De afgelopen dagen zijn aaneengeregen van regen. Het begint altijd met bomen die zonnestralen geabsorbeerd lijken te hebben en gaat dan over in krakende blaadjes onder je voeten en een extra uurtje slaap, maar ook in steeds onlogischere momenten van zonsopkomst en -ondergang. Ik kocht fietslampjes en handschoenen en sprak met mezelf af altijd boodschappen te doen voor het donker is zodat ik niet teveel geconfronteerd zou worden met het vroege donker. Ondertussen zag ik de achtertuin van mijn onderbuurvrouw bedekt worden onder een laagje van gele en daarna bruine blaadjes en Kanaleneiland zich steeds meer openbaren achter de inmiddels kale bomen. Mijn relatie met de herfst is twijfelachtig: ik vind de wereld heel mooi in het geel-oranjekleurenspectrum, maar ik kan dat simpelweg niet loszien van het idee dat de herfst een proces is dat down hill gaat. Ik blijf om die reden waarschijnlijk altijd een lentekind, maar toch voel ik me wel een stuk minder misplaatst in deze maanden nu mijn favoriete kledingstukken groen, grijs en okergeel zijn en niet langer neon, zoals vroeger, en ik beseft heb dat de herfst en de winter ook gewoon de seizoenen zijn waarin je met recht wat minder actief mag zijn.
De herfst leert me dat het leven geen rollercoaster that only goes up is vol nieuwe ervaringen. Er zijn heel veel repeterende factoren en dagen die nog korter en donkerder zijn dan de vorige en dat is hoe het werkt. Af en toe kom je gewoon fucking verzopen aan op je 09:00-college waar je zo je best voor hebt gedaan om in het donker voor uit bed te komen, beland je op de terugweg opnieuw in een stortbui waardoor je je haar voor de tweede keer die ochtend kan föhnen en is het ding waar je die dag het dankbaarst voor bent het afdakje boven je voordeur zodat je tenminste droog staat als je met je verkrampte vingers je sleutel in het slot probeert te krijgen.
Gelukkig zijn er ook momenten waarop ik meer geluk heb en in een herfstbos in volle, zonnige glorie loop. Op de valreep van de overgang naar een nieuw seizoen dienen deze foto’s nog prima als tribute aan de herfst toen ‘ie nog in overvloed aanwezig was.
21/12/2015 – Niels stapte doodleuk onze slaapkamer binnen om half negen en gezien ik nog niet meer dan zes uur had geslapen trok ik mijn dekbed over mijn hoofd heen en draaide ik me nog een keer om, sorry not sorry. Dat duurde totdat de mist in mijn hoofd een beetje optrok en ik me opeens realiseerde dat de stad verkennen het toch echt wel won van slapen. Tegen elven waren we alsnog op het zonnige perron en stapten we in een verder lege metro richting een heel grote bibliotheek die ons was aangeraden. Om awkward situaties te voorkomen zijn we uiteindelijk niet binnen geweest want het zag er nogal besloten uit, maar het gebouw zelf was in elk geval ook al de moeite om op rond te lopen. Na dat korte uitje gingen we naar het gebied van de aanslagen van afgelopen 13 november, waar we al heel snel een monument zagen dat helemaal bezaaid was met bloemen en kaarsen, vooral kaarsen. Niels en ik hebben het nieuws over de aanslagen vrij goed gevolgd en dus vonden we het wel de moeite waard om het op deze manier ook een soort van zelf te beleven, of er in elk geval nog eens op een andere manier aandacht aan te besteden.
Na een snelle lunch bij de KFC gingen we dan ook nog door naar het café waar de kogelgaten nog steeds zichtbaar in zaten en ook foto’s stonden van slachtoffers. Super indrukwekkend. Ook het Bataclan bezochten we en dat was al helemaal een bloemenzee, inclusief een hele hoop belangstellenden. Ik moet zeggen dat ik daar enigszins verbaasd over was; ik had het idee dat dat toch al wel weer een beetje weggezakt was, maar blijkbaar is het nog steeds een heel levendige herinnering. We liepen ook even door het straatje dat te zien was in alle video’s en dat voelt toch echt wel redelijk raar hoor. Na onze ’terrorismetour’ besloten we dan ook nog even wat anders te doen: we pakten de metro naar het Hotel de Ville, aten een crêpe en schuilden daarna tijdens de enige regenbui van ons reisje in de Notre Dame. Bij thuiskomst om 20:00 konden we gelijk aanschuiven aan tafel en ’s avonds waren we stiekem te moe en was het te gezellig om nog weg te gaan, dus cancelden we onze Eiffeltorenplannen.
19/12/2015 – Eenmaal aangekomen in de stad rond een uurtje of zes hadden we het ontzettende geluk dat onze koffers opgehaald werden en wij onze eerste uurtjes Parijs alvast goed konden besteden. Dat deden we vooral in de buurt van de Champs-Elysées, waar de kerstverlichting inderdaad zo aanwezig was als verwacht. Nog een bijkomend voordeel was dat overal waar je keek wel een auto geparkeerd stond of net optrok die je in Nederland allesbehalve dagelijks ziet. Ik weet dat ik daar als meisje niet per se laaiend enthousiast van behoor te worden, maar as mentioned before ben ik opgegroeid tussen de oude auto’s en ook al een paar jaar bevriend met Niels die me dan weer volledig ingewijd heeft in de wereld van super- en hypercars, dus ik heb ondertussen ook al een oog én een kleine liefde ontwikkeld voor Ferrari’s, Aston Martins en Maserati’s.
We liepen even naar binnen bij Abercrombie en aten uiteindelijk in de Mac waar ik gisteren al over blogde, omdat alle restaurantjes in de buurt veel te duur waren en we gewoon eten wilde. Toen Niels even later bekende dat hij nog nooit een suikerspin op had werd die ook nog gekocht. We hielden een fotomomentje voor de Champs-Elysées itself, kochten zes ansichtkaarten bij het reuzenrad en sloten af met een McFlurry om 23:00.
Het was ergens onder een saaie geschiedenisles dat Veerle me appte of Julia en zij Fleur voor haar verjaardag een fotoshoot bij mij cadeau konden doen. Ik reageerde gelijk vrij enthousiast met een ‘ja sure!’, want ondertussen weet ik dat drie vriendinnen die weinig moeite hebben met je camera en toch altijd wel lachen en praten standaard leuke plaatjes opleveren. De locatie was ook al snel geregeld, want Fleur is nogal Rotterdamgek (dus niet roepen dat de Erasmusbrug onorigineel is, het was met opzet) (en al ZEKER niet De Zwaan en de Erasmusbrug door elkaar halen want dat vind ik zelfs ik erg). Ik heb vooral bergen met foto’s geschoten en zij vooral veel gelachen en geknuffeld en gepraat en dat is eigenlijk hoe ik het het liefste zie. Soms is het een beetje onhandig omdat de kans super groot is dat iemand met een mond half in een woord verwikkeld op de foto staat terwijl de andere twee er absolutely flawless uitzien, maar over het algemeen is het wel het meest oprecht en ik vind het dan ook heerlijk om te merken hoe er honderdduizend inside jokes zijn en zo’n vriendschap de wereld weer een stukje mooier maakt. Natuurlijk zie ik zelf ook nog van alles dat beter kan aan mijn foto’s, maar ik moet zeggen dat ik over het algemeen gewoon wel blij word als ik door de ‘V5Angels’ (zoals ze zichzelf gedoopt hebben)-map scroll op mijn laptop en daarom wilde ik jullie wat goede vibes op de zaterdag ook niet onthouden. Love a little more & laugh a little harder.
