Mocht ik nog maar een paar overtuigingen houden, dan zou dit er sowieso eentje zijn: muziek moet je ervaren. Het maakt me daarbij niets uit of dat is wanneer je je enigszins in je eigen wereldje door een drukke stad heen beweegt op je fiets, met vrienden als laatst overgeblevenen in een parkje zit met een speaker of in je dekbed gewikkeld in bed ligt en alles wat je hoort je muziek is, als je de muziek maar door je aderen voelt stromen. De makkelijkste manier daarvoor is waarschijnlijk nog altijd een concert, waar je samen met alle mensen die ook precies daarvoor zijn gekomen niet kan ontkomen aan het geluid van je favoriete nummer live. Mijn laatste concert was alweer een paar maanden geleden maar dat compenseerde ik ruimschoots in de eerste week van mei.
Oehhh november is ook gewoon alweer tot een einde gekomen! Ik moest er dit jaar weer even opnieuw achterkomen dat die maand geen 31e dag kent (ik twijfel ook nog altijd over de data van Kerst, hoort er een beetje bij bij mij) dus nu is het einde al helemaal een beetje abrupt. Geen probleem op zich, want mijn databundel was toch al op en december betekent het startschot om kerstliedjes te luisteren. Ik ben er nog niet helemaal over uit hoe klaar ik daarvoor ben maar misschien komt de decemberstemming vanzelf als ik Sinterklaas-cadeautjes heb gescoord en gedichtjes heb geschreven. Daaruit mag je inderdaad opmaken dat ik dat nog moet doen, maar vorig jaar was het resultaat er ook niet minder op toen ik alles in één dag deed en mijn cadeautje voor donderdag (als we met het dispuut Sinterklaas vieren) heb ik al. Stiekem toch ook wel heel veel zin. Ondanks dat is het eerst tijd om een blogpost te wijden aan novembers muziek, want na een zomerstopje heb ik de maandelijkse habit van liedjes sorteren weer zo serieus genomen dat erover geschreven moet worden.
Iets met dagen die vliegen en even geen besef van tijd hebben. Op mijn werk schrijf ik tegenwoordig dagelijks een keer of honderd een datum op (en dat is absoluut niet overdreven) maar toch ontglipt het idee ervan me een beetje, ik denk omdat ik eigenlijk helemaal niet zoveel ijkpunten heb. Deze maand sta ik op, ga ik naar mijn werk, werk ik, kom ik thuis, chill ik een beetje en ga ik slapen en dat is eigenlijk best leuk, alleen het onderscheid tussen 31 mei en 1 juni maar ook 2 en 3 juni vervaagt dan wel. Vandaar dan ook dat ik pittig laat ben met mijn mei-afspeellijstje. En hoewel ik normaal met alle liefde nog even de maand doorneem, moet ik nu zeggen dat ik helemaal niet meer zo met mei bezig ben. Dat komt misschien maar goed uit ook, want deze maand was de muziek juist retegoed en daar valt dan ook genoeg over te zeggen. Niet teveel natuurlijk voor iedereen die roept dat je gewoon moet luisteren naar muziek maar wel iets wat in verhouding staat tot mijn obsessie voor fijne deuntjes.
Starting off with Beyoncé. Het is eigenlijk vrij toevallig dat zij voorbijkomt in mijn maandelijkse Spotify-playlist want ik heb niet zo heel veel met d’r, vergeet d’r muziek altijd een beetje, weet niet precies wat ik er mee aanmoet, dat soort dingen. Countdown vind ik ook nog altijd niet easy listening, maar deze keer dus wel op een goede manier en bovendien vond ik het een perfect openingsnummer voor de maand waarin ik eindexamen deed. There’s a whole lotta energy in it en dat was af en toe wel even gewenst. Datzelfde geldt voor Don’t Let Me Down – The Chainsmokers, Daya. Daya is wel vaker voorbijgekomen bij mij, niet omdat ik haar muziek altijd even hoogstaand vind, wel omdat ik haar stem heel lekker vind. Deze samenwerking viel in bijzonder goede aarde bij mij en ik heb ‘m nu al bijna te vaak geluisterd, maar gelukkig zijn er dan ook nog remixes van (zoals die van W&W).
