Ik heb zelden zo vaak de uitspraak ‘Nou, ik ga nog even bellen’ gehoord als in de afgelopen twee, drie weken. De autotoer voor zieke kinderen die Niels en Job organiseerden voor hun profielwerkstuk nam opeens grootse vormen aan en afgelopen zaterdag zou Cars & Kids 2016 dan eindelijk plaatsvinden na ontelbaar veel voorbereiding. Samen met twee andere fotografen reed ik de hele dag mee en hoewel ik iets minder gelukkig was met de aanvangstijd (ik sliep tegen tweeën na een intensief avondje Ziggodome en tussen half acht en tien voor acht gingen er drie wekkers dus reken maar uit) had ik er stiekem ook wel heel veel zin in. Alles wat ik aan voorbereidingen had meegekregen beloofde namelijk veel goeds en op het moment dat ik op de parkeerplaats naast De Kuip rondliep in mijn fluoriserend oranje hesje tussen de kindjes, belangstellenden, autospotters en vooral een stuk of veertig van de dikste auto’s realiseerde ik me één ding: ik was motherfucking trots. Als ik geen waarde zou hechten aan mijn reputatie was dat de titel geweest.
Ik realiseer me dat ik in iets complimenteuzere bewoordingen over Drenthe zou kunnen schrijven, maar als stadsmeisje is dit vooral wat me opvalt: overal zijn koeien (en het is niet alsof ik in mijn eigen omgeving nooit koeien tegenkom, maar ze zijn in het Drentse landschap toch net wat meer ingeburgerd en daarnaast lijkt iedereen ook gewoon een weiland naast z’n huis te hebben) en je zit een soort van in the middle of nowhere. Dat valt op zich ook nog wel mee, want de meeste mensen kunnen vanuit hun eigen boerderij de buurboerderij nog wel zien liggen, maar het idee dat die dorpen bepaald niet volgestouwd zijn met rijtjeshuizen en flats – laat staan een uitgebreid winkelcentrum – noem ik graag ’the middle of nowhere’. (En ik had vaker E dan 3G, ook wel een steekhoudend argument.) Niet dat ik het erg vind; ik zou er niet (lang) willen wonen, maar ik vermaak me altijd prima als ik er ben.
In één van de laatste weekenden van de vakantie was dat weer eens het geval; mijn ouders en ik sliepen een nachtje bij vrienden die in Ruinerwold wonen op een heel grote verbouwde boerderij inclusief moestuin, kippen, paarden en heel veel mooie bloemen. Op zaterdag was er namelijk de jaarlijkse Oldtimerdag in Ruinerwold, waar mijn vader en opa vroeger altijd aan meededen met zijn oude leger Jeep. Mijn opa is alweer drie jaar overleden en de Jeep is allang verkocht, maar het leek m’n vader toch weer eens leuk om erheen te gaan, dit keer ‘gewoon’ als bezoeker. Ik twijfelde heel erg of ik mee zou gaan omdat ik eigenlijk ook wel heel veel zin had om (alleen) thuis te zijn, maar als altijd bang om iets te missen sprong ik uiteindelijk last minute toch in de auto. Vrijdagavond en zaterdagochtend kregen we een behoorlijke bak regen over ons heen, maar de rest van de zaterdag heb ik in de zon tussen de weilanden gefietst en mezelf tussen Oldtimers en bloemen door gemanoeuvreerd met m’n camera om m’n nek. Meest fabuleus was m’n slaapplek: op een matras op een zolder die nog gewoon half leeg stond omdat de ruimte over was (can you imagine). Ik wil er niet over nadenken hoeveel fijns je met zo’n leegstaande zolder kan doen, want wie weet eindig ik dan ooit ook nog tussen de koeien.
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met www.besteonderdelen.nl
Als kind sleet ik mijn dagen het liefst op zolder, omringd door barbies die ik samen met mijn zus om het uur voorzag van een nieuwe outfit, en ook nu besteed ik nog graag tijd aan een full face make-uplook. Toch hoor je me waarschijnlijk ‘V-snaar!’ roepen als er een piepende auto langsrijdt en komt de geur van smeer en olie me bekend voor. Meisje-meisje of niet, totaal atechnisch blijf je niet lang als je in mijn gezin opgroeit. Als ik nu uit mijn raam kijk, zie ik mijn vader namelijk buiten in zijn overall – samen met een paar losse onderdelen – onder de auto liggen en op zaterdag had ik eigenlijk ook geen ander beeld verwacht.
Laat ik bij het begin beginnen… Mijn vader en moeder hebben elkaar ontmoet op een motorvakantie. Dan weet je eigenlijk al genoeg, haha. Hoewel mijn moeder nu eigenlijk niet meer rijdt en sinds kort ook geen motor meer heeft (dat is een lang verhaal dat nog regelmatig voorbijkomt op familiegelegenheden, maar voor dit artikel laat ik het even buiten beschouwing ;-)) is ook zij er dus zelf mee bekend en zelfs ook mee opgegroeid, omdat haar vader en broer ook motor reden. Van mijn vader weet ik dat hij op zijn zestiende al op een brommer over de Veluwe reed en ik ken hem niet anders dan motor- en autorijdend, maar volgens mij hoorde dat ook voor zijn rijbewijzen al bij hem. Doe er nog een vrij technisch beroep bij (hoe kan het ook anders) en je hebt de perfecte basis voor een… Technisch gezin.
