Laugh (a little harder)

Het was ergens onder een saaie geschiedenisles dat Veerle me appte of Julia en zij Fleur voor haar verjaardag een fotoshoot bij mij cadeau konden doen. Ik reageerde gelijk vrij enthousiast met een ‘ja sure!’, want ondertussen weet ik dat drie vriendinnen die weinig moeite hebben met je camera en toch altijd wel lachen en praten standaard leuke plaatjes opleveren. De locatie was ook al snel geregeld, want Fleur is nogal Rotterdamgek (dus niet roepen dat de Erasmusbrug onorigineel is, het was met opzet) (en al ZEKER niet De Zwaan en de Erasmusbrug door elkaar halen want dat vind ik zelfs ik erg). Ik heb vooral bergen met foto’s geschoten en zij vooral veel gelachen en geknuffeld en gepraat en dat is eigenlijk hoe ik het het liefste zie. Soms is het een beetje onhandig omdat de kans super groot is dat iemand met een mond half in een woord verwikkeld op de foto staat terwijl de andere twee er absolutely flawless uitzien, maar over het algemeen is het wel het meest oprecht en ik vind het dan ook heerlijk om te merken hoe er honderdduizend inside jokes zijn en zo’n vriendschap de wereld weer een stukje mooier maakt. Natuurlijk zie ik zelf ook nog van alles dat beter kan aan mijn foto’s, maar ik moet zeggen dat ik over het algemeen gewoon wel blij word als ik door de ‘V5Angels’ (zoals ze zichzelf gedoopt hebben)-map scroll op mijn laptop en daarom wilde ik jullie wat goede vibes op de zaterdag ook niet onthouden. Love a little more & laugh a little harder. 

(meer…)

While in V5C…

Ik weet dat het totaal niet de tijd is om over school te praten als je vijf avonden achter elkaar niet eens thuis bent geweest en je dus overduidelijk vakantie hebt, maar ik wil graag even een uitzondering maken. Vorig jaar schreef ik namelijk ook zo’n mooi recap-lijstje van mijn jaar vwo 4 en omdat het veel te leuk is om terug te lezen en mijn jaar in V5c ook minstens net zoveel aandacht verdient, besloot ik de highlights alsnog even met jullie te delen (en prepare: dat zijn er veel). Bij gebrek aan boeken om op de foto te zetten zien jullie hieronder bovendien een sneak peek van een Frans boekje over geluk dat ik van mijn ex-Frans docente en PWS-begeleidster kreeg, samen met een leeg blikje Coca Cola, dat net zoals het boekje afkomstig is uit Lille. (Kijk mam, het is dus écht wel nuttig om dat soort dingen te bewaren, hoe saai was die foto anders geweest?) Leggo!

V5C

– Als je al meer dan vier jaar op een school rondloopt worden docenten meer een soort goede bekenden. Het leeftijdsverschil wordt kleiner, de fase waarin het cool is om volledig op leraren te haten is allang voorbij en eerlijk is eerlijk, je hebt gewoon teveel van ze nodig om een extreem slechte band te hebben. Op een gegeven moment – zeker na de edureis – werd het dan ook een soort van normaal om leraren en leraressen gewoon bij hun voornaam te noemen, in elk geval onder ons als leerlingen zelf. WhatsApp en Twitter bleken ook opeens valide communicatiemiddelen en ik heb vaak genoeg een opmerking over mijn blog te horen gekregen, omdat docenten niet meer echt verhulden dat ze er van wisten en er soms wel eens op keken.

– Er zijn een aantal lessen geweest waarin mijn slaaptekort zo on point was (en de les zo verschrikkelijk saai en niet-interactief) dat ik heel veel moeite moest doen om wakker te blijven. Hoewel toegeven aan mijn moeheid op dat moment echt heerlijk zou zijn, vocht ik toch altijd tegen de slaap omdat wat er gezegd werd vaak nog wel van enige waarde was en het toch een soort van onrespectvol is om in slaap te vallen tijdens iemands verhaal. Helaas word je van die strijd om wakker te blijven alleen maar nóg moeier en ik was elke keer weer extreem opgelucht als de bel ging en ik even kon lopen, lachen, eten en praten – daarna was ik namelijk altijd gewoon weer wide awake. Zo flauw.

(meer…)