Ik ben aan het bedenken wat ik wil typen als introductie op oktober maar er komt weinig bij me op. Het was een goede maand, met weinig verplichtingen overdag en veel kopjes koffie in bed of aan mijn bureau terwijl ik volledig zonder stress met mijn scriptie bezig was. Er waren dispuutsavonden met leuke borrels en weekenden waar eigenlijk altijd al wel iets in gepland stond, wat ik eigenlijk ook juist wel gezellig vind. Mijn behoefte aan horeca is deze maand niet onvervuld gebleven en bovendien werd er aan het einde van de maand heel veel nieuwe fijne muziek uitgebracht, waar mijn zus en ik allebei heel positief verbaasd over waren. Overigens is een aantal van mijn favoriete nummers van deze maand – Soldi – Mahmood, Happy Together – King Princess, Mark Ronson, Opened Up the Heavens – Isla Vista Worshop, Mark Barlow – dan weer helemaal niet per se recent uitgebracht, maar dat terzijde; ik had in elk geval weinig moeite mijn maandelijkse afspeellijst te vullen and that’s a good thing.
Een woordje van dank: wat is en blijft het fantastisch om te schrijven. Misschien zou ik het een voorrecht kunnen noemen dat ik makkelijk schrijf, maar ik denk dat mensen die minder makkelijk schrijven zich juist op andere manieren kunnen uiten, dus ik blijf er gewoon bij dat ik dankbaar ben dat ik een manier heb gevonden waarop ik alles goed op een rijtje kan zetten en daar ook zonder beperkingen gebruik van kan maken. Het schrijven van stukjes zoals mijn vorige blogpost brengt me als niets anders mentale rust en ook als ik een simpel maandoverzicht bij elkaar typ bedenk ik me hoe fijn ik het vind om bewust te worden, om woorden te geven aan momenten waar ik anders misschien nooit meer aan teruggedacht zou hebben. Schrijven betekent selecteren en daarmee ook altijd een alternatief op de werkelijkheid creëren – hoe dicht dat ook bij de echte werkelijkheid ligt – en dat geeft de mogelijkheid om te focussen op de fijne of belangrijke dingen. Zo was september best een rustige, soms niet eens even stabiele maand die de boeken niet per se in hoeft, maar onderstaande was er wel allemaal en dat weegt misschien wel zwaarder.
De afgelopen dagen zijn aaneengeregen van regen. Het begint altijd met bomen die zonnestralen geabsorbeerd lijken te hebben en gaat dan over in krakende blaadjes onder je voeten en een extra uurtje slaap, maar ook in steeds onlogischere momenten van zonsopkomst en -ondergang. Ik kocht fietslampjes en handschoenen en sprak met mezelf af altijd boodschappen te doen voor het donker is zodat ik niet teveel geconfronteerd zou worden met het vroege donker. Ondertussen zag ik de achtertuin van mijn onderbuurvrouw bedekt worden onder een laagje van gele en daarna bruine blaadjes en Kanaleneiland zich steeds meer openbaren achter de inmiddels kale bomen. Mijn relatie met de herfst is twijfelachtig: ik vind de wereld heel mooi in het geel-oranjekleurenspectrum, maar ik kan dat simpelweg niet loszien van het idee dat de herfst een proces is dat down hill gaat. Ik blijf om die reden waarschijnlijk altijd een lentekind, maar toch voel ik me wel een stuk minder misplaatst in deze maanden nu mijn favoriete kledingstukken groen, grijs en okergeel zijn en niet langer neon, zoals vroeger, en ik beseft heb dat de herfst en de winter ook gewoon de seizoenen zijn waarin je met recht wat minder actief mag zijn.
