1. “Ik wilde het als eerste aan jou vertellen.”
2. “Dit deed me aan jou denken.”
3. “Nee, deze krijg je van mij.”
4. “Ik breng je thuis.”
5. “Geniet van je dag vandaag.”
6. “Laat mij het voor je maken.”
7. “Ik heb over je gedroomd vannacht.”
8. “Neem mijn plek.”
9. “Ik heb een stukje voor je bewaard.”
10. “Wat rot voor je.”
11. “Jij mag de helft.”
12. “Neem mijn jas, het is koud buiten.”
(meer…)
Het was afgelopen zomer toen ik me realiseerde dat ik al een tijd niet meer degene was met ‘een probleem’, degene die zich in gesprekken net iets te vaak verontschuldigt omdat ze eigenlijk zelf ook niet precies weet wat ze met d’r gevoelens aan moet en anderen daar niet in mee wil trekken. Ik heb er sowieso een beetje een hekel aan om me zo kwetsbaar op te stellen en ik doe – op een paar goede gesprekken als uitzondering na – dus liever alsof het wél gewoon goed met me gaat, maar de laatste tijd was dat ook oprecht zo. Als ik met mensen praatte die minder goed in hun vel zaten hielp ik ze graag, maar kon ik bijna altijd concluderen dat ik zelf op dat moment veel minder met dat soort dingen strugglede. Natuurlijk betekent dat niet dat ik me nu voor altijd goed voel, maar periodes waarin ik meer het idee heb dat ik mijn leven gewoon op orde heb – in elk geval qua gevoelens – gebruik ik wel graag om na te denken over wat ik heb geleerd van (het) leven. Je weet nooit wanneer je die levenslessen weer in de praktijk moet brengen, right?
Liefde is iets bijzonders. Dat is misschien een beetje een open deur om in te trappen aan het begin van een artikel, maar het is wel één van de belangrijkste dingen die ik wil benadrukken. Liefde bestaat in veel vormen; niet alleen in die ene hopeloze verliefdheid, maar ook in de band die je met vrienden hebt, met goede bekenden en mensen die je vaak en veel om je heen hebt en waarbij je – zonder het ooit uitgesproken te hebben – weet dat je voor elkaar op zou komen, dat je elkaar niet zomaar zou laten vallen, dat je altijd welkom bent. Ik denk dat de warme sfeer tussen personen die ervoor zorgt dat je je schoenen uit schopt en je benen onder je trekt in zekere zin ook liefde is, en dat diezelfde liefde ervoor zorgt dat je ogen gaan stralen. Liefde is wat mensen, hoe verschillend soms ook, onderling toch verbindt, door een bepaalde genegenheid of gedeelde herinneringen.
Vaak genoeg is liefde niet alleen iets veiligs, maar ook iets intiems en persoonlijks. Je stelt je open voor en bloot aan iemand op een manier die je in het dagelijks leven niet altijd gebruikt. Liefde laat harten sneller slaan, maakt blind en doet vluchten, maar is bovenal vaak heel puur. En intens. Maar ondanks dat – of misschien juist daardoor – is liefde tussen mensen ook heel vaak niet voor altijd. De magische momenten die je een gevoel geven van een toekomst zonder einde en vooral zonder ‘zonder’ in het algemeen zijn uiteindelijk vaak maar momenten, kleine stukjes van je leven die zich in je geheugen hebben genesteld maar hun verdere uitwerking gemist blijken te hebben. De vriendin met wie je je hele middebareschoolcarrière twee handen op één buik was weet nu niets meer van je, behalve de dingen die je op Facebook zet. Op de bodem van je prullenbak liggen de snippers van een foto van jou en je ex, en hoewel je elke keer bij het legen van je prullenbak per ongeluk expres probeert om een paar snippers te behouden, raken ze nu toch langzaam op. Herinneringen, personen en momenten zijn samen met de liefde die je toen voor ze voelde ingelijst en prijken aan de muren van je bestaan, maar wat voor nut dienen ze eigenlijk nog? Where does love go when it dies?
Screenshots van lappen tekst die gedeeld worden door de weinige Amerikaanse quote-accounts die ik na al die tijd nog steeds volg op Twitter lees ik to be honest vaker wel dan niet, simpelweg omdat er heel vaak een goede kern van waarheid in zit. Niet voor niets dat een vriendin me een screenshot van zoiets stuurde een paar dagen nadat ik haar weer eens geïntroduceerd had in de wereld van Twitter, af en toe kom je gewoon heel fijne dingen tegen die je hart een sprongetje doen maken of gewoon een warm gevoel door je lichaam doen stromen.
Zo ook het geval met dit lijstje van honderd manieren om ‘ik hou van je’ te zeggen, honderd woordencombinaties waaruit liefde blijkt. Ik las er een paar en kon alleen maar glimlachen toen ik er een een heel aantal herkende, zowel van mijn ouders en andere familieleden als van goede vriendinnen en fijne vrienden, zowel door als tegen mij uitgesproken. En het is zo waar. Liefde blijkt niet alleen uit een simpel ‘ik hou van je’, maar ook uit zoveel andere dingen die je doet voor een ander of opmerkingen die je terloops maakt, en andersom. Ik werd zo blij van deze bevestiging dat er meer liefde is dan je soms denkt en dat liefde ook een breder begrip is dan een I love you dat ik mijn ongeschreven regel van ‘alleen zelfgecreëeerde content publiceren’ – de laatste keer dat ik een afbeelding van WeheartIt plukte zonder bronvermelding is ages ago, gelukkig – verbreek voor deze ene keer. Vakantie-updates kunnen jullie hierna verwachten, dit wilde ik gewoon eerst delen omdat het somehow meer prioriteit heeft – zeker voor een goeie zomer. May this be read and practised: one hundred ways to say ‘I love you’.
And…
Vorig jaar werd ik met de 30 Day Writing Challenge ‘uitgedaagd‘ af en toe over mijn liefdesleven te schrijven. Er zijn eigenlijk niet veel onderwerpen waar ik totaal niet over durf te schrijven, en dit was geen uitzondering op die regel. Uiteraard heb ik toen niet opeens een chronologisch verhaal verteld over wat er ooit wel of niet gebeurd zou zijn, want dat is toch wel iets te persoonlijk en voornamelijk voor personen in kwestie, maar die paar honderd woorden die liefdegerelateerd waren en over mijn ‘general opinion’ gingen, rolden zo uit mijn toetsenbord. Dat is het voordeel van onderwerpen die je normaal niet ‘zomaar’ bespreekt: je kan er opeens heel veel nieuws over vertellen. Toch vind ik het altijd iets behoorlijk moeizaams hebben om te schrijven (of praten) over de liefde terwijl ik helemaal geen vriend heb, omdat ik simpelweg een enorme aversie heb tegen dat hele ‘wanhopig op zoek zijn’. Dat is dan ook bepaald niet op mij van toepassing, maar het idee dat ik die indruk kan wekken door een bepaalde opmerking is voor mij al reden genoeg om er niets over te zeggen.
