Mocht ik nog maar een paar overtuigingen houden, dan zou dit er sowieso eentje zijn: muziek moet je ervaren. Het maakt me daarbij niets uit of dat is wanneer je je enigszins in je eigen wereldje door een drukke stad heen beweegt op je fiets, met vrienden als laatst overgeblevenen in een parkje zit met een speaker of in je dekbed gewikkeld in bed ligt en alles wat je hoort je muziek is, als je de muziek maar door je aderen voelt stromen. De makkelijkste manier daarvoor is waarschijnlijk nog altijd een concert, waar je samen met alle mensen die ook precies daarvoor zijn gekomen niet kan ontkomen aan het geluid van je favoriete nummer live. Mijn laatste concert was alweer een paar maanden geleden maar dat compenseerde ik ruimschoots in de eerste week van mei.
Examens leren komt niet in mijn lijstje van favoriete bezigheden. No hard feelings, want het moest nou eenmaal een keer gebeuren en daarom heb ik het ook best braaf gedaan, maar na week één van mijn meivakantie/studieverlof kon ik echt even niet geloven hoe ongelooflijk saai je leven ervan wordt. Gelukkig brak er precies toen een opeenvolging van dagen aan die bijna niets met school te maken hadden, misschien zelfs een beetje te weinig, en toch was het het waard. De zon scheen en alles wat gepland was, werd aangevuld met spontane acties. In de week van 5 mei vierde ik de vrijheid in Rotterdam en Utrecht met festivals, Franse dinertjes, ondergaande zonnen en barbecues en ik denk dat het de moeite waard is de kiekjes op mijn telefoon te delen.
Ik weet dat schrijven mijn ding is. Dat ik over het algemeen alles in woorden giet wat andere mensen alleen maar denken en dat dat mijn uitlaatklep is, mijn manier om alles op een rijtje te krijgen en te begrijpen. De manier waarop woorden elkaar opvolgen en zinnen vormen, of beter nog: alinea’s, hele passages, en hoe ik ze onbewust vol kan stoppen met metaforen om gevoelens uit te drukken en op te roepen, dat vind ik magisch – hoe normaal het ook geworden is voor mij. Maar soms zitten ze vast. Het is vooral in weken zoals deze, als ik elke avond drastisch aan herfstvakantie toe ben en me tegen half twaalf ’s avonds op krul in mijn bed met mijn deken over elk stukje van mijn lichaam. De beeldhelderheid van mijn iPhone gooi ik na een dag voor het eerst op z’n laagst, ik plug m’n oortjes in voor wat Christina Perri, snij een wat dieper gespreksonderwerp aan in m’n favoriete WhatsAppgesprek nadat ik iemand anders welterusten heb gewenst.
