De afgelopen 365 dagen heb ik me met zoveel leuke dingen en mooie mensen bezig mogen houden dat 2018 af en toe een beetje door m’n vingers is geglipt. Op de valreep wil ik dat bij deze goedmaken met een compleet jaaroverzichtje zoals ik ze het liefste doe, zodat ook dit jaar netjes in de archieven kan (inclusief persoonlijke Spotifylijstjes als je op de foto’s klikt).
De afgelopen 365 dagen heb ik me met zoveel leuke dingen en mooie mensen bezig mogen houden dat 2018 af en toe een beetje door m’n vingers is geglipt. Op de valreep wil ik dat bij deze goedmaken met een compleet jaaroverzichtje zoals ik ze het liefste doe, zodat ook dit jaar netjes in de archieven kan (inclusief persoonlijke Spotifylijstjes als je op de foto’s klikt).
Afgelopen week presenteerde Spotify opnieuw een jaaroverzicht, met daarin (als ik het me goed herinner) een nieuw record van het totaal aantal minuten dat ik muziek streamde in een jaar, namelijk ruim 88 600. Snel uitgerekend kwam het in elk geval uit op een gemiddelde van minimaal vier uur per dag. Topartiest was met stip Ronnie Flex, van wie ik dit jaar niet alleen oude nummers herontdekte maar ook een nieuw album luisterde en zijn een na laatste album vooral in de zomer nog steeds al go to album gebruikte. Ook Bløf en Jess Glynne kwamen niet geheel als verrassing, maar toen ik Justin Timberlake en James Bay spotte in datzelfde rijtje met door mij meest geluisterde artiesten besefte ik hoe ongelooflijk ver weg de eerste maanden van 2018 – waarin ik hen vooral luisterde – voelen. Muziek is een constante factor in mijn leven en tegelijkertijd ook tekenend voor hordes van inhoudelijke veranderingen.
Precies twee jaar geleden was ik dagelijks met geluk bezig in het kader van mijn profielwerkstuk. Gezien de dingen die ik daarvan leerde – namelijk dat je blijvende geluksniveau is opgebouwd uit je bereik, je omstandigheden en je vrijwillige controle en dat de invloed uit die eerste twee variabelen veel kleiner is dan je zou denken – is het eigenlijk bijzonder dat ik nu bij het reflecteren op mijn gevoel van geluk zo vaak vergeet dat ik dat actief kan beïnvloeden met meer dan alleen acties. Ik maak namelijk wél heel vaak bewuste keuzes over wat ik doe of laat met het oog op hoe gelukkig ik er van word, maar het in goede banen leiden van mijn gedachtegangen laat ik vaak achterwege omdat het een beetje als manipulatie, als valsspelen of als onoprechtheid voelt.
Dat het toch juist belangrijk is om te doen bedacht ik me toen ik op een doordeweekse avond na een heel fijne avond op mijn trein stond te wachten en er een goederentrein voorbij kwam razen. Dat is daar vaste prik maar ik kan er gewoon niet aan wennen, ik vind het elke keer een ongelooflijk vervelend moment. Ik moest ook nog een half uur alleen in de trein en daarna naar huis fietsen in de regen waar ik die dag al vaker mee geconfronteerd was en ik wilde bijna blijven hangen in mijn spiraal van negatieve gedachtes tot ik me herinnerde dat ik echt een goede avond had gehad. Het kost me redelijk wat moeite om mezelf op zo’n moment te overtuigen de andere kant op te denken, maar toch levert een combinatie van dankbaarheid uitoefenen en je eigen pessimisme onderscheppen netto gezien altijd wat op.
