Na een week lang bloggen over Parijs en het afgelopen jaar moet ik de draad van het gewone leven ook weer ergens oppakken en dat is hier. Overigens beviel het me zeer goed om zes dagen achter elkaar een nieuw artikel te publiceren en waren die twee dagen stilte daarna dan ook vooral expres omdat ik het idee had dat jullie waarschijnlijk net zo overwhelmed waren door die plotselinge toestroom aan artikelen als ik zelf, maar als je er net een beetje aan gewend was geraakt moet ik je alsnog teleurstellen. Ik ga helaas niet elke week even naar een onbekende stad (en mijn leven thuis is misschien wel leuk genoeg, maar toch net iets meer hetzelfde en minder fotogeniek) en ik zwem ook niet meer in de tijd zodra school weer begint. En die twee dingen waren stiekem nou juist wel de twee main componenten van mijn kerstvakantie.
Die kerstvakantie duurt tot vandaag, maandag vier januari. Het is voor iedereen een raadsel waarom we niet op school verwacht worden, maar ik vind het uiteraard geen heel groot probleem, hoewel iets in mij wel weer heel erg verlangt naar drukte. De rush of life. In 2016 heb ik tot nog toe nog weinig bijzonders uitgevoerd, met uitzondering van de eerste vijf uur dan. Meestal vierde ik de jaarwisseling op niet heel spectaculaire maar wel heel gezellige wijze met mijn zus en ouders thuis, maar dit jaar was zij sowieso weg en had ik eigenlijk ook wel behoefte aan iets met net iets meer excitement. Met een paar mensen hielden we alvast een pre-party met red velvet cake en champagne bij Marolise waarna we naar een feestje fietsten waar ongeveer iedereen was en wat vanzelfsprekend heel gezellig was. Tijdens het aftelmoment kreeg ik zowel confetti in m’n haar als bier op m’n neus maar even later bekeek ik het vuurwerk van alle huizenblokken aan de overkant van de weilanden, knuffelde en zoende ik iedereen een gelukkig nieuwjaar en had ik een leuk gesprek met iemand die ik voorheen nog nooit gesproken had en was de tijd vooral even ondergeschikt.
