Om op te geven

IMG_4921b

Bovenstaande opsomming met ‘Things To Give Up’ kwam ik een tijdje terug tegen op Twitter en vond ik eigenlijk zo lekker concreet en waar dat ik er wat over wilde zeggen. Voor het zelfinzicht, voor the sake of sharing, voor wat verdieping als er een redelijk zorgeloze periode aanbreekt na mijn laatste examen Frans vandaag. 

(meer…)

Niets meer aan doen

Ik vind bloggen intens fijn, ook al realiseer ik me het niet zo vaak. Bloggen is voor mij niet meer dan normaal, en zelfs dat vind ik eigenlijk normaal: het is misschien een iets minder common hobby dan piano spelen, maar ik ben al sinds 2009 actief op het internet en bloggen was meer een soort logisch vervolg daarvan. Zo sprak ik zondag, nadat ik al mijn blogfoto’s gereorganiseerd had en dus ook van die way way back in 2012 toen ik nog crappy foto’s maakte en zelf redelijk oncharmant was, heel toevallig een meisje waar ik vroeger – nog voor m’n blogtijdperk – nog mee had gemsn’t en die ik kende via de diertjessites waar ik toen behoorlijk veel uren van m’n leven op versleet en dat was wel een soort bewijs van het feit dat deze internetwereld eigenlijk ook maar klein is en ik me er blijkbaar altijd al tot aangetrokken heb gevoeld. Toen ik jonger was was dat waarschijnlijk vooral omdat ik het internet soms als een soort tweede wereld zag, een plek waar ik als introvert makkelijker meer van mezelf kon laten zien dan in het echte leven, waar je social skills nodig had die ik toen nog niet in overvloed bezat. Nu is het meer een kwestie van tweede natuur dat ik blogjes tik over dingen die ik meemaak, foto’s die op mijn SD-kaart zijn beland en gedachtes die door mijn hoofd heen spoken.

IMG_9271B

Toch betekent dat niet dat bloggen ook per definitie altijd soepel gaat; ik kan waarschijnlijk een heel boek schrijven in het kader van ‘wat weet je van perfectionisme en je blog’. Ik zou mezelf in het algemeen niet direct een perfectionist noemen, hoewel ik er wel wat van weg heb. Als ik iets doe, wil ik het ook wel echt goed doen omdat ik half werk gewoon niet echt de moeite waard vind en dat betekent ook wel eens dat ik een taak dus maar zelf op me neem, zodat ik zeker weet dat het goed gebeurt (of er in elk geval genoeg moeite in gestoken wordt). Toch heb ik een bepaalde laidbackheid tijdens die dingen die ervoor zorgt dat het bij een drive om dingen goed te willen doen blijft en geen stressy, vervelend perfectionisime wordt. Dat merk ik ook bij toetsen: ik wil er meestal het beste uithalen, maar als mijn cijfer een keer wat lager uitvalt dan verwacht ben ik daar vaak ook wel oké mee als ik gewoon mijn best heb gedaan.

(meer…)