Bijna drie jaar geleden vond ik de verjaardag van mijn zus blijkbaar zo niet boeiend (sorry zus) dat ik uitgerekend op die dag voor de zoveelste keer naar Antagonist.nl ging en het deze keer écht deed: een eigen domein kopen. Ik kon er niet over uit hoe cool ik hesterly.nl vond staan staan na een paar maanden op hesterly.wordpress.com te hebben geblogd, een URL die zo onmogelijk was dat ik ‘m liever niet zei als iemand ernaar vroeg in een gesprek en die ik ook niet ‘even’ op kon schrijven. Mijn bloggeschiedenis gaat inderdaad dus veel verder terug dan die bewuste 26 oktober 2012; ik maakte in het voorjaar van 2012 al kennis met WordPress, waarop ik op en af een aantal blogjes heb opgestart (daar weet ik alleen weinig meer van) en uiteindelijk op 7 juni ‘wedontevergiveup’ in ‘hesterly’ veranderde, maar eigenlijk vind ik dat het vanaf dat eigen domein pas echt serieus werd. En drie jaar bloggen, holy, dat is wel een blogpost waard (alleen al omdat ik al vijf mails van mijn hosting heb gekregen dat ik even moet verlengen, oeps). Aangezien ik het leven nu wat beter snap en niet opnieuw heel eigenwijs mijn eigen feestje ga houden op 26 oktober, blog ik er gewoon vandaag over. Op drie jaar maken die paar dagen immers ook niets meer uit.
Uitgebreid terugblikken ga ik niet doen, vooral omdat ik het niet zo heel boeiend vind: ik was vroeger serieus bezig met mijn blog en deed het zo goed als ik kon, maar je hoeft maar één blik te werken op oude archieven om te weten dat het niet zoveel voorstelde. Mijn blogposts zaten misschien niet vol met spel- en taalfouten, maar de foto’s waren wel bedroevend slecht óf zonder bronvermelding van WeHeartIt – wat een goede indicator is voor hoe weinig ik om fotografie gaf; ik zag het vooral als praktisch, niet als een kunst op zich. Had ik een plaatje voor een artikel nodig, dan zocht ik die gewoon op, en bij het idee of copyright van de auteur stond ik eigenlijk nooit stil. Ik schreef daarentegen wel prima en mijn blog mag dan wel altijd gestaag en nooit booming gegroeid zijn, ik bouwde wel echt een groepje vaste volgers op en dat was iets waar ik terecht trots op was (en ben). Bloggen vond ik gewoon heel erg leuk omdat ik er voldoening uit kon halen en het idee had dat ik me ergens in ontwikkelde en dat vind ik nu eigenlijk nog steeds het belangrijkst.
Ik weet dat schrijven mijn ding is. Dat ik over het algemeen alles in woorden giet wat andere mensen alleen maar denken en dat dat mijn uitlaatklep is, mijn manier om alles op een rijtje te krijgen en te begrijpen. De manier waarop woorden elkaar opvolgen en zinnen vormen, of beter nog: alinea’s, hele passages, en hoe ik ze onbewust vol kan stoppen met metaforen om gevoelens uit te drukken en op te roepen, dat vind ik magisch – hoe normaal het ook geworden is voor mij. Maar soms zitten ze vast. Het is vooral in weken zoals deze, als ik elke avond drastisch aan herfstvakantie toe ben en me tegen half twaalf ’s avonds op krul in mijn bed met mijn deken over elk stukje van mijn lichaam. De beeldhelderheid van mijn iPhone gooi ik na een dag voor het eerst op z’n laagst, ik plug m’n oortjes in voor wat Christina Perri, snij een wat dieper gespreksonderwerp aan in m’n favoriete WhatsAppgesprek nadat ik iemand anders welterusten heb gewenst.
Ik vind bloggen intens fijn, ook al realiseer ik me het niet zo vaak. Bloggen is voor mij niet meer dan normaal, en zelfs dat vind ik eigenlijk normaal: het is misschien een iets minder common hobby dan piano spelen, maar ik ben al sinds 2009 actief op het internet en bloggen was meer een soort logisch vervolg daarvan. Zo sprak ik zondag, nadat ik al mijn blogfoto’s gereorganiseerd had en dus ook van die way way back in 2012 toen ik nog crappy foto’s maakte en zelf redelijk oncharmant was, heel toevallig een meisje waar ik vroeger – nog voor m’n blogtijdperk – nog mee had gemsn’t en die ik kende via de diertjessites waar ik toen behoorlijk veel uren van m’n leven op versleet en dat was wel een soort bewijs van het feit dat deze internetwereld eigenlijk ook maar klein is en ik me er blijkbaar altijd al tot aangetrokken heb gevoeld. Toen ik jonger was was dat waarschijnlijk vooral omdat ik het internet soms als een soort tweede wereld zag, een plek waar ik als introvert makkelijker meer van mezelf kon laten zien dan in het echte leven, waar je social skills nodig had die ik toen nog niet in overvloed bezat. Nu is het meer een kwestie van tweede natuur dat ik blogjes tik over dingen die ik meemaak, foto’s die op mijn SD-kaart zijn beland en gedachtes die door mijn hoofd heen spoken.
