Hi & WELCOME! Mocht je je af hebben gevraagd waarom ik beloofde meer te gaan bloggen maar vervolgens weer dertien dagen niets van me liet horen… Hierom. Op dinsdagavond opende ik mijn Macbook en mijn blogadmin, ik had al mijn (in dit geval vier) colleges van de week namelijk al gehad, maar zodra ik begon te typen kriebelde er iets. Ik was mijn ooit zo geliefde Tahoma spuugzat. Voor de lol pastte ik het lettertype aan in de blogpost waar ik aan begonnen was, maar ondertussen wist ik ook wel dat dat geen oplossing van het probleem was. Omdat er door geplande werkzaamheden geen treinen tussen Rotterdam en Utrecht reden liep ik die dag al om 7:00 de deur uit om anderhalfuur in een bus te zitten voor mijn eerste college begon en toch weerhield dat me er niet van om om twee uur ’s nachts nog steeds aan mijn bureau te zitten. Ik haalde mijn voormalige laptop er voor onder het stof vandaan – het programma dat ik nodig had stond daar nog op -, liet de Gooische Vrouwen als achtergrondgeluid en gezelschap voor de zoveelste keer in hun problemen verzuipen en storttte me in een lay-outprojectje.
Ik vind bloggen intens fijn, ook al realiseer ik me het niet zo vaak. Bloggen is voor mij niet meer dan normaal, en zelfs dat vind ik eigenlijk normaal: het is misschien een iets minder common hobby dan piano spelen, maar ik ben al sinds 2009 actief op het internet en bloggen was meer een soort logisch vervolg daarvan. Zo sprak ik zondag, nadat ik al mijn blogfoto’s gereorganiseerd had en dus ook van die way way back in 2012 toen ik nog crappy foto’s maakte en zelf redelijk oncharmant was, heel toevallig een meisje waar ik vroeger – nog voor m’n blogtijdperk – nog mee had gemsn’t en die ik kende via de diertjessites waar ik toen behoorlijk veel uren van m’n leven op versleet en dat was wel een soort bewijs van het feit dat deze internetwereld eigenlijk ook maar klein is en ik me er blijkbaar altijd al tot aangetrokken heb gevoeld. Toen ik jonger was was dat waarschijnlijk vooral omdat ik het internet soms als een soort tweede wereld zag, een plek waar ik als introvert makkelijker meer van mezelf kon laten zien dan in het echte leven, waar je social skills nodig had die ik toen nog niet in overvloed bezat. Nu is het meer een kwestie van tweede natuur dat ik blogjes tik over dingen die ik meemaak, foto’s die op mijn SD-kaart zijn beland en gedachtes die door mijn hoofd heen spoken.
Toch betekent dat niet dat bloggen ook per definitie altijd soepel gaat; ik kan waarschijnlijk een heel boek schrijven in het kader van ‘wat weet je van perfectionisme en je blog’. Ik zou mezelf in het algemeen niet direct een perfectionist noemen, hoewel ik er wel wat van weg heb. Als ik iets doe, wil ik het ook wel echt goed doen omdat ik half werk gewoon niet echt de moeite waard vind en dat betekent ook wel eens dat ik een taak dus maar zelf op me neem, zodat ik zeker weet dat het goed gebeurt (of er in elk geval genoeg moeite in gestoken wordt). Toch heb ik een bepaalde laidbackheid tijdens die dingen die ervoor zorgt dat het bij een drive om dingen goed te willen doen blijft en geen stressy, vervelend perfectionisime wordt. Dat merk ik ook bij toetsen: ik wil er meestal het beste uithalen, maar als mijn cijfer een keer wat lager uitvalt dan verwacht ben ik daar vaak ook wel oké mee als ik gewoon mijn best heb gedaan.
