Traveling
De eerste maand van het nieuwe jaar voelde voor mij, zoals verwacht, eerder als een laatste maand. Vanuit de universiteit is het sowieso wel normaal dat de eerste weken van januari in het teken staan van je vakken van het tweede blok afronden, maar in mijn geval was ik al het hele semester met dezelfde vakken bezig, dus het voelde extra goed om de mapjes van die langetermijnprojecten nu eindelijk uit de navigatiekolom van Finder te kunnen verwijderen. Daarnaast was het meer een maand van oogsten dan van zaaien: met mijn vertrek in zicht heb ik met heel veel mensen onze vriendschap of anderszins aanwezige band kunnen vieren, iets wat er normaal nogal vaak bij inschiet. Het begin van januari voelt als een leven geleden en daar ga ik dan ook niet meer teveel aandacht aan besteden (behalve aan het feit dat ik op schaatsen heb gestaan sinds minstens een jaar of vijf, ook dat voelde als een leven geleden), maar voor ik schrijf over Boedapest wil ik nog even stilstaan bij al die goede (en fotogenieke) momenten.
Als ik iets geleerd heb in mijn adolescentiejaren dan is het wel dat Duitsland een fantastisch land is om naartoe te gaan. Dat is enerzijds omdat ik in het algemeen benieuwd ben naar steden en plekken – dus ook als ze er niet bekend om staan interessant te zijn of nog niet ontdekt zijn door toeristen en ook juist als het dichtbij mijn eigen leefwereld is – maar evengoed omdat het een uitgelezen plek is waar je zonder communicatieproblemen natuur en cultuur kunt vinden en tussendoor goed bier kan drinken. Daarmee samenhangend: het gezelschap waarin je verkeert heeft wel degelijk invloed op de mate waarin je Duitsland zult waarderen, en oké, voor vakanties waarop ik écht wat van de wereld wil zien kies ik alsnog een andere bestemming, maar voor korte reisjes in je twintigerjaren is het één van de betere opties. Vandaar dat ik deze zomer toch nog vijf dagen vlak over de grens spendeerde.
