Een woordje van dank: wat is en blijft het fantastisch om te schrijven. Misschien zou ik het een voorrecht kunnen noemen dat ik makkelijk schrijf, maar ik denk dat mensen die minder makkelijk schrijven zich juist op andere manieren kunnen uiten, dus ik blijf er gewoon bij dat ik dankbaar ben dat ik een manier heb gevonden waarop ik alles goed op een rijtje kan zetten en daar ook zonder beperkingen gebruik van kan maken. Het schrijven van stukjes zoals mijn vorige blogpost brengt me als niets anders mentale rust en ook als ik een simpel maandoverzicht bij elkaar typ bedenk ik me hoe fijn ik het vind om bewust te worden, om woorden te geven aan momenten waar ik anders misschien nooit meer aan teruggedacht zou hebben. Schrijven betekent selecteren en daarmee ook altijd een alternatief op de werkelijkheid creëren – hoe dicht dat ook bij de echte werkelijkheid ligt – en dat geeft de mogelijkheid om te focussen op de fijne of belangrijke dingen. Zo was september best een rustige, soms niet eens even stabiele maand die de boeken niet per se in hoeft, maar onderstaande was er wel allemaal en dat weegt misschien wel zwaarder.
Na weken schrijven over de zomer of niet schrijven wordt het tijd het weer eens over het heden te gaan hebben. Ik beloof daarmee niet dat de zomer nooit meer voorbijkomt want ik heb nog steeds wat archiefkastjes open te trekken maar wel dat de mensen die geïnteresseerd zijn in het leven van een tweedejaars studente in Utrecht buiten haar vakanties om (of gewoon in mij) hun hart op kunnen halen. Die gedachte aan een persoonlijke blog over mijn dagelijks leven voelde opeens zo oldschool aan dat ik onderstaande webcamfoto’s wel toepasselijk vond.
Dat heeft er overigens ook mee te maken dat het herfst is, en dat ik een week vrij heb en dus uit mijn normale ritme ben, en dat de wintertijd net in is gegaan. Mijn slaapritme lijdt daar allesbehalve onder maar ik word verdorie zo sentimenteel van dat hele plotselinge donker. Die onnatuurlijke setback van de zonsondergang geeft me altijd een beetje het gevoel dat ik ook niet helemaal in charge ben en omdat het zo ongeleidelijk gaat kan ik er ook gewoon niets aan doen dat ik een week lang met herinneringen aan vorige jaren rondloop; dat voelt dan opeens veel dichterbij dan vorige week, toen het pas om half zeven donker werd. Maar quick little reminder to self: het is nu, geen vorig jaar, en ik denk eigenlijk dat ik nu wel eens leuker kan vinden dan vorig jaar. Misschien zelfs leuker dan het jaar daarvoor. Het liefst had ik jullie semi-live en uitgebreid verteld over elke leuke week met kwaliteitsblogjes maar zo werkt het/mijn leven gewoon heel vaak niet en daarom loods ik jullie nu met de allerleukste kiekjes door mijn oktober (en een klein beetje november) heen.
Op het moment dat de telefoontjesregen voor de eindexamenklassers van dit jaar begon, reisde ik af naar de Uithof voor iets wat eveneens verlossend zou werken: mijn allerlaatste tentamen. Nienke en ik hadden een soort dinnerdate gepland maar in feite was dat niet eens nodig geweest, want de hele delegatie eerstejaars Nederlandsstudenten was aanwezig. Naast me laaiden de taalkundediscussies op terwijl ik aan een fruitsapje nipte en me aan mijn eigen gouden regel rondom tentamens hield: niet over de stof praten vlak voor of vlak na het tentamen, omdat je beter met weinig voorbereiding maar veel zelfvertrouwen een tentamen kan maken dan met veel voorbereiding en weinig vertrouwen in je eigen kunnen. Ik had in de voorafgaande uren galajurkjes gezocht in plaats van bomen te oefenen maar het ging het vorige tentamen ook goed, eigenlijk het hele jaar al, en daarmee was ik een prominent voorbeeld van de eerste categorie.
