Het verrassingseffect bij introverte mensen
Op Facebook en Twitter zie ik de zin ‘I’m shy at first, but once I get comfortable with you, get ready for some crazy shit’ maar al te vaak in mijn timeline voorbij komen doordat één van mijn vrienden de status geliked heeft. Dat heb ik waarschijnlijk ook wel eens gedaan, want ook ik herken me hierin, maar de laatste tijd krijg ik elke keer een wrang gevoel als ik iets in die trant weer eens voorbij zie komen. Want als je zoiets liked… Is dat dan stiekem niet ook om aan je Facebookvrienden – die jou niet allemaal goed kennen – te laten weten dat je echt niet zo verlegen en saai bent als ze denken, maar dat je bij je vrienden juist een hartstikke leuk persoon bent? En is het bovendien niet gewoon een manier om je te verontschuldigen voor je introversie?
Ik heb mezelf jarenlang omgeschreven als ‘rustig op het eerste gezicht, maar aanwezig als je me eenmaal goed kent’. Die beschrijving klopt nog steeds, maar tegenwoordig weet ik het simpel samen te vatten in één woord: introvert. Ik heb me altijd al goed kunnen vermaken in mijn eentje; vroeger was ik uren zoet met een boek, tegenwoordig kan ik de hele dag op mijn kamer zitten achter mijn laptop. Tijd voor of met mezelf vind ik simpelweg dan ook heel prettig en als ik een heel gezellig weekend heb gehad, ben ik daarna altijd weer blij als ik even een uurtje op mijn kamer kan zijn, zonder mensen om me heen. Dat komt doordat ik energie krijg van het verwerken van mijn ideeën, van het analyseren van mijn ervaringen, van verbanden leggen tussen gebeurtenissen en van dingen leren. Daarnaast zit mijn hoofd altijd vol gedachtes, kan ik me goed inleven, ben ik nieuwsgierig en word ik heel blij van goede gesprekken over diepere onderwerpen. Pas toen ik één keer het woord ‘introvert’ door Google haalde, wist ik het – verbaasd door de herkenning – zeker: ik ben een introvert persoon.