Ik hoop voor je op nog vele mooie (blog)jaren te gaan. Maak er maar je mooiste van tot nu toe‘, citeer ik Nina’s comment op mijn blogpost over mijn verjaardag. Bij dit soort ‘bijzondere’ blogposts vind ik het altijd leuk even de tijd te nemen om de reacties nog een keer te lezen, maar dan allemaal achter elkaar in plaats van op mijn telefoon in de WordPress app zodra er eentje geplaatst wordt en ik daar een melding van krijg. Er reageren namelijk altijd wel een paar lezeressen die dat normaal nooit doen, maar nu de gelegenheid aangrijpen en me toch even feliciteren of gewoon laten weten wat zíj van mij/mijn blog vonden dit jaar. Naast dat ik dat hartstikke leuk vind, realiseer ik me vaak opeens ook dat er mensen meelezen. Aan de ene kant ben ik me daar heel bewust van – bijvoorbeeld als ik drie dagen niets online heb gezet, maar eigenlijk ook gewoon bij alles wat ik schrijf en publiceer -, maar ik vergeet soms dat mijn lezers ook echt unieke personen zijn.
Van de paar lezeressen die vaker reageren weet ik dat, bij de rest heb ik niet echt een ‘idee’. Rechts in mijn sidebar zie ik dan wel het getal 362 staan, maar mijn statistieken liggen daar qua unieke bezoekers vaak onder en zeker als je je bedenkt dat mijn blog nog heel vaak bezocht wordt via Google kun je wel concluderen dat écht niet al mijn volgers mijn blog dagelijks bezoeken/alles lezen. ‘Oh,’ denkt de pessimist/realist in mij dan, ‘zo betrokken zijn ze dus niet bij mijn blog.’ Dat is geen verwijt, maar het zorgt er wel voor dat ik me nog onafhankelijker opstel en niet snel aan jullie zou vragen ‘wat jullie nog zouden willen lezen’ of ‘hoe jullie dit het liefst zouden willen lezen’. Dat is overigens sowieso iets wat ik niet snel zou doen: ik blog gewoon voor mezelf en voor de lol en ik krijg het gewoon spontaan benauwd bij het idee dat iemand zich ertegenaan zou bemoeien, of dat ik compromissen zou moeten sluiten ‘om de ander tevreden te houden’. Ik verdien geen geld met mijn blog, ik ben niet afhankelijk van mijn statistieken en dus is hesterly.nl geen gevalletje “u vraagt, wij draaien”. Geloof me, daar ben ik veel te eigenwijs voor. Het enige is dat het het wel lastiger maakt om te bepalen wat nou precies een mooi blogjaar is.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar eigenlijk staat het ook gewoon al in de titel. Afgelopen week bereikte ik, per toeval, twee ‘mijlpalen’ als het op cijfers van mijn blog aankomt. Waar mijn volgersaantal een paar maanden terug verrassend stabiel rond de 320/330 bleef liggen, scrollde ik tegenwoordig steeds vaker langs een 34x. 347. 348. 346 (thanks unfollowers, love u too). 347. 349… En toen belandde ik opeens aan ‘de andere helft’ van de 300. Kijk, 400 is natuurlijk een veel mooier getal dan 350, maar het was voor mij heel goed om er even bij stil te staan. Normaal doe ik dat niet zoveel omdat ik toch echt het gevoel heb voor mezelf te bloggen en de tevredenheid met mijn blog daarom niet af wil laten hangen van het aantal volgers, reacties of hits, maar natuurlijk vind ik het wel onwijs leuk als mijn blogjes blijkbaar ook nog mensen boeien. En potverdorie 355 (oké, 354, want ik volg mezelf ook) mensen!
Zijn er mensen die mij al volgen sinds 2013? Ik ben bang van wel en misschien herinnert een van jullie zich dan ook dit artikel nog. Exact, de Three Things TAG! Deze blijkt een comeback te hebben gemaakt in blogland en nu vult iedereen ‘m, weliswaar in enigszins gewijzigde vorm, vrolijk (opnieuw) in. Ik vind het idee nog steeds heel leuk en besloot ‘m dus ook in te vullen, maar dan wel ‘mijn eigen versie’ waarbij er dus een paar nieuwe dingen zijn en een paar geschrapt.
