Yet always thinking
Ik houd van gedachtes, niet altijd natuurlijk, maar het is eigenlijk al lang geleden dat ik ongecontroleerd bestookt werd met negatieve gedachtes. In plaats daarvan ben ik soms gewoon verzonken in mijn eigen wereld, die ik af en toe visualiseer als een groot landhuis met verschillende kamers voor verschillende onderwerpen en verschillende fases en verschillende stijlen waar ik me dan soms ongestoord een tijdje kan begeven. Af en toe trek ik een laatje van een oude kast open, soms gooi ik de deuren open en ren ik een aantal kilometer naar buiten, naar een uithoek van de tuin. Dat iedereens gedachtewereld ontoegankelijk is voor anderen tot iemand er zelf over vertelt geeft voor mij altijd een soort extra dimensie aan gedachten: als je ze deelt, betekent het ook echt wat. Daarom doe ik dat graag als ik al een tijdje niet geschreven heb.
