Het is overduidelijk dat mijn blog om mij draait. Dat klinkt in eerste instantie altijd heel zelfingenomen, maar het is nou eenmaal een onderwerp waar ik heel veel van weet en altijd wel iets over te melden heb – klinkt nog steeds zelfingenomen, maar hey, stiekem is het wel heel logisch. Een blog over een onderwerp waar je al vrij snel over uitgepraat bent voor langere tijd bijhouden is bovendien nog nooit iemand gelukt en dus vind je tegenwoordig steeds meer persoonlijke blogs op het internet. Als je daar een beetje bekend mee bent heb je bovendien ook wel door dat die mensen niet over zichzelf schrijven omdat ze zichzelf zo geweldig vinden (zoals ik hier ook al uitlegde), maar juist om anderen te helpen met ervaringen en tips, om leuke (maar ook mindere leuke) dingen delen, gedachtespinsels ergens kwijt te kunnen en een reden en medium hebben om te schrijven (en eventueel te fotograferen en/of filmen).
Het bloggen doe ik voor een groot deel voor mezelf, omdat ík al deze dingen tof vind, maar aan de andere kant denk ik wel dat ik het een stuk minder leuk zou vinden als er niemand mee zou lezen. Voorbeeldje: over een jaar is het leuk om nog eens over mijn campingavonturen te lezen, maar op dit moment zit dat nog redelijk vers in mijn geheugen en heeft het dus wat minder nut om daar een artikel over te schrijven en online te zetten als ikzelf de enige ben die het leest. Als ik weet dat mijn artikelen gelezen worden, dan probeer ik jullie te amuseren, informeren, overtuigen en/of inspireren (dat laatste is wat mij betreft een beetje de overkoepelende term). Op die manier zijn mijn bezoekersaantallen echt een enorme stok achter de deur. Sowieso om regelmatig te blijven publiceren (er wordt toch wel iets van me verwacht), maar ook om bezig te blijven met verbetering en vooral mijn schrijfdoelen. Waarom lezen jullie mijn artikelen eigenlijk? Wat wil ik ermee bereiken; wat voor gevoel wil ik dat ze achterlaten bij mijn lezers? Als je daar mee bezig bent, is een artikel eigenlijk pas echt ‘af’ als je bevestigd hebt gekregen dat je je doel hebt bereikt – en dat kan al gebeuren met één enkele reactie van iemand die laat weten dat ze het een leuk of interessant artikel vond.
Toevallig raakte ik pas, voor een TAG die in de loop van de tijd nog online komt, verzeild in mijn foto-archief. Ik heb blijkbaar vanaf 2010 een laptop, en sindsdien sla ik alles altijd netjes geordend in mapjes op op mijn computer. Als je even niets te doen hebt of een foto zoekt is dat dus leuk doorklikken. Oja, die vakantie, oja, dat bloesje, en die ene verschrrrrrikkelijke foto (zag ik er echt zo uit?). Toen ik de The Twelve TAG tegenkwam op de blog van Maaike (maar verzonnen door Audrey), was ik dan ook gelijk enthousiast. Die moet ik doen! En hoewel 2011 nog niet zo lang geleden klinkt, zit er toch echt een héél verschil tussen de 12-jarige Hester en die van nu…
1. Hoe zag je leven eruit toen je 12 was?
Op mijn twaalfde zat ik nog twee maanden in de eerste, daarna had ik zomervakantie en begon ik al aan de tweede klas. Hoewel deze TAG er een beetje vanuit gaat dat je op je twaalfde in groep 8 zat (wat wel zo normaal is), leidde ik dus al een heel ander leven. De eerste klas vond ik geen groot succes, maar de tweede was al een stuk gezelliger. Ik deed toen voor het eerste jaar gymnasium en eigenlijk was dat ook het eerste jaar waarin ik iets (en dan nog steeds niet al teveel) aan school moest doen. Mijn leven was dus op zich redelijk hetzelfde als nu, maar aan de andere kant is het ook weer totaal anders: ik ben zelf heel erg veranderd, heb andere vrienden, doe andere dingen naast school, ben anders óp school en heb nu heel andere vakken (waar ik bovendien heel anders mee omga dan toen).