Drie dingen in mijn tas
– The Chosen van Chaim Potok, het boek dat ik voor Engels moet lezen. De toets blijkt heel makkelijk te zijn en dus meer dan prima te doen met alleen een samenvatting maar braaf als ik ben worstel ik me gewoon weer door 413 pagina’s heen. Grapje, ik vind het eigenlijk gewoon altijd wel leuk te kunnen zeggen dat je een ‘klassieker’ hebt kunnen lezen, het is makkelijk Engels en best een leuk boek en ik ben altijd blij als ik ‘moet’ lezen omdat ik er dan weer achter kom hoe fijn lezen is. No clue wanneer de toets is trouwens omdat we geen Engels docent hebben op het moment.
– Oortjes, die heb ik tegenwoordig altijd bij de hand omdat ik zeven tussenuren per week heb waarin ik meestal aan school werk met muziek op. En als ik naar huis fiets vind ik muziek ook heel fijn (’s morgens ben ik altijd te laat om nog muziek op te zoeken enzo voor ik op de fiets spring).
– Diele pastilles a.k.a. honingkeelsnoepjes. Die zitten er echt al eeuwen in omdat ik toen één dag toevallig last had van m’n keel en besloot dat het slim was keelverzachtende dingen mee te nemen. Nu gebruik ik ze eigenlijk nooit meer, het enige nut dat ze hebben is heel veel frustratie omdat het zo’n blikje is dat door het materiaal in een hoop gevallen een irritant geluid maakt.
overvolle taakbalk. Yes baby. Mijn vrijdagavond in een aantal pixels.
Bloggen is één ding, persoonlijk bloggen een tweede. Informatie over een bepaald onderwerp het internet opgooien, toevallig onder jouw naam, heeft namelijk nog betrekkelijk weinig met jezelf te maken: niemand hoeft te weten wie jij precies bent, waar je woont, wie je vrienden zijn en wat je in het dagelijks leven doet. Als je een foto van jezelf op je blog zet kunnen mensen zich soms al iets meer een beeld van je vormen, maar je eigen privacy wordt pas écht een ding als je persoonlijk blogt. Op de een of andere manier vind ik mezelf een leuker onderwerp om over te bloggen dan iets specifieks en dus deel ik zonder problemen waar ik me mee bezighoud, wat er gebeurt in mijn dagelijks leven, genoeg foto’s van mezelf om me te herkennen als je me ergens tegen zou komen en ook nog een kijkje in mijn gedachten dat je niet eens direct krijgt als je me voor het eerst ziet.
Met een stuk of 50 volgers stond ik er nooit bij stil dat er ‘vreemden’ waren die opeens het idee hadden dat ze me kenden (en ook daadwerkelijk veel over mij wisten, als ze mijn blog een beetje trouw lazen). Dat heeft er vooral mee te maken dat je er nooit mee geconfronteerd wordt: bloglezers kom ik over het algemeen nooit zomaar tegen in real life en dus zijn mijn blog en mijn offline leven, hoewel ze heel erg met elkaar verbonden zijn, toch nog enigszins ‘gescheiden’. De invloed van mijn blog merk ik pas echt bij mensen in mijn directe omgeving. Ik ben er ondertussen aan gewend dat (onder andere) mijn oma af en toe naar iets vraagt terwijl ik me niet kan herinneren dat ik het haar verteld heb en dat ik dan denk ‘oja, dat heeft ze natuurlijk op mijn blog gelezen!’, maar soms zijn het ook mensen van wie ik het niet verwacht had.
Vanaf het moment dat ik begon met bloggen, deed ik dat eigenlijk dagelijks. Eerst was het misschien omdat ik alleen nog maar over ‘mijn dag’ schreef en ik dan net zo goed over de donderdag als over de zondag kon schrijven, maar ook toen ik langere artikelen dan dat begon te schrijven heb ik nooit nagedacht over een rooster dat me een paar dagen in de week ‘vrij’ gaf. Het was voor mij niet meer dan logisch dagelijks te publiceren: omdat ik zoveel inspiratie had, omdat ik zag dat andere, grote blogs het deden en omdat ik het waarschijnlijk wel lekker overzichtelijk vond, elke dag ‘hetzelfde’. Maar is dagelijks bloggen nou echt ‘nodig’?
