Dare to answer

For the sake of thoughtsharing en meer schrijven heb ik in een loos momentje alle random question generators op het internet geplunderd tot ik een overvloed aan vragen had vergaard waar ik niet direct een antwoord op had maar wel graag over na wilde denken. Here you are!

What do you regret not doing or starting when you were younger?

Ik vind het wel eens jammer dat ik naar mijn smaak te weinig heb vastgelegd van mijn jongere jaren. Ik zeg expres naar mijn smaak omdat ik uiteindelijk best wel wat (zelfgemaakte) foto’s, tweets en op den duur zelfs blogs heb, maar mijn echte gedachtenwereld heb ik nooit goed geconserveerd. Nu moet je je natuurlijk bedenken dat je als kind niet per se bewust met gedachtes omgaat, maar gewoon vanaf de eerste klas had het best gekund en ik vind het wel eens jammer dat ik de insights in hoe ik me toen eigenlijk voelde mis. Ik denk dat ik daar nu nog heel veel uit had kunnen halen. En eigenlijk doe ik het nu op mjn blog na nog steeds niet, maar in de tijd dat ik het wel een beetje deed en drie maanden later teruglas wat ik zelf allang weer vergeten was realiseerde ik me hoe waardevol het kan zijn om wat meer van je innerworld vast te leggen.

How do you get in the way of your own success?

Je eigen talent voor lief nemen.

img_165350a17fdc-1

(meer…)

Beginnen bij het begin

Heb ik één ding over mezelf geleerd, dan is dat wel dat ik ontzettend reflectief ben ingesteld. Lang van stof daardoor, ook, want als je me vraagt hoe ik iets vind kom ik negen van de tien keer eerst met een inleiding waarin ik alle eerdere ervaringen met het genoemde fenomeen beschrijf, om uiteindelijk toch uit te komen bij de huidige situatie. Verklaar me voor gek maar in mijn hoofd heeft alles gewoon een voorgeschiedenis die in allerlei opzichten bepalend is voor het gevolg en ik vind het bovendien ook heel leuk om die linkjes te kunnen leggen. Mijn voorliefde voor bloggen houdt daar ongetwijfeld verband mee (maar dan in omgekeerde versie), want stiekem doe ik niets anders dan mijn leven documenteren om het achteraf terug te kunnen zien en bepaalde ontwikkelingen of karakteristieken te herkennen. Waarom ik dat hier kwijt wilde weet ik niet meer precies, maar ik gok als uitleg voor het feit dat het me gewoon niet lukt om vijf weken volledig te verzwijgen, ook al zijn ze wat langer geleden en misschien wat minder relevant. Ik zeg misschien want het kan dus zomaar zijn dat ik hier een keer naar terug wil verwijzen en de relevantiewaarde wel vet hoog blijkt te zijn. Daarnaast horen er allemaal leuke en nog nooit eerder vertoonde snapshots bij dus ik neem jullie even in vogelvlucht mee.

picmonkey-collage-2

(meer…)

Yet always thinking

Ik houd van gedachtes, niet altijd natuurlijk, maar het is eigenlijk al lang geleden dat ik ongecontroleerd bestookt werd met negatieve gedachtes. In plaats daarvan ben ik soms gewoon verzonken in mijn eigen wereld, die ik af en toe visualiseer als een groot landhuis met verschillende kamers voor verschillende onderwerpen en verschillende fases en verschillende stijlen waar ik me dan soms ongestoord een tijdje kan begeven. Af en toe trek ik een laatje van een oude kast open, soms gooi ik de deuren open en ren ik een aantal kilometer naar buiten, naar een uithoek van de tuin. Dat iedereens gedachtewereld ontoegankelijk is voor anderen tot iemand er zelf over vertelt geeft voor mij altijd een soort extra dimensie aan gedachten: als je ze deelt, betekent het ook echt wat. Daarom doe ik dat graag als ik al een tijdje niet geschreven heb.

IMG_5447b

(meer…)

Seventeenth

Ramvol maar dan nog net op een lekkere manier. Toen ik aan het begin van het schooljaar begon met inlezen voor mijn profielwerkstuk over geluk kwam al vrij snel aan de orde dat voldoening en flow onder andere superbelangrijk is, sterker nog: je kan zelfs average gelukkig zijn als je weinig positieve emoties, maar wel heel veel voldoening ervaart. Gelukkig heb ik altijd wel dingen te doen en ik voel me dan ook op elke willekeurige dag sowieso wel een moment voldaan, al is het alleen maar omdat ik naar school ben geweest of een mailtje heb verstuurd dat al even in m’n hoofd spookte. Voor rasechte voldoening heb ik echter deadlines nodig. Het zit namelijk zo dat dingen zonder deadline gewoon minder ruimte innemen in m’n hoofd en dus ook minder opluchting veroorzaken als ze af zijn. Ik vind het bijvoorbeeld ook fijn als ik de laatste regel van een blogpost typ, maar daarbij geldt niet dat ik een bepaalde deadline gehaald heb en uiteindelijk had ik het ook eerder kunnen doen, of later, dus het hele ‘you made it‘-aspect is daarbij vrijwel afwezig. Het is niet per se een moeilijke of uitdagende taak boven m’n niveau en daarom is voldoening niet de hoofdemotie.