Toch betekent dat niet dat bloggen ook per definitie altijd soepel gaat; ik kan waarschijnlijk een heel boek schrijven in het kader van ‘wat weet je van perfectionisme en je blog’. Ik zou mezelf in het algemeen niet direct een perfectionist noemen, hoewel ik er wel wat van weg heb. Als ik iets doe, wil ik het ook wel echt goed doen omdat ik half werk gewoon niet echt de moeite waard vind en dat betekent ook wel eens dat ik een taak dus maar zelf op me neem, zodat ik zeker weet dat het goed gebeurt (of er in elk geval genoeg moeite in gestoken wordt). Toch heb ik een bepaalde laidbackheid tijdens die dingen die ervoor zorgt dat het bij een drive om dingen goed te willen doen blijft en geen stressy, vervelend perfectionisime wordt. Dat merk ik ook bij toetsen: ik wil er meestal het beste uithalen, maar als mijn cijfer een keer wat lager uitvalt dan verwacht ben ik daar vaak ook wel oké mee als ik gewoon mijn best heb gedaan.
Ik hoop voor je op nog vele mooie (blog)jaren te gaan. Maak er maar je mooiste van tot nu toe‘, citeer ik Nina’s comment op mijn blogpost over mijn verjaardag. Bij dit soort ‘bijzondere’ blogposts vind ik het altijd leuk even de tijd te nemen om de reacties nog een keer te lezen, maar dan allemaal achter elkaar in plaats van op mijn telefoon in de WordPress app zodra er eentje geplaatst wordt en ik daar een melding van krijg. Er reageren namelijk altijd wel een paar lezeressen die dat normaal nooit doen, maar nu de gelegenheid aangrijpen en me toch even feliciteren of gewoon laten weten wat zíj van mij/mijn blog vonden dit jaar. Naast dat ik dat hartstikke leuk vind, realiseer ik me vaak opeens ook dat er mensen meelezen. Aan de ene kant ben ik me daar heel bewust van – bijvoorbeeld als ik drie dagen niets online heb gezet, maar eigenlijk ook gewoon bij alles wat ik schrijf en publiceer -, maar ik vergeet soms dat mijn lezers ook echt unieke personen zijn.
Van de paar lezeressen die vaker reageren weet ik dat, bij de rest heb ik niet echt een ‘idee’. Rechts in mijn sidebar zie ik dan wel het getal 362 staan, maar mijn statistieken liggen daar qua unieke bezoekers vaak onder en zeker als je je bedenkt dat mijn blog nog heel vaak bezocht wordt via Google kun je wel concluderen dat écht niet al mijn volgers mijn blog dagelijks bezoeken/alles lezen. ‘Oh,’ denkt de pessimist/realist in mij dan, ‘zo betrokken zijn ze dus niet bij mijn blog.’ Dat is geen verwijt, maar het zorgt er wel voor dat ik me nog onafhankelijker opstel en niet snel aan jullie zou vragen ‘wat jullie nog zouden willen lezen’ of ‘hoe jullie dit het liefst zouden willen lezen’. Dat is overigens sowieso iets wat ik niet snel zou doen: ik blog gewoon voor mezelf en voor de lol en ik krijg het gewoon spontaan benauwd bij het idee dat iemand zich ertegenaan zou bemoeien, of dat ik compromissen zou moeten sluiten ‘om de ander tevreden te houden’. Ik verdien geen geld met mijn blog, ik ben niet afhankelijk van mijn statistieken en dus is hesterly.nl geen gevalletje “u vraagt, wij draaien”. Geloof me, daar ben ik veel te eigenwijs voor. Het enige is dat het het wel lastiger maakt om te bepalen wat nou precies een mooi blogjaar is.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar eigenlijk staat het ook gewoon al in de titel. Afgelopen week bereikte ik, per toeval, twee ‘mijlpalen’ als het op cijfers van mijn blog aankomt. Waar mijn volgersaantal een paar maanden terug verrassend stabiel rond de 320/330 bleef liggen, scrollde ik tegenwoordig steeds vaker langs een 34x. 347. 348. 346 (thanks unfollowers, love u too). 347. 349… En toen belandde ik opeens aan ‘de andere helft’ van de 300. Kijk, 400 is natuurlijk een veel mooier getal dan 350, maar het was voor mij heel goed om er even bij stil te staan. Normaal doe ik dat niet zoveel omdat ik toch echt het gevoel heb voor mezelf te bloggen en de tevredenheid met mijn blog daarom niet af wil laten hangen van het aantal volgers, reacties of hits, maar natuurlijk vind ik het wel onwijs leuk als mijn blogjes blijkbaar ook nog mensen boeien. En potverdorie 355 (oké, 354, want ik volg mezelf ook) mensen!
