Oudejaarsavond
‘… 4, 3, 2, 1, HAPPY NEW YEAR!’
Ik hoop dat ik niet de enige burgertrut ben die, terwijl ze keihard twee roept en alvast om zich heen kijkt wie ze zo meteen eerst om de hals gaat vallen/gaat zoenen/ja-wat-gaan-we-eigenlijk-doen, ergens een sentimenteel momentje heeft. Zelfs vroeger had ik dat al, toen ik op een willekeurige oudjaarsdag in een schriftje een ode aan tweeduizendzoveel schreef met de slotzin ‘we zullen je niet vergeten hoor!’. Het is maar een jaartal dat verandert, net dat ene lullige cijfertje. Ja, en de maand natuurlijk, maar daar kijken we in de rest van het jaar ook niet meer zo van op. Toch voelt het altijd weer als een beetje afsluiten en een beetje opnieuw beginnen. Iets wat ik in theorie altijd wel een fijn idee vind, maar in die paar laatste secondes van een jaar toch een beetje een angstaanjagende gedachte. Alsof je zo meteen een punt achter dat jaar zet en er nooit meer aan terugdenkt. Dit was het, meer kunnen we er niet van maken.