IMG_3841b

IMG_3828b

(meer…)

De terugkeer van tijd

Ik ben een paradox op dit gebied. Ik wil een volle agenda, van hot naar her, aan het eind van de dag met een voldaan gevoel mijn bed instappen omdat ik al mijn missies toch maar mooi volbracht heb. Ik wil mezelf verbazen over hoeveel je kan doen met twaalf uur en aan het eind van de dag alweer vergeten zijn wat ik ’s ochtends heb gedaan, ik wil in hoog tempo leven en vooral veel doen. Maar ik wil ook drie uur voor me uit kunnen staren of kunnen vullen met muziek luisteren, gesprekken voeren, op de bank hangen, alles wat amper hersenactiviteit vereist. Ik wil ook een zaterdag als een lege landingsbaan hebben, zo eentje waar je vanuit de lucht met grote snelheid op landt om vervolgens in een laag tempo wat rond te rijden. Ik wil geleefd worden zonder mijn vrije keuze te verliezen.

IMG_3652b

IMG_3670b

(meer…)

Over taart + tegenzin

Het is dinsdagavond 23:11 en ik lig – voor mijn doen precies op tijd – in bed. Daar keek ik vanmorgen ongeveer al naar uit: niet per se omdat ik zo moe was, wel om dezelfde redenen als waarom ik maandagavond al tweette dat ik liever een alternatief zag plaatsvinden voor de dinsdag. Ik stond ’s ochtends dan ook onder de douche met een hint van de tegenzin die ik als kind veel vaker ervoer als ik simpelweg niet naar school wilde, met als nuanceverschil dat ik tegenwoordig sommige dingen gewoon moet doen en skippen niet echt wat oplost. In plaats daarvan bracht ik even een stille ode aan het woord ’tegenzin’ dat ik een fantastische vondst van het Nederlands vind. Het omschrijft namelijk precies hoe je tegen iets op kan zien, ongeacht of het objectief gezien ook echt verschrikkelijk is of juist hartstikke leuk, maar gewoon puur en alleen omdat je er even niets voor voelt.

IMG_1028b

(meer…)

Groene muren

Na een week lang bloggen over Parijs en het afgelopen jaar moet ik de draad van het gewone leven ook weer ergens oppakken en dat is hier. Overigens beviel het me zeer goed om zes dagen achter elkaar een nieuw artikel te publiceren en waren die twee dagen stilte daarna dan ook vooral expres omdat ik het idee had dat jullie waarschijnlijk net zo overwhelmed waren door die plotselinge toestroom aan artikelen als ik zelf, maar als je er net een beetje aan gewend was geraakt moet ik je alsnog teleurstellen. Ik ga helaas niet elke week even naar een onbekende stad (en mijn leven thuis is misschien wel leuk genoeg, maar toch net iets meer hetzelfde en minder fotogeniek) en ik zwem ook niet meer in de tijd zodra school weer begint. En die twee dingen waren stiekem nou juist wel de twee main componenten van mijn kerstvakantie.

IMG_2355c

Die kerstvakantie duurt tot vandaag, maandag vier januari. Het is voor iedereen een raadsel waarom we niet op school verwacht worden, maar ik vind het uiteraard geen heel groot probleem, hoewel iets in mij wel weer heel erg verlangt naar drukte. De rush of life. In 2016 heb ik tot nog toe nog weinig bijzonders uitgevoerd, met uitzondering van de eerste vijf uur dan. Meestal vierde ik de jaarwisseling op niet heel spectaculaire maar wel heel gezellige wijze met mijn zus en ouders thuis, maar dit jaar was zij sowieso weg en had ik eigenlijk ook wel behoefte aan iets met net iets meer excitement. Met een paar mensen hielden we alvast een pre-party met red velvet cake en champagne bij Marolise waarna we naar een feestje fietsten waar ongeveer iedereen was en wat vanzelfsprekend heel gezellig was. Tijdens het aftelmoment kreeg ik zowel confetti in m’n haar als bier op m’n neus maar even later bekeek ik het vuurwerk van alle huizenblokken aan de overkant van de weilanden, knuffelde en zoende ik iedereen een gelukkig nieuwjaar en had ik een leuk gesprek met iemand die ik voorheen nog nooit gesproken had en was de tijd vooral even ondergeschikt.

(meer…)