And this is how much
Ik weet dat schrijven mijn ding is. Dat ik over het algemeen alles in woorden giet wat andere mensen alleen maar denken en dat dat mijn uitlaatklep is, mijn manier om alles op een rijtje te krijgen en te begrijpen. De manier waarop woorden elkaar opvolgen en zinnen vormen, of beter nog: alinea’s, hele passages, en hoe ik ze onbewust vol kan stoppen met metaforen om gevoelens uit te drukken en op te roepen, dat vind ik magisch – hoe normaal het ook geworden is voor mij. Maar soms zitten ze vast. Het is vooral in weken zoals deze, als ik elke avond drastisch aan herfstvakantie toe ben en me tegen half twaalf ’s avonds op krul in mijn bed met mijn deken over elk stukje van mijn lichaam. De beeldhelderheid van mijn iPhone gooi ik na een dag voor het eerst op z’n laagst, ik plug m’n oortjes in voor wat Christina Perri, snij een wat dieper gespreksonderwerp aan in m’n favoriete WhatsAppgesprek nadat ik iemand anders welterusten heb gewenst.