De herfst leert me dat het leven geen rollercoaster that only goes up is vol nieuwe ervaringen. Er zijn heel veel repeterende factoren en dagen die nog korter en donkerder zijn dan de vorige en dat is hoe het werkt. Af en toe kom je gewoon fucking verzopen aan op je 09:00-college waar je zo je best voor hebt gedaan om in het donker voor uit bed te komen, beland je op de terugweg opnieuw in een stortbui waardoor je je haar voor de tweede keer die ochtend kan föhnen en is het ding waar je die dag het dankbaarst voor bent het afdakje boven je voordeur zodat je tenminste droog staat als je met je verkrampte vingers je sleutel in het slot probeert te krijgen.
Gelukkig zijn er ook momenten waarop ik meer geluk heb en in een herfstbos in volle, zonnige glorie loop. Op de valreep van de overgang naar een nieuw seizoen dienen deze foto’s nog prima als tribute aan de herfst toen ‘ie nog in overvloed aanwezig was.
De periode in september en oktober waarin ik niet blogde en eigenlijk ook amper aan mijn blog dacht was vrij uitzonderlijk in mijn blogbestaan. Ik win al een geruime tijd geen prijs meer voor meest regelmatige blogger, maar ook in de weken waarin ik heel weinig publiceer vormen zich zinnen in mijn hoofd die ik in een blogpost zou kunnen gieten als ik geen andere prioriteiten zou hebben en denk ik in loze momentjes na over mogelijke concepten. Het lag in mijn verwachtingspatroon dat dat zou slijten als ik een paar weken achter elkaar met alles behalve mijn blog bezig zou zijn, maar waar ik wel positief door verrast werd was dat ik op een gegeven moment ook weer heel graag wél wilde bloggen. Ik wilde inloggen op mijn blogadmin, een nieuwe blogpost aanklikken, foto’s inladen en er dan gewoon even op los typen.
De wind slaat in mijn gezicht en de regen daarmee ook. Mijn capuchon is afgewaaid, waardoor mijn haar in doorweekte strengen voor mijn gezicht hangt, maar mijn vingers zijn te rood, te koud en te pijnlijk om er echt iets aan te doen. Bovendien ken ik de weg hier toch uit mijn hoofd, ondanks de donkerte van kwart over vijf ’s middags. Met mijn ogen op de plassen op de weg gericht, waar de kringen van de regendruppels nog eens extra benadrukt worden door de lampen van voorbijrijdende auto’s, rijd ik de bocht door die hoort bij de omweg die ik nam om zo lang mogelijk met Niels op te fietsen. Hij vertelde me vandaag meerdere malen dat ik niet in m’n beste humeur was en ik lachte het weg, maar ontkende het niet – dat heeft misschien ook vrij weinig zin als iemand je vrij goed kent. Bovendien wil ik er niet over liegen, wil ik niet doen alsof er niets is, als mijn slechte humeur juist meer is dan een banale chagrijnige bui.
Ik hield een razende monoloog van tien minuten op de fiets waarbij ik ongeveer alleen ja en amen duldde, ook al is hij meestal degene die 60% van de woorden wisselt in onze gesprekken. Hoewel ik best een open persoon ben doe ik écht praten veel te weinig, ik houd teveel van de dingen waar ik mee zit voor mezelf. Misschien dat ik roep hoe ik me voel, dat ik eerlijk antwoord op je vragen of dat ik iets loslaat op WhatsApp, maar dingen hardop uitspreken tegen anderen zonder de details weg te wuiven is redelijk uitzonderlijk. Ik denk omdat ik dingen niet wil uitleggen en geen verantwoording af wil leggen, hoewel ik er eigenlijk gewoon op zou moeten vertrouwen dat mijn vrienden, ouders of wie dan ook me niet veroordelen. Het voelt dan ook beter dan verwacht om gevoelens in woorden uit te drukken en die woorden uit te spreken, achter te laten in de donderdagavond. Net zoals ik, als ik eenmaal alleen fiets, hard ‘fucker’ (bij gebrek aan een beter woord) roep omdat mijn broek nat wordt door de opspattende spetters van de auto naast me die door een plas rijdt. De fietspaden zijn toch verlaten en alle bestuurders zouden wel gek zijn om een raam open te hebben.