April oh april. De maand ligt alweer een dag of zes achter ons maar ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen er geen stukje over te schrijven, niet alleen omdat de muziek fijn was, vooral ook omdat de maand noemenswaardig was. Over het algemeen verheug ik me altijd op maart (de eerste lentedagen) en maakt mijn hart een sprongetje bij de eerste dag van mei (‘mijn’ maand) terwijl april nooit echt tot mijn verbeelding spreekt, maar aan die verhouding is in 2016 goed gewerkt. Dat is een proces waar ik vorig jaar ook al ongeveer aan begonnen was, aangezien ik toen een week op edureis ging in april. Er is een aantal ochtenden geweest waarop ik na het uitzetten van mijn wekker mijn Timehop checkte en even hoopte dat ik ook weer gewoon een paar dagen in Rome rond mocht slenteren, maar aan de andere kant is een middelbareschoolcarrière afsluiten ook niet iets wat je elk jaar doet – en het was wel heel erg leuk.
Ik hoop van harte dat jullie de laatste foto’s die ik plaatste een beetje konden waarderen en mijn hoofd nog niet zat zijn geworden, want ze hebben onbedoeld meer dan een week bovenaan mijn homepage geprijkt. Ja oeps, zat eigenlijk niet helemaal zo in de planning, maar ik was op zaterdagmiddag een artikel aan het typen over mijn komende toetsweek toen ik me na twee alinea’s realiseerde dat ik helemaal niets nieuws te brengen had. Bovendien was ik eigenlijk niet zo enthousiast en hoewel het soms wel semi-handig is om even aan te kondigen waarom (en dat) je de komende tijd uit de lucht bent, had ik dus helemaal geen zin er zoveel aandacht aan te besteden. Jullie hebben in elk geval niet zoveel dingen gemist want de afgelopen week was vooral een soort eat sleep learn repeat, geen spannende dingen dus (en dat scheelt, want tijd om te bloggen had ik ook niet bepaald). Om niet zomaar weer te beginnen met bloggen leek het me wel een strak plan om weer eens mijn playlist van de maand te delen en op die manier maart ook nog een beetje eer aan te doen. Want, spoiler: die eenendertig dagen waren best geslaagd.
Mijn zus wees me vrijdagvond aan de eettafel tussen pannenkoek nummer één en nummer twee in vriendelijk op het feit dat het de een na laatste dag van januari was. Of nou ja, zo expliciet was het niet (dan zou er namelijk zo’n gezinsbreed momentje zijn ontstaan waarop iedereen verzucht dat de tijd zo snel gaat en daar heb ik niet echt iets op tegen, maar het is wel gewoon heel burgerlijk), maar ik bedacht het me wel. In diezelfde minuut zette mijn moeder echter een verse spekpannenkoek voor mijn neus neer, deed ik op de ene helft chocoladepasta en werd ik bijzonder vreemd aangekeken, waardoor ik al snel meer bezig was met het verdedigen van mijn smaakcombinatie – totdat ik daarna mijn Spotify opende en er alweer mee geconfronteerd werd dat de februariafspeellijstjes ondertussen ook al goed vertegenwoordigd zijn. In tegenstelling tot de artikelen op mijn blog, overigens, en kwaliteit gaat ver boven kwantiteit, maar als januari dan toch bijna afgelopen is wil ik er prima nog een blogpostje tegenaan gooien.
Allereerst: ik hou meer van januari dan dat ik er een hekel aan heb. Na al dat uit je panty knappen terwijl je in eerste instantie al liever een broek aan had gehad dan voor de vierde keer op rij een net jurkje houd ik het eigenlijk altijd wel weer een beetje voor gezien met de feestdagen en ben ik vooral blij als het een januari of vier, vijf, zes is. In dit geval zat er nog een leuk nieuwjaarsfeestje tussen, maar alsnog heb ik er oprecht van genoten toen het een paar dagen later was en alles weer ‘normaal’ was. Januari is mijn basismaand, eentje waarin er wel leuke dingen gebeuren maar die dingen eigenlijk vooral optioneel zijn en niet van tevoren al vaststaan. Ik moet zeggen dat ik dat sowieso wel meer heb met de eerste maanden van het jaar omdat er qua feestdagen, verjaardagen of tradities gewoon niets plaatsvindt, maar januari heeft zélfs geen toetsweek of vakantie zoals februari dat nog wel heeft.
