Donderdagavond @ Rotterdam

Ik houd van toevalligheden en eentje deed zich afgelopen week voor: we begonnen afgelopen dinsdag in de Fransles met het kijken van de film La Famille Bélier, die ik in mei al in de bioscoop zag met een paar mensen uit mijn Fransklas nadat we iets hadden gegeten bij Happy Italy, en vervolgens gingen we op donderdag weer met bijna dezelfde mensen naar Happy Italy om daarna naar het toneelstuk te kijken dat twee klasgenootjes hebben geschreven en geregisseerd voor hun PWS. Misschien was dit a bit too much of a spoiler voor de rest van het artikel (ik bedoel hé hallo, dit was de eerste zin nog maar) maar ik kon het niet laten om er even melding van te maken omdat het er wel voor zorgde dat ik extra veel zin in mijn donderdagavond had, als een soort tweede versie van die dinsdagavond op de Kop van Zuid. Soms heb je dat gewoon, van die avonden die in elke vezel van je lijf goed voelen en je je een paar maanden later nog steeds herinnert en dat was zo’n avond.

IMG_2450b

(meer…)

While in V5C…

Ik weet dat het totaal niet de tijd is om over school te praten als je vijf avonden achter elkaar niet eens thuis bent geweest en je dus overduidelijk vakantie hebt, maar ik wil graag even een uitzondering maken. Vorig jaar schreef ik namelijk ook zo’n mooi recap-lijstje van mijn jaar vwo 4 en omdat het veel te leuk is om terug te lezen en mijn jaar in V5c ook minstens net zoveel aandacht verdient, besloot ik de highlights alsnog even met jullie te delen (en prepare: dat zijn er veel). Bij gebrek aan boeken om op de foto te zetten zien jullie hieronder bovendien een sneak peek van een Frans boekje over geluk dat ik van mijn ex-Frans docente en PWS-begeleidster kreeg, samen met een leeg blikje Coca Cola, dat net zoals het boekje afkomstig is uit Lille. (Kijk mam, het is dus écht wel nuttig om dat soort dingen te bewaren, hoe saai was die foto anders geweest?) Leggo!

V5C

– Als je al meer dan vier jaar op een school rondloopt worden docenten meer een soort goede bekenden. Het leeftijdsverschil wordt kleiner, de fase waarin het cool is om volledig op leraren te haten is allang voorbij en eerlijk is eerlijk, je hebt gewoon teveel van ze nodig om een extreem slechte band te hebben. Op een gegeven moment – zeker na de edureis – werd het dan ook een soort van normaal om leraren en leraressen gewoon bij hun voornaam te noemen, in elk geval onder ons als leerlingen zelf. WhatsApp en Twitter bleken ook opeens valide communicatiemiddelen en ik heb vaak genoeg een opmerking over mijn blog te horen gekregen, omdat docenten niet meer echt verhulden dat ze er van wisten en er soms wel eens op keken.

– Er zijn een aantal lessen geweest waarin mijn slaaptekort zo on point was (en de les zo verschrikkelijk saai en niet-interactief) dat ik heel veel moeite moest doen om wakker te blijven. Hoewel toegeven aan mijn moeheid op dat moment echt heerlijk zou zijn, vocht ik toch altijd tegen de slaap omdat wat er gezegd werd vaak nog wel van enige waarde was en het toch een soort van onrespectvol is om in slaap te vallen tijdens iemands verhaal. Helaas word je van die strijd om wakker te blijven alleen maar nóg moeier en ik was elke keer weer extreem opgelucht als de bel ging en ik even kon lopen, lachen, eten en praten – daarna was ik namelijk altijd gewoon weer wide awake. Zo flauw.

(meer…)