 13 sliep). Ik blog niet zo vaak over d’r, maar kan hierbij gelijk even melden dat het heeel erg goed gaat!
(meer…)

Dit was 2015: januari tot juni

Vanwege mijn grote liefde voor herinneringen komt er vandaag en (over)morgen een artikel over 2015 online met een korte terugblik op elke maand inclusief een foto die ik kenmerkend vond én een linkje naar mijn Spotifplaylist van die maand als je op de foto klikt. 

januari

IMG_9910b

De eerste maand van 2015 was kort gezegd retefijn. Ik was op vrijdagavond eigenlijk altijd bij een vriend of sprak af met een vriendengroep die ik via Brenda kende, waar ik ook een keer mee uit eten ging om de vakantie af te sluiten. Verder ging ik naar het nieuwjaarsconcert van mijn zus, zwom ik elke donderdagavond met mijn moeder, ging ik voor de lol een keer naar de schoonheidsspecialiste, bezocht ik het Open Huis van mijn school (maar dan niet als bezoeker) en ging ik zomaar met mijn zus uit eten. Eigenlijk had ik het helemaal niet zo druk met school, op één heel grote geschiedenisopdracht na die ik maakte met Marjolein en waar we een 9 voor haalden (belachelijk hoog). Januari was de perfecte combinatie van een beetje school, ontzettend fijne muziek en alle ruimte om (nieuwe) vrienden te zien, en ondertussen blogde ik ook nog heel veel.

(meer…)

De opeenvolging

IMG_0625b

Het leven is een opeenvolging, een beetje net zoals de zon die elke ochtend weer opkomt en elke avond weer ondergaat. De ene keer is dat overweldigend en wordt de hele lucht voorzien van een gouden randje of een roze suikerspinwolk die me met mijn slaapdronken hoofd uit bed doet springen, terwijl ik het op andere dagen niet eens opmerk. Het gaat me niet zozeer om het feit dat het leven zowel leuke als minder leuke momenten kent, want dat voelt soms nogal als een uitgesleten cliché dat ik liever alleen oprakel als ik het ook echt zo duidelijk ervaar dat ik er wel over moet schrijven. Waar het me om gaat is het rappe tempo waarin alles elkaar opvolgt, de gebeurtenissen, die zelfs als ze enorm bijzonder zijn gewoon weer vervagen in het dagelijkse leven. En ook de lichte nuances in een dag vallen me op: hoe de zon opeens heel fel schijnt tijdens een fijn gesprek met een vriendin en er het volgende uur weer een wolk voor schuift tijdens een saaie les, zeg maar. Dat idee.

Dat maakt het soms zelfs lastig om te schrijven over mijn dagen, omdat er voor mijn gevoel zoveel in gebeurt (en er daardoor juist minder tijd is om erover te bloggen). In de afgelopen week heb ik weer eens een eind over de dijk gefietst en op maandag een wiskundedag doorstaan die net zoals vorig jaar erg vermoeiend was door a) het eindeloos praten over basale dingen als vulgraden van dozen met handmixers en blenders en koffiezetapparaten en b) het eindeloos naar een beeldscherm met getalletjes turen, maar tegelijkertijd ook erg gezellig en gepaard ging met veel Merci’tjes vanwege Niels’ verjaardag. Die avond heb ik de verkorte versie van A Brave New World gelezen, een Engelse klassieker die nogal bizar is maar mij dus precies wel weer aanspreekt, en ondertussen at ik de lekkerste bonbon ooit. Hij was puur met een gouden glitter overspray erop (dat is sowieso al perfect) en de vulling was brownie die precies niet te cake-achtig was en potverdorie ook nog eens licht naar de smaak van kersen hintte.

(meer…)

Waar ik aan gewend raakte

Gewenning is een goed iets, denk ik. Het maakt je flexibel, omdat je nieuwe dingen niet eeuwig als ‘nieuw’ blijft zien en er dus al snel goed mee om kan gaan. Er kan in één dag alleen al zoveel gebeuren dat een beetje aanpassingsvermogen zeer gewenst is als je een redelijk stressvrij leven wilt leven. Je aanpassen is echter de actieve kant van wennen en iets totaal anders dan wat me vorige week opviel, namelijk het passieve gewend raken aan dingen omdat ze al zo lang zo gaan, of omdat je ze al zo lang hebt.

Zo was het in de toetsweek dat ik me realiseerde dat ik meer dan gewend ben geraakt aan het feit dat mijn cijfers altijd tussen de 7,0/7,5 en de 9,5 liggen. Dat is ook gewoon al zo lang en zo constant dat klasgenoten me niet eens meer echt serieus nemen als ik na afloop van een toets roep dat ‘ie wat minder ging; hoewel ik daar op dat moment dan echt van overtuigd ben moet ik ze achteraf vaak toch gelijk geven omdat ik gewoon weer een ruime voldoende heb gehaald. Ik weet eerlijk gezegd niet beter dan dat leren me makkelijk lukt en misschien neem ik dat gedeelte dus een beetje for granted, maar aan de andere kant zou ik niet willen stellen dat die cijfers me allemaal aan komen waaien door een gunstige combinatie van genen. Ik let redelijk op in lessen, houd het meeste van mijn huiswerk blij, vat veel samen en leer genoeg voor mijn toetsen en dat heeft er mede voor gezorgd dat ik al bijna zes jaar de reputatie van een slim meisje heb in mijn vriendenkring. Iets waar niets mis mee is (aangezien ik altijd van mening ben geweest dat het niet nodig zou moeten zijn om het een beetje weg te moffelen, alleen maar omdat het toevallig een tikje afwijkend is), maar het schept wel verwachtingen. Voor anderen, maar misschien ook vooral wel voor mezelf.

