Wanneer had jij voor het laatst een album op repeat? Het overkomt mij geregeld, maar toch lijken vooral live-albums zich goed te lenen voor een lange periode en verschillende momenten, alsof ze daadwerkelijk wat meer met de werkelijkheid op hebben dan een studioversie. Terwijl BLØF in het laatste weekend van juni weer optrad op Concert At Sea luisterde ik bijna onophoudelijk naar de opnames van het voorafgaande jaar. Ik wist ondertussen precies hoe Pascal Porselein aankondigde, quotte Een wereld van verschil bij een Instagrampost en zong zachtjes mee met Bewaar Me. Het gejuich aan het begin van Ego werd de soundtrack van dagen die verder weinig houvast hadden en zich voornamelijk aaneenregen door de opvolging van het ontmoeten van mensen onder een blauwe hemel aan blauw water, als een soort eigen Concert At Sea.
De wind slaat in mijn gezicht en de regen daarmee ook. Mijn capuchon is afgewaaid, waardoor mijn haar in doorweekte strengen voor mijn gezicht hangt, maar mijn vingers zijn te rood, te koud en te pijnlijk om er echt iets aan te doen. Bovendien ken ik de weg hier toch uit mijn hoofd, ondanks de donkerte van kwart over vijf ’s middags. Met mijn ogen op de plassen op de weg gericht, waar de kringen van de regendruppels nog eens extra benadrukt worden door de lampen van voorbijrijdende auto’s, rijd ik de bocht door die hoort bij de omweg die ik nam om zo lang mogelijk met Niels op te fietsen. Hij vertelde me vandaag meerdere malen dat ik niet in m’n beste humeur was en ik lachte het weg, maar ontkende het niet – dat heeft misschien ook vrij weinig zin als iemand je vrij goed kent. Bovendien wil ik er niet over liegen, wil ik niet doen alsof er niets is, als mijn slechte humeur juist meer is dan een banale chagrijnige bui.
Ik hield een razende monoloog van tien minuten op de fiets waarbij ik ongeveer alleen ja en amen duldde, ook al is hij meestal degene die 60% van de woorden wisselt in onze gesprekken. Hoewel ik best een open persoon ben doe ik écht praten veel te weinig, ik houd teveel van de dingen waar ik mee zit voor mezelf. Misschien dat ik roep hoe ik me voel, dat ik eerlijk antwoord op je vragen of dat ik iets loslaat op WhatsApp, maar dingen hardop uitspreken tegen anderen zonder de details weg te wuiven is redelijk uitzonderlijk. Ik denk omdat ik dingen niet wil uitleggen en geen verantwoording af wil leggen, hoewel ik er eigenlijk gewoon op zou moeten vertrouwen dat mijn vrienden, ouders of wie dan ook me niet veroordelen. Het voelt dan ook beter dan verwacht om gevoelens in woorden uit te drukken en die woorden uit te spreken, achter te laten in de donderdagavond. Net zoals ik, als ik eenmaal alleen fiets, hard ‘fucker’ (bij gebrek aan een beter woord) roep omdat mijn broek nat wordt door de opspattende spetters van de auto naast me die door een plas rijdt. De fietspaden zijn toch verlaten en alle bestuurders zouden wel gek zijn om een raam open te hebben.
