13 januari 2015
9 reacties
Soms gaat het echt heel lekker met me, en soms ben ik even uit die flow. Dan is het weekend, of een doordeweekse middag waarop ik teveel tijd heb, en dan gebeurt er niets. Dan gaat mijn tijd om te bloggen en om huiswerk te doen op aan voor me uit staren of gewoon zitten, terwijl zowel mijn fotobewerkprogramma als blogadmin en Facebookchats openstaan en ik omringd word door kleding/snoeren/schoolboeken. Dat was zaterdag ook een beetje het geval en toen schreef ik nog dat ik het fijn vond, maar langer dan één dag moet het niet duren.
En dat doet het dus wel altijd. Ik vind het vervelend om toe te moeten geven, maar eigenlijk zou ik niet teveel vrije tijd moeten hebben. Mijn hoofd dwaalt dan veel te veel af en houdt me ver van de dingen die me voldoening geven. Ik wil deadlines en pressure, omdat ik me dan al snel voldaan en gelukkig voel en dat is veel makkelijker dan zelf moeten verzinnen wat ik ga doen dat mij gelukkig maakt. Op dit moment weet ik best prima waar ik gelukkig van word, maar zodra ik tegen mezelf zeg en nu gaan we een blogje schrijven ben ik ook direct de opdrachtgever en dus degene die de eisen stelt. En ik zou mezelf niet zijn als dat geen hoge eisen waren. Eisen die het voor mij veel moeilijker maken om voldoening te halen uit de dingen die ik leuk vind en me ongemerkt heel veel energie kosten.
Dat is jammer, want het geeft me het gevoel dat ik ‘er’ niet alles uithaal (of het nou een dag, een week of een leven is). Dat ik weet waar het aan ligt is bovendien nog niet de oplossing, want die eisen loslaten is iets heel tegenstrijdigs: ik zou het heel lekker vinden, maar aan de andere kant zou ik er dan ook heilig van overtuigd zijn dat mijn werk er in kwaliteit op achteruitgaat en daar word ik niet heel veel gelukkiger van.
En toch ga ik het maar gewoon doen. Dat bedenk ik me als ik zondagavond om 23:45 mijn bed in rol, mijn oortjes in mijn iPhone plug en een random nummer aanklik dat ik eerder die dag in een Spotifyplaylist vond. Het komt binnen, zoals altijd als ik in het donker in een warm bed lig met alleen muziek en een keer geen achtergrondgeluiden. Don’t you worry about it, try and give yourself some rest. Nu het volledig donker is, focus ik eindelijk weer op dingen die er echt toe doen. Onwijs goede muziek. Een eerlijk gesprek. Dat is het leven op haar puurst.
En misschien is het gewoon omdat ik moe was, maar dan alsnog maakte dat momentje mijn dag weer even goed. Vaak ben ik die Jack Garrett, zittend op de vloer, omringd door allerlei dingen en niet wetend wat ik nou eigenlijk wel en niet wil doen en waar ik mee wil beginnen en wat ik het belangrijkste vind. Het zijn die kleine, onverwachte momentjes van geluk die het ‘m dan doen. Me nog steeds scherp bewust van alles wat niet lukt, geniet ik dan alleen maar meer van alles wat wel geweldig is. Het is genoeg om mijn focus, in elk geval voor even, terug te krijgen. Juist die fragiele momenten.
Geluk, zo kwetsbaar dat het bijna tastbaar is.
