Het is zomer geweest. Dat was qua temperaturen misschien niet altijd te merken, maar wel qua vrijheid: van 15 juni tot 7 september had ik in elk geval op de universiteit niets te zoeken. Ik heb in plaats daarvan weken in Slovenië en Italië doorgebracht, maar evengoed in Rotterdam en Utrecht. Die zijn op mijn blog tot nog toe onbelicht gebleven, terwijl ze evengoed (of misschien zelfs meer) symbool stonden voor zelfontwikkeling, vrijheid en zorgeloosheid. Ik kon een maand lang dingen doen die ik leuk vond met de reden dat ik ze leuk vond en zo simpel was het dan. Om dat gevoel nog even vast te kunnen houden: een driepuntssamenvatting van mijn augustus.
Ik zag vrienden van vroeger en van nu, van Utrecht en van thuis. Tussen mijn twee vakanties door hield ik een meet-up die een dag duurde met Niels waar we ons volgooiden bij de Lof der Zoetheid, over de kassen en velden van Bleiswijk en omstreken tegen de skyline van Rotterdam aankeken en borrelden bij Waalhaven (naast de landingsbanen van Rotterdam Airport). Na mijn dispuutsvakantie had ik nog vier weken augustus over en die heb ik vrij effectief benut. Ik zag Paterson op de Pleinbioscoop in Rotterdam met een vriend waarbij ik ongeveer vernikkelde van de kou (ondanks mijn campingoutfit) maar dat gelukkig niets afdeed aan de ervaring, er was een schoonmaakdag in mijn huis in Utrecht die eindigden met Frederique en ik die de kast die we zelf in mijn auto hadden vervoerd ook zelf in elkaar zetten om negen uur ’s avonds en er was een tweede IKEA-diner in een week, dit keer met mijn zus die wat nodig had.
Afgelopen week had ik als enige in ons gezin vrij. Aangezien het normale leven dus gewoon doordraaide, ik eigenlijk ook niet speciaal aan vakantie toe was én ik niet echt aan vorig jaar kon refereren (aangezien we toen in Duitsland zaten) voelde het helemaal niet echt vakantie-ish; het was gewoon een week met veel vrij en veel tijd en een beetje verveling maar ook genoeg te doen en bovendien wat zon. I will never not mention that, ben ik bang. Om mijn vakantie niet helemaal een soort mysterieus zwart gat te laten lijken, leek het me leuk om een oude gewoonte op te pakken en een heerlijk kneuterig weekoverzichtje te maken aan de hand van iPhonefoto’s. Die loopt overigens lekker rebels tot en met donderdag omdat het anders veel te lang werd en ik ook gewoon geen foto’s heb van vrijdag.
De zaterdag trapte ik af met een rijles van 9:00 tot 10:30 die helaas allesbehalve vlekkeloos ging. Er zat een nieuwe koppeling in de auto waardoor het logisch was dat ik ‘m een keer extra liet afslaan, maar dat gebeurde vervolgens ook telkens precies bij een stoplicht als er vijf mensen achter me stonden omdat ik me dan een beetje opgehaast voelde door het groene licht en het júist daardoor fout ging. De twee nachten ervoor had ik ook niet echt ruim geslapen en ik was er met m’n hoofd gewoon niet zo goed bij. Een beetje zonde misschien, maar zulke ritten zitten er nou eenmaal ook tussen en uiteindelijk hebben we gewoon veel geoefend met parkeren en keren, wat wel goed ging. Na afloop was ik alleen behoorlijk moe inclusief hoofdpijn dus ik zocht mijn toevlucht tot de bank en een dutje waar ik mezelf vervolgens nog vanaf sleepte voor een fotoshootje in de stad. De rest van de dag en avond was ik niet meer up to zoveel bijzonders behalve een beetje bloggen.
Vrouwen zijn zo veranderlijk als het weer, zeggen ze wel eens. Ik weet niet of ik er geheel gelukkig van word als ik dat toonbeeld van de vrouw nu volop bevestig aangezien ik over het algemeen al vaak genoeg (lees: dagelijks) probeer om te ontsnappen aan de vooroordelen die onlosmakelijk verbonden lijken te zijn met mijn geslacht, maar aan de andere kant voorspelde ik het al in mijn vorige blogpost en dus vind ik dat het wel veilig genoeg is om te zeggen: ik voel me een stuk vrolijker dan afgelopen weekend. Dat was een inkoppertje, lijkt me. En ondanks het feit dat ik eigenlijk helemaal geen gericht iets heb om over te schrijven – wat altijd extra pijnlijk duidelijk wordt als mijn camera doordeweeks stof ligt te happen in een kast omdat het altijd donker is als ik thuis ben en ik dus ook geen beeldmateriaal heb waar ik omheen kan schrijven -, wilde ik misschien toch even iets van me laten horen. Al is het alleen maar omdat ik me net dik een uur in de wondere wereld van de columns van Angel over Mr. Wrong heb gewaand en huiswerk maken nu als de deceptie van de eeuw en vooral de meest geestdodende activiteit ooit zou voelen.
Overigens vind ik dat sowieso wel een struggle af en toe. Als ik er de tijd voor heb, zoals nu wel redelijk het geval is, zou ik over elke mogelijke situatie wel een stukje digitaal kunnen lullen en waarschijnlijk nog met plezier ook, maar ik wil jullie ook niet doodgooien met oninteressante details over mijn leven. Dan kan ik nog wel zo hard zeggen dat ik voor mezelf blog, maar dat betekent natuurlijk niet dat het de bedoeling is dat ik mezelf neerzet als een ontzettend langdradig type dat alles wat er in mijn leven gebeurt breed uitmeet. Er zijn gelukkig ook gewoon nog honderd dingen meer die me interesseren naast mijn eigen leven, alleen elke dag (grapje, ik blog misschien drie keer per week) met een filosofisch artikel aan komen zetten vind ik ook net niets. Alsof ik altijd alleen maar diepzinnig bezig ben. Nadenken is wel een soort vaardigheid en daarmee ook een levenshouding die je jezelf aanleert, dus ja: ik denk veel na, maar er altijd over schrijven vind ik ook niets. Nichéblogs zijn in mijn ogen alleen handig als ze niet heel persoonlijk zijn, want ik wil niet alleen maar over één kant van mijn persoonlijkheid schrijven.