Tijdens een schrijfsessie voor de nieuwe editie van onze schoolkrant was ik nog op zoek naar één redelijk kleine en onbekende Nederlandse band en via via kwam ik op Bewilder terecht. Hoewel ik niet voor niets ook bands als HEAVN en Causes had genoemd, die ik al langer ken en ook heel fijn vind, voelde ik toch al direct meer voor de nummers van Bewilders album Dear Island. Hun muziek is een mengelmoes van stijlen, maar in mijn oren vooral een beetje indie/alternative en ik kan er na een aantal jaar muziek luisteren écht niet meer omheen dat dat toch wel mijn favoriete muziekgenre is. Het is niet wat ik het meeste luister of waar ik per se het vrolijkst van word, maar goede indie kan ik gewoon altijd waarderen omdat je merkt dat artiesten iets eigens willen produceren zonder zich daarbij al teveel aan te trekken van de geldende popnormen. Waarom weet ik ook nog niet precies, maar ik voel me altijd sterk aangetrokken tot en verbonden met dingen die – op een succesvolle manier – nét even anders zijn dan de standaard. Mijn voorliefde voor indierock is daar in mijn eigen persoonlijkheid volgens mij ook een voorbeeld van (bepaald niet het enige voorbeeld, overigens).
Zodoende vond ik mezelf dinsdag in een tussenuur (waarin ik standaard een laptop claim voor de Spotify Web Player, ook als ik eigenlijk geen computer nodig heb, sinds de headsetaansluiting van mijn iPhone stuk is) dan ook gelukzalig naar de A Shot of Indie-playlist luisteren. Ik wil niet alleen maar over muziek praten, maar het gaat me er meer om hoe het een soort extra dimensie aan je dagelijks leven kan toevoegen, hoe het een simpele dag naar een hoger level kan tillen. Muziek inspireert me, niet zozeer op zo’n manier dat ik gelijk honderden woorden op papier kwijt wil (was het maar zo’n feest), maar wel omdat het een kunstvorm is die laat zien dat er méér is. Het vooruitzicht van het concert van Imagine Dragons op 5 februari, de vrijdag in mijn toetsweek, vind ik dan ook helemaal prima. Imagine Dragons was de eerste band waar ik echt iets ‘mee had’ en ook mijn eerste kennismaking met het indiegenre, dus hoewel ik ze over het algemeen niet per se grijsdraai wil(de) ik er toch heel graag heen. En Hannah ook, gelukkig.
Joe! Ergens onder een stapel boeken in mijn vensterbank heb ik zojuist mijn agenda teruggevonden en erg opgelucht een krul gezet door de afgelopen dagen (raar ticje dat hier in huis verder wel heel common-sense is). Mijn toetsweek is afgelopen, het is inmiddels vier december en dat betekent dat ik allereerst iets ga vertellen over november 2015 aan de hand van bijbehorende playlist. Iets in mij vindt het best knap dat ik dat al tien maanden volgehouden heb en dus zet ik het ook gewoon nog even door. Bovendien was november de maand waar ik for some reason in oktober al naar uitkeek, en die verwachtingen zijn ook wel uitgekomen: ik heb een hoop leuke dingen gedaan. Aan de andere kant was het ook een maand die verschrikkelijk druk was met school, een aantal minder gelukkige dagen opleverde en ervoor zorgde dat ik minder dan ooit heb geblogd (11 blogposts in een maand van 30 dagen is wat teleurstellend, vind ik zelf). Highs and lows dus, vooral.
De eerste week van november was er zo eentje waarin ik dus niet bijzonder goed in m’n vel zat. Ik weet niet precies waarom, maar het wilde gewoon even allemaal niet zo en ik voelde me even vrij ongelukkig. Gelukkig bracht Adele een nieuw nummer – Hello – uit dat ik tot mijn powersong kon benoemen en ’s avonds stond New York Minute van Don Henley nogal regelmatig aan. Van twintig tot dertig seconden doet ‘ie me bizar veel denken aan de sound van Nederlandse nummers van artiesten als Ronnie Flex, maar uiteindelijk is het gewoon een fijn onbekend nummer dat zo heerlijk oud (1989) klinkt en een mix van country-rock-jazz is. In de winter heb ik daar een beetje een zwak voor. Compleet anders is dan weer Drake – Hotling Bling, die ik eigenlijk vaker skipte dan luisterde maar me wel deed denken aan de gymles met Hannah waarin we onze stress eruit badmintonden en ik ondertussen mijn leven nog een beetje overdacht.
