momenten – hesterly

Alles gaat in momenten

24 januari 2015 7 reacties

Ik zal me er eeuwig over blijven verbazen hoe mijn geheugen werkt. Hoe ik elke dag weer nieuwe dingen beleef en nieuwe dingen leer en toch nog geen hoofd heb dat overstroomt van informatie, maar juist precies de belangrijke dingen wél onthoud; dat blijft voor mij een raadsel. Als ik er dan bij nadenk, dan realiseer ik me ook hoeveel dingen ik ben tegengekomen in de ruim vijftien jaar die ik hier op aarde rond heb gebracht. Informatie, situaties, nieuwe mensen, emoties; elke dag weer. Het is onmogelijk om alles te onthouden en dat geeft me soms een beetje een unheimisch gevoel. Dat ik dan aan 2010 denk en mezelf helemaal niet meer kan voorstellen als elfjarige, of geen idee heb hoe ik mijn tijd toen eigenlijk invulde. Als ik de foto’s er vervolgens bij pak voelt het nog raarder. Was ik dat? Natuurlijk heb ik toen ook meerdere malen per dag in de spiegel gekeken, maar dat blijft anders dan een volledig beeld van ‘buitenaf’.

Soms weet ik al niet eens meer hoe mensen heetten of eruitzagen die toen belangrijk voor me waren, en dingen die toen heel groot leken vergeet ik nu ook gewoon. Wanneer was die vakantie ook alweer? En hoe zat dat ook alweer met dat huis toen? Het ontglipt me, maakt plaats voor nieuwe ervaringen (herinneringen durf ik niet meer zo snel te zeggen).

Maar momenten, daar ben ik wel goed in. Die blijven hangen. Flarden van gebeurtenissen en fragments of time. Sommige gebeurtenissen die ik toen volop beleefde, zoals vakanties, dagjes weg of simpelweg een heel schooljaar, zijn nu niet meer dan een vage vlek in mijn geheugen. Als je inzoomt zitten die zwarte vlekjes echter vol sterren. Momenten binnenin zo’n gebeurtenis, misschien maar een paar minuutjes, die ik intens beleefd heb. Momenten waarin ik overspoeld werd met gevoelens of er opeens heel veel op me af kwam, waardoor het zoveel indruk maakte dat ik het wel moest onthouden.

Ik heb maar één blik, één zweempje geur of één refrein nodig om opeens weer in die compleet andere wereld te zitten. Een onverwachte throwback naar dingen die toen misschien het meest onbetekenend leken, maar uiteindelijk hun afdruk het meest hebben achtergelaten.

Ik vind mezelf terug in die simpelste momentjes van klein geluk die zodanig zijn blijven hangen dat ik ze zelfs nu nog uit zou kunnen schrijven. Tegelijkertijd herken ik mezelf als de beste in situaties van pijn, twijfel of verdriet, omdat ik die nu nog op dezelfde manier meemaak.

Momenten zijn vaak zoveel puurder en onverwachter dan het geheel. Het verloop van sommige dagen of vakanties ben ik totaal kwijt, maar dan zie ik mezelf alsnog precies op die ene plek zitten, op dat onbeduidende moment. Intens gelukkig, of juist diep ongelukkig. Momenten zijn breekpunten; pieken of dalen waarvan je weet dat het niet lang zo zal blijven. Dingen die je intens beleeft en daardoor blijft onthouden. Ik weet nog precies hoe je keek, wat je deed, wat we zeiden.

En het is waar, die quote over kleine dingen die grote dingen blijken te zijn. ‘… for one day you will look back and realize they were the big things.’ Juist die paar minuten die zoveel indruk bij me achterlieten, vormen me; meer dan ‘de grote dingen’. Mijn leven, mijn persoonlijkheid, is opgebouwd uit momenten. Ja, de meest onverwachte, fragiele, intense momenten. En toch zijn die uiteindelijk de maatstaf voor alles.

Worry – Jack Garratt

13 januari 2015 9 reacties

Soms gaat het echt heel lekker met me, en soms ben ik even uit die flow. Dan is het weekend, of een doordeweekse middag waarop ik teveel tijd heb, en dan gebeurt er niets. Dan gaat mijn tijd om te bloggen en om huiswerk te doen op aan voor me uit staren of gewoon zitten, terwijl zowel mijn fotobewerkprogramma als blogadmin en Facebookchats openstaan en ik omringd word door kleding/snoeren/schoolboeken. Dat was zaterdag ook een beetje het geval en toen schreef ik nog dat ik het fijn vond, maar langer dan één dag moet het niet duren.

En dat doet het dus wel altijd. Ik vind het vervelend om toe te moeten geven, maar eigenlijk zou ik niet teveel vrije tijd moeten hebben. Mijn hoofd dwaalt dan veel te veel af en houdt me ver van de dingen die me voldoening geven. Ik wil deadlines en pressure, omdat ik me dan al snel voldaan en gelukkig voel en dat is veel makkelijker dan zelf moeten verzinnen wat ik ga doen dat mij gelukkig maakt. Op dit moment weet ik best prima waar ik gelukkig van word, maar zodra ik tegen mezelf zeg en nu gaan we een blogje schrijven ben ik ook direct de opdrachtgever en dus degene die de eisen stelt. En ik zou mezelf niet zijn als dat geen hoge eisen waren. Eisen die het voor mij veel moeilijker maken om voldoening te halen uit de dingen die ik leuk vind en me ongemerkt heel veel energie kosten.

Dat is jammer, want het geeft me het gevoel dat ik ‘er’ niet alles uithaal (of het nou een dag, een week of een leven is). Dat ik weet waar het aan ligt is bovendien nog niet de oplossing, want die eisen loslaten is iets heel tegenstrijdigs: ik zou het heel lekker vinden, maar aan de andere kant zou ik er dan ook heilig van overtuigd zijn dat mijn werk er in kwaliteit op achteruitgaat en daar word ik niet heel veel gelukkiger van.

En toch ga ik het maar gewoon doen. Dat bedenk ik me als ik zondagavond om 23:45 mijn bed in rol, mijn oortjes in mijn iPhone plug en een random nummer aanklik dat ik eerder die dag in een Spotifyplaylist vond. Het komt binnen, zoals altijd als ik in het donker in een warm bed lig met alleen muziek en een keer geen achtergrondgeluiden. Don’t you worry about it, try and give yourself some rest. Nu het volledig donker is, focus ik eindelijk weer op dingen die er echt toe doen. Onwijs goede muziek. Een eerlijk gesprek. Dat is het leven op haar puurst.

En misschien is het gewoon omdat ik moe was, maar dan alsnog maakte dat momentje mijn dag weer even goed. Vaak ben ik die Jack Garrett, zittend op de vloer, omringd door allerlei dingen en niet wetend wat ik nou eigenlijk wel en niet wil doen en waar ik mee wil beginnen en wat ik het belangrijkste vind. Het zijn die kleine, onverwachte momentjes van geluk die het ‘m dan doen. Me nog steeds scherp bewust van alles wat niet lukt, geniet ik dan alleen maar meer van alles wat wel geweldig is. Het is genoeg om mijn focus, in elk geval voor even, terug te krijgen. Juist die fragiele momenten.

Geluk, zo kwetsbaar dat het bijna tastbaar is.