Big / small things
Mijn laptop heeft sinds donderdagavond onaangeraakt in een tas gezeten en klap ik nu, na bijna twee dagen, pas voor het eerst weer open. Als je je bedenkt dat ik mijn laptop ook voornamelijk gebruik om muziek mee te luisteren via mijn boxjes en dat ik altijd muziek aan heb staan als ik op mijn kamer ben, kun je misschien een voorzichtige conclusie trekken over mijn levenstempo. De afgelopen twee weken waren een beetje bizar, en bovendien zaten ze vol kleine dingen die groot leken omdat ze voor het laatst voorkwamen – en vol dingen die van zichzelf al groot waren. Ik schaam me misschien wel lichtelijk omdat ik dat nu in één blogpost moet gaan proppen in plaats van overal foto’s van te hebben of van mijn part filmmateriaal, hoe fijn zou dat zijn, om die video dan over en over te kunnen bekijken, maar ik leefde gewoon weer eens veel en nu is het moment om er wel eindelijk over te schrijven.
Vorige week vrijdag fietste ik ’s middags na een paar dagen met blokuren examentraining – en veel zon trouwens – naar het huis van Niels, waar we met z’n vijven een maaltijd in elkaar zetten en daarna naar het Zuidplein theater vertrokken voor de Grote Avond van onze school. We zaten ergens vier hoog achter op het balkon waar het behalve krap ook heel heet was maar het toneelstuk was, hoewel een beetje cliché, wel weer heel leuk. Er is een aantal docenten dat af en toe de taak op zich neemt om het jaarlijkse stuk te schrijven en soms is het erg impressive en tranentrekkend, een andere keer gewoon heel goed; nu vond ik het wat oppervlakkiger, maar dat nam niet weg dat het alsnog een fijne avond was. Bovendien proefde ik de sfeer ook ineens weer: ik had me wel beziggehouden met bijbehorende uitgave van onze schoolkrant en al een paar dagen volop backstages foto’s geliked op Instagram, maar pas op die vrijdagavond zelf toen ik een paar minuten stond te klappen herinnerde ik me weer wat een ding het is. Vooral als je meedoet natuurlijk, iets wat ik de eerste keer dat het kon (in de vierde klas) maar gelijk gedaan heb omdat ik het minimaal één keer wilde doen. Hannah en ik waren allebei redelijk onbetekenende figuranten en de tijd van repetities et cetera zou totaal anders zijn als ik dit jaar had meegedaan, maar toen heb ik in elk geval wel alles een keer als speler meegemaakt en daar ben ik nog steeds blij om.