Als je voor de lol blogt hoef je jezelf natuurlijk nergens toe te verplichten. Of je nou vier artikelen per dag online gooit of twee per maand, het is jouw blog en dus moet je vooral doen wat je leuk vindt en waar je je zelf goed bij voelt. Er is echter wel een soort maatstaf in het blogwereldje en dat is om dagelijks iets te publiceren (met dagelijks bloggen bedoel ik natuurlijk niet dat je ook echt elke dag moet schrijven; vooruit plannen en elke dag iets online laten komen valt voor mij ook gewoon onder ‘dagelijks bloggen’). Ik moet zeggen dat ik geen idee heb waar het precies vandaan komt, maar ik denk dat het vooral te maken heeft met het feit dat je dagelijks iets van je laat horen en er dagelijks mee bezig bent. Dat laatste is natuurlijk vooral logisch als het je werk is, hoewel je ook drie dagen aan dezelfde blogpost zou kunnen werken, maar het internet is nou eenmaal zo interactief dat mensen graag veel nieuwe content willen zien.
Als elk jaar een hoofdstuk in ‘het boek van mijn leven’ was, en ik moest elk hoofdstuk een naam geven, dan zou 2014 ‘Leerzaam’ heten. Ik heb best wat meegemaakt dit jaar; heel leuke, maar ook minder leuke dingen. De grootste overeenkomst ertussen was echter dat het nieuwe dingen waren. Dingen die me vaak aan het denken zetten, waardoor ik het gevoel heb alsof ik een hele berg aan informatie over mezelf en ‘het leven’ heb verzameld. In het afgelopen jaar heb ik een groot deel van die levenslessen gedeeld op mijn blog en vandaag leek me een mooie dag om erop terug te blikken.
Er zullen namelijk best wat mensen een beetje lui op de bank hangen vandaag na een drukke Eerste Kerstdag, en in dat geval zou ik zeggen: vermaak je met een portie mindstyle-artikelen! Voor volgers die mijn blog al langer lezen zal het grootste deel ongetwijfeld bekend voorkomen, maar dat is gelukkig ook deels de bedoeling van een recap. Gewoon even denken ‘oja, klopt’ en misschien nog wat herlezen.
Karaktereigenschap: nuchterheid
Ook dit jaar heb ik weer een aantal karaktereigenschappen van mezelf uitgelicht, waaronder nuchterheid. Ik ben nou eenmaal een heel nuchter en rationeel persoon dat haar enthousiasme niet altijd zo duidelijk uit. Dit artikel schreef ik in een periode waarin ik verliefd was, aangezien ik toen ook wel eens merkte dat mijn emoties soms overstemd worden door mijn verstand.
Een verlegd slaapritme
Typisch voor 2014 is dat ik opeens een nachtmens ben geworden. De rust, de stilte en de bezinning van de nacht vind ik echt heerlijk. Natuurlijk is het niet altijd goed en mogelijk om nachten van 02:00 tot 10:00 te maken, dus dat doe ik ook lang niet altijd, maar het zette me wel aan het denken. Hoe zit het eigenlijk met ons slaapritme, en heeft the never sleeping internet dat veranderd in de afgelopen jaren?
Wat is jouw leeftijd?
Ik heb altijd al wat meer opgetrokken met mensen die iets ouder zijn dan ik en krijg vaak te horen dat het helemaal niet merken is dat ik pas *vul willekeurige leeftijd in* ben. In dit artikel had ik het over een concrete en een mentale leeftijd.
School: meer dan alleen stof leren
In de onderbouw kwam ik vooral op school voor de lessen, tegenwoordig ben ik zelf wat socialer geworden en heb ik ook steeds meer door dat je niet alleen op school komt om dingen uit schoolboeken te leren. Het is dé periode waarin je jezelf ontwikkelt en vormt.
Met mij alles goed
Mensen hebben vaak wat tegen het standaard ‘Hoe gaat het?’ ‘Ja, goed’, maar ik ben ervan overtuigd dat het echt niet altijd zo afgezaagd hoeft te zijn als je het maar goed gebruikt.