Ik ben een typische scholier. Kan met gemak een uur (of meerdere, als het nodig is) bezig zijn met het maken van een todolijstje, het praten over school met klasgenootjes, het vormgeven van samenvattingen en het zoeken van mijn boeken, zonder ook maar daadwerkelijk met de stof bezig te zijn. Ondertussen hang ik op mijn bureaustoel en scroll ik wat door mijn Facebooktimeline. Efficiënt? Neuh, totaal niet, want ik verspil er heel veel tijd mee waarin ik makkelijk wat anders zou kunnen doen. Toch gebeurt het me bijna dagelijks en daarin ben ik niet de enige.
First things first: ik zal niet claimen dat dit alleen een dingetje is bij scholieren/studenten. Volgens mij houdt iedereen z’n leven lang dingen waar ‘ie toevallig even totaal geen zin in heeft en dus doodleuk uitstelt. Ik denk eerlijk gezegd wel dat je zou kunnen zeggen dat jongeren meer uitstelgedrag vertonen omdat ze misschien nog iets minder een verantwoordelijkheidsgevoel hebben en ze simpelweg minder zelfkennis hebben op het gebied van plannen. Ik bedoel, zo leer ik pas écht goed plannen doordat ik dingen een aantal keer hopeloos verkeerd inschat, waardoor ik uiteindelijk lichtelijk in de problemen kon en de volgende keer denk ‘oké, dit gaat NIET zoals de vorige keer’. Daarvoor moet het echter eerst wel zo hoog oplopen dat ik ook echt onthou dat het niet ging en dat gebeurt nou ook weer niet zo vaak. Dus oké, jongeren hebben misschien wat meer last van uitstelgedrag, maar dan alsnog: waarom stellen we dingen eigenlijk uit?
Zijn er mensen die mij al volgen sinds 2013? Ik ben bang van wel en misschien herinnert een van jullie zich dan ook dit artikel nog. Exact, de Three Things TAG! Deze blijkt een comeback te hebben gemaakt in blogland en nu vult iedereen ‘m, weliswaar in enigszins gewijzigde vorm, vrolijk (opnieuw) in. Ik vind het idee nog steeds heel leuk en besloot ‘m dus ook in te vullen, maar dan wel ‘mijn eigen versie’ waarbij er dus een paar nieuwe dingen zijn en een paar geschrapt.
Drie dingen in mijn tas
– The Chosen van Chaim Potok, het boek dat ik voor Engels moet lezen. De toets blijkt heel makkelijk te zijn en dus meer dan prima te doen met alleen een samenvatting maar braaf als ik ben worstel ik me gewoon weer door 413 pagina’s heen. Grapje, ik vind het eigenlijk gewoon altijd wel leuk te kunnen zeggen dat je een ‘klassieker’ hebt kunnen lezen, het is makkelijk Engels en best een leuk boek en ik ben altijd blij als ik ‘moet’ lezen omdat ik er dan weer achter kom hoe fijn lezen is. No clue wanneer de toets is trouwens omdat we geen Engels docent hebben op het moment.
– Oortjes, die heb ik tegenwoordig altijd bij de hand omdat ik zeven tussenuren per week heb waarin ik meestal aan school werk met muziek op. En als ik naar huis fiets vind ik muziek ook heel fijn (’s morgens ben ik altijd te laat om nog muziek op te zoeken enzo voor ik op de fiets spring).
– Diele pastilles a.k.a. honingkeelsnoepjes. Die zitten er echt al eeuwen in omdat ik toen één dag toevallig last had van m’n keel en besloot dat het slim was keelverzachtende dingen mee te nemen. Nu gebruik ik ze eigenlijk nooit meer, het enige nut dat ze hebben is heel veel frustratie omdat het zo’n blikje is dat door het materiaal in een hoop gevallen een irritant geluid maakt.
overvolle taakbalk. Yes baby. Mijn vrijdagavond in een aantal pixels.