IMG_0912b

(meer…)

Over chagrijnig zijn

Gaf je me de keuze om één state of mind voor eeuwig uit mijn leven te verbannen, dan was het chagrijnig zijn. Om maar even met de deur in huis te vallen. Ongelukkig of verdrietig zijn klinkt misschien een stuk ernstiger, maar ik denk dat dat vooral is omdat het vaak langduriger is; stel dat ongelukkig en verdrietig zijn ook alleen in buien, in uren of momenten kwam, dan zou ik helemaal niet twijfelen over mijn keuze. Verdriet romantiseren we graag en ik weet niet of het terecht is, maar ik weet wel dat diep verdriet inderdaad vaak leidt tot schrijven, tot gesprekken en tot gevoelens. Ik weet dat ongelukkig zijn je pijnlijk bewust maakt van het feit dat je leeft en dat dit leven gebroken is – of jou breekt. Hoe naar die ervaringen ook zijn, soms kun je er wel wat mee in je verdere leven, terwijl ik vrij weinig tot niets kan met chagrijniteit. Chagrijnig zijn is voor mij een platte versie van – vaak onterechte – ontevredenheid, een rothumeur hebben zonder échte reden en dus niet de leuke, positieve persoon zijn die ik wel graag wil zijn.

Chagrijnig

(meer…)

Vergeet me alsjeblieft niet

“I fear oblivion,” he said without a moment’s pause. “I fear it like the proverbial blind man who’s afraid of the dark.” Toen ik verliefd werd op The Fault In Our Stars (wat overigens alweer even geleden is, maar het voelde wel retegoed toen ik het boek net weer opensloeg) waren het vooral de liefdegerelateerde quotes die bij me bleven hangen en me het meest aanspraken en sloeg ik Gus’ angst en Hazels speech over oblivion misschien een beetje over. “There will come a time when there are no human beings remaining to remember that anyone ever existed or that our species ever did anything. (…) And if the inevitability of human oblivion worries you, I encourage you to ignore it. God knows that’s what everyone else does”, is een fragment van Hazels mening op pagina 13 en toen ik laatst de film weer een keer zag, realiseerde ik me opeens dat het best een belangrijk thema was in het verhaal. Eentje waarvan ik nu beter begrijp waarom, want als ik erover nadenk knaagt het ook aan mij – dat ik vrienden kan maken, vriendelijk kan zijn, tienen kan halen, me op een bepaalde manier kan kleden en kan bloggen, maar dat ik uiteindelijk ook gewoon een van de zoveel miljard wereldbewoners ben. Eentje die hoogstwaarschijnlijk niet herinnerd gaat worden, hoe goed ik me ook kan realiseren dat ik uniek ben.

Herinner me

(meer…)

De key van je zelfbeeld

Ik ben in het algemeen geïnteresseerd in mensen en hoe ze denken, doen en ervaren, maar er is één aspect aan mensen dat me meer lijkt te fascineren dan de rest, misschien ook omdat het elke keer weer belangrijker blijkt dan je in eerste instantie zou denken. Hoewel ik er volgens mij nog nooit rechtstreeks naar gevraagd heb is het namelijk wél iets waar (goede) gesprekken uiteindelijk vaak over gaan, alsof het een soort fundament is voor je gedrag en gedachtes. En eigenlijk is dat ook precies waar ik in geloof: dat jaloezie voortkomt uit het bang zijn dat iemand anders je niet leuk genoeg vindt (omdat je dat zelf ook niet vindt), dat faalangst te maken heeft met te weinig vertrouwen in jezelf (om onterechte redenen), dat een stukgelopen relatie misschien wel komt doordat je de liefde die je kreeg niet kon ontvangen (omdat je vond dat je het niet waard was). Dat ongrijpbare zelfbeeld dat eigenlijk alles behalve een uitgetekend beeld is en in plaats daarvan meer wegheeft van een bepaalde waarde in je bloed, dat beïnvloedt meer dan je misschien zelf zou willen.

‘Ongrijpbaar’, omdat er vrij weinig logica achter zit. Rationeel gezien zou je misschien een formule kunnen opstellen met een aantal variabelen als je uiterlijk, je IQ/prestaties, de mate waarin je kunt voldoen aan je (basis)behoeftes, je vrienden, de voldoening die je haalt uit je hobby’s en je inkomen: in deze samenleving lijken dat zo’n beetje de ingrediënten te zijn voor een goed gevoel over jezelf en we verwachten vaak dan ook automatisch dat het knappe meisje dat altijd leuke dingen met vrienden doet en ook nog eens goede cijfers haalt allesbehalve onzeker is. Helemaal tegenspreken doe ik dat niet, want het is voor een gedeelte wel hoe het werkt in deze wereld, maar de uitkomst van die formule zou alsnog maar een klein deel uitmaken van de totale waarde van je zelfbeeld. De overige, let’s say, 80% is een stuk minder logisch te benaderen, want als iedereen je leuk lijkt te vinden kun je je nog net zo goed zorgen maken over je stomme opmerkingen. Er zijn zelfs alleen maar mensen die ze horen en er een oordeel over hebben. En die grote vriendengroep of de voldoening die je ergens uit haalt? Die zijn misschien wel meer een gevolg dan een oorzaak van een goed zelfbeeld.

(meer…)