Twenty-sixth
Het verschilt bij mij nogal hoe ik wakker word op zaterdagmorgen. Soms ben ik zó zen, relaxed en uitgerust dat ik ultiem blij ben, maar deze keer overheerste een algeheel ‘meh’-gevoel. Ik weet nog dat ik me nog een keer omdraaide toen mijn radiowekker ging om 10:30 (ik was eigenlijk ook vergeten dat ik die had gezet, maar dit is wel een plausibele tijd vind ik zelf) en dacht ‘het enige positieve is dat ik niet wakker word van een of ander kutlied, maar van What Do You Mean – Justin Bieber’. Dat nummer is zonder enige schaamte al de hele maand mijn themesong. Maar goed, het eerste wat ik deed toen ik mezelf uit bed had gesleept en naar beneden was gestrompeld was een aspirine pakken en water drinken, want er is bij mij blijkbaar geen alcohol nodig om op zaterdag met een enorm duf hoofd wakker te worden. Ik had juist het feestje van Fleur overgeslagen op vrijdagavond omdat ik mezelf ergens op de bank vond en me realiseerde dat ik nog wel energie kon opbrengen, maar dat ik waarschijnlijk zou merken dat ik heel moe was als ik een uurtje niets zou doen en dat gebeurde inderdaad (en het gevoel hield blijkbaar wat langer aan dan één avond). Overheersender en minder makkelijk op te lossen was echter mijn spierpijn. OVERAL.
