De afgelopen dagen zijn aaneengeregen van regen. Het begint altijd met bomen die zonnestralen geabsorbeerd lijken te hebben en gaat dan over in krakende blaadjes onder je voeten en een extra uurtje slaap, maar ook in steeds onlogischere momenten van zonsopkomst en -ondergang. Ik kocht fietslampjes en handschoenen en sprak met mezelf af altijd boodschappen te doen voor het donker is zodat ik niet teveel geconfronteerd zou worden met het vroege donker. Ondertussen zag ik de achtertuin van mijn onderbuurvrouw bedekt worden onder een laagje van gele en daarna bruine blaadjes en Kanaleneiland zich steeds meer openbaren achter de inmiddels kale bomen. Mijn relatie met de herfst is twijfelachtig: ik vind de wereld heel mooi in het geel-oranjekleurenspectrum, maar ik kan dat simpelweg niet loszien van het idee dat de herfst een proces is dat down hill gaat. Ik blijf om die reden waarschijnlijk altijd een lentekind, maar toch voel ik me wel een stuk minder misplaatst in deze maanden nu mijn favoriete kledingstukken groen, grijs en okergeel zijn en niet langer neon, zoals vroeger, en ik beseft heb dat de herfst en de winter ook gewoon de seizoenen zijn waarin je met recht wat minder actief mag zijn.
De herfst leert me dat het leven geen rollercoaster that only goes up is vol nieuwe ervaringen. Er zijn heel veel repeterende factoren en dagen die nog korter en donkerder zijn dan de vorige en dat is hoe het werkt. Af en toe kom je gewoon fucking verzopen aan op je 09:00-college waar je zo je best voor hebt gedaan om in het donker voor uit bed te komen, beland je op de terugweg opnieuw in een stortbui waardoor je je haar voor de tweede keer die ochtend kan föhnen en is het ding waar je die dag het dankbaarst voor bent het afdakje boven je voordeur zodat je tenminste droog staat als je met je verkrampte vingers je sleutel in het slot probeert te krijgen.
Gelukkig zijn er ook momenten waarop ik meer geluk heb en in een herfstbos in volle, zonnige glorie loop. Op de valreep van de overgang naar een nieuw seizoen dienen deze foto’s nog prima als tribute aan de herfst toen ‘ie nog in overvloed aanwezig was.
Vandaag – als dit online komt gisteren, en nu ik dit schrijf eigenlijk ook al gisteren – was mijn eerste échte vakantiedag. Mijn zus, moeder en ik waren overdag alle drie thuis, wat best bijzonder is bij ons, haha. We besloten ’s middags nog even naar het bos te gaan – voor een wandelingetje, maar vooral voor een fotoshoot. Écht uitgebreid shooten met een model heb ik echt nog amper gedaan en ik wil het meer gaan doen, dus dan is mijn zus een mooi proefkonijn. Deze keer was ik naast ‘fotografe’ ook ‘visagiste’, ik deed mijn zus’ make-up namelijk weer eens een keer. Ondanks dat ze de laatste tijd iets te lui was om voor full face make-up te gaan kan ze het zelf ook wel gewoon hoor, maar een ander heeft toch altijd weer andere technieken. Vandaar dat ze er nu een dagje bijliep zonder eyeliner en met heftigere wenkbrauwen (waardoor ze me heel erg aan Marije deed denken). Voor de ooglook heb ik Naked 3 gebruikt, een palette dat bij mij eigenlijk een beetje ligt te verstoffen maar haar blauwe ogen geweldig complimenteert. Overigens had ik, doordat ze een ooglook droeg die ik ook wel eens precies op die manier heb gedragen, in het begin wel even het gevoel dat ik mezelf voor de camera had. Heel raar, haha!
Met het eindresultaat (een fotootje of 100, waarvan ik hier de mooiste 23 laat zien) ben ik uiteindelijk best tevreden. Het kan nog beter, gevarieerder, origineler en sneller, maar dat is een kwestie van veel oefenen en doen. Ik heb mijn zus in elk geval goed vast kunnen leggen zoals ze is, al was dat ook niet echt moeilijk: erg cameraschuw is ze niet. Dat is soms irritant (als je mét haar op de foto gaat bijvoorbeeld), maar als je zelf achter de camera staat is het alleen maar handig. En die plek bevalt me nog steeds goed: mensen zo mooi mogelijk vastleggen is gewoon zo fijn om te doen!