In de afgelopen tijd heb ik dagen in andere dagen over zien gaan (de keren dat ik voor 00:00 sliep zijn volgens mij op twee handen te tellen), vlogen de weken om en vloeide de ene maand over in de andere. Ik stond er niet bij stil, want ik had toch twee maanden vrijheid, geen verplichtingen en bovendien geen zin in tanlines van mijn horloge. Dat betekende buiten in de zon zijn zonder enig tijdsbesef, op mijn telefoon moeten kijken voor de datum (mijn oude agenda had ik al afgeschreven, en mijn nieuwe had ik nog niet in gebruik, dus ja…) en überhaupt geen idee hebben of het nou maandag, dinsdag of zaterdag was. Op die manier werd juni juli, juli augustus en augustus… september.
En dat kan ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Nou ging dat ook niet, want op 1 september stond er om 19:30 een openingsavond van het nieuwe schooljaar gepland en dus werd ik sowieso wel met mijn neus op de feiten gedrukt, maar ik vind september sowieso een maand met een hoofdletter. Het is naast de maand waarin de scholen vaak weer beginnen (ik vind het echt heerlijk als dat precies op 1 of 2 september gebeurt) ook de eerste maand die de ‘r’ weer in de naam heeft en die daarmee, naast onverwacht aangename middagen buiten, ook de eerste herfstbriesjes en herfstshopsessies met zich meebrengt. Ik houd helemaal niet zo van de winter, maar met september heb ik wel wat. Het nieuwe jaar hangt altijd overduidelijk in de lucht en dat is bij mij net zoiets als de naderende lente: een soort van belofte voor dit jaar aan de hand van de herinneringen van voorgaande jaren. New-but-on-repeat en dat vind ik nog altijd een van de fijnste dingen.
Boekreviews zullen waarschijnlijk nooit de meest populaire artikelen op mijn blog worden, maar ik wil er toch mee doorgaan. Zoveel boeken lees ik niet, dus het is niet alsof ik ze opeens wekelijks publiceer, en ik vind het 1) goed om mijn mening te formuleren, want die heb ik vaak best wel (ook als ik er even over na moet denken), 2) leuk om terug te kunnen lezen en 3) een perfecte manier om mijn lezers ook aan het lezen te krijgen. Of nou ja, ‘ook’: zoveel lees ik niet, maar door af en toe enthousiast te zijn over een boek hoop ik sommigen van jullie ook te overtuigen weer eens een tijd vrij te maken voor een goed boek. Want eigenlijk is er niets fijner dan dat, heb ik gemerkt door onder andere…
Night Road – Kristin Hannah (2011)
Als Lexi bij haar tante komt te wonen in plaats van bij haar labiele moeder, heeft ze eindelijk uitzicht op een ‘normaal’ leven. Dit pakt beter uit dan ze ooit had gehoopt als ze beste vriendinnen wordt met de verlegen en eenzame Mia en opgenomen wordt in het gezin van Mia en haar tweelingbroer Zach. Ondanks hun voornemens om niets te beginnen om Mia te beschermen, worden Lexi en Mia’s tweelingbroer Zach toch hopeloos verliefd op elkaar. Het examenjaar van de drie lijkt, op de overbezorgde trekjes van van Jude – de moeder van de tweeling – na, een geweldig en veelbelovend jaar te worden, tot hun leven in de haarspeldbocht van Night Road volledig op de kop wordt gezet…
Night Road is vertaald naar het Nederlands – die versie heet Zomernacht -, maar ik las hem in het Engels. Toen ik het boek opensloeg had ik daar bijna spijt van. Zoveel pagina’s en zulke kleine lettertjes, heb ik daar wel zin in in m’n zomervakantie? Ik besloot toch door te zetten en wat ben ik daar uiteindelijk blij om – want mij kennende was ik namelijk nooit meer op zoek gegaan naar de vertaling, terwijl ik het boek niet had willen missen.
volgen
currently reading
Recente reacties