Mijn zus werd geboren in 1996 en tweeënhalf jaar later, in mei 1999, kreeg ze er een zusje bij. Hoewel ze ouder is dan ik, denk ik eigenlijk dat voor ons allebei (en dus niet alleen voor mij) geldt dat we ons niet kunnen voorstellen hoe het ‘zonder’ is: heel veel scherpe herinneringen heb je natuurlijk niet van je eerste twee à drie levensjaren. Ik weet dat ze me pas voor het eerst vast wilde houden toen ik al een maand of drie oud was en daar is dan ook een historische foto van waar ik er alsnog heel onhandig bij hang, maar verder hebben we eigenlijk altijd goed op kunnen schieten met elkaar. Van mijn eerste levensjaren herinner ik me dan ook vooral eindeloze middagen spelen met de barbies die langzaamaan overliepen in een computeruurtje na schooltijd, waarbij ik altijd op de grote computer wilde en zij op de laptop. Vooral als kind, als je nog niet echt de zelfstandigheid hebt om zelf iets te ondernemen, is het ook gewoon heel erg leuk om iemand om je heen te hebben waar je dingen mee kan doen en we deelden dan ook al snel dezelfde belevingswereld. Ik had mijn jeugd niet anders willen zien, maar als ik eraan terugdenk fascineert het me wel eens: hoeveel tijd mijn zus en ik met elkaar doorbrachten en vooral ook hoeveel precies dezelfde interesses we hadden. Hate to break it, maar tegenwoordig zijn mijn zus en ik toch écht wel een wereld van verschil. En misschien dat dat ook wel iets te maken heeft met onze plek in het gezin.
Uiteraard verzin ik dat ook niet zomaar: er is allang onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Sommige onderzoeken komen met uitgebreide beschrijvingen van typische trekken van de oudste, middelste of de jongste, terwijl een enkel ander onderzoek alles weerlegt met het argument dat voorgaande onderzoeken niet betrouwbaar of valide genoeg zijn, maar eigenlijk geloof ik er sowieso wel in. Het zal verschillen per gezin en opvoeding, het verschil zal bij grotere gezinnen misschien wat duidelijker zijn en ik denk niet dat je een stereotype van bijvoorbeeld de oudste uit kunt tekenen (‘Ben je de oudste? Dan zul je wel een goede leider zijn!’), maar een gezin is toch een soort subcultuur waarin je je eigen ‘rol’ aanneemt. En hoewel ik de rol van ‘jongste dochter’ en ‘zusje’ in mijn gezin waarschijnlijk overtuigender speel dan bijvoorbeeld op school, waar deze informatie nou eenmaal een stuk irrelevanter is, denk ik toch dat het in zekere zin doorsijpelt in je persoonlijkheid.
Het verjaardagscadeautje van mijn zus voor mij was dit jaar ‘een dagje weg’. In eerste instantie dachten we daarbij aan de Efteling, aangezien zij dit voorjaar ook eindelijk heeft ingezien dat achtbanen eigenlijk best te doen zijn en de hele sfeer van het park gewoon top is, maar hoogstwaarschijnlijk ga ik eind van dit schooljaar ook met alle examenklassers naar de Efteling en dus verzonnen we wat anders. Zodoende werden er treinkaartjes gekocht waarmee je een hele dag onbeperkt kan reizen en werd er een bestemming gekozen die zo ver mogelijk was en die we eigenlijk al een tijdje wilden bezoeken – Maastricht! De actie ging pas om 11:00 in, dus we stapten netjes in de trein van 11:01 vanaf Alexander en reden via Eindhoven naar zuid Limburg, waar we om 14:00 uitstapten. Hoewel we al wel gerekend hadden op fijne temperaturen en dus voor shorts (in mijn geval een tuinbroek/dungarees) in plaats van een normale jeans waren gegaan was het alsnog verrassend warm, of eigenlijk gewoon heet. Door de stad lopen werd dus vanzelf slenteren en elke koele kerk (we zijn er uiteindelijk in twee/drie geweest, geloof ik) bleek een goed alternatief. Hoe ze heetten heb ik eigenlijk niet onthouden, ik weet alleen nog dat ik die eerste heel erg tof en mooi vond (inclusief ‘modern’ glas-in-lood) en de tweede behoorlijk donker. Wel opvallend is dat het roomse/katholieke geloof nog serieus leeft onder de mensen, waardoor je toch een ander gevoel krijgt bij die kerken dan in andere landen waar ze er eigenlijk alleen nog voor de sier staan.
