Het is maandagavond 22:15 als er tussen de berichtjes met minder boeiende dingen opeens de vraag ‘Ga je mee naar Lille morgen?’ zit in het gesprek tussen Niels en mij. Een week geleden concludeerden we nog dat we die excursie en de stad vorig jaar eigenlijk behoorlijk saai vonden, maar nu we allebei geen herkansingen hadden op woensdag en er nog plekken vrij waren tussen alle vwo en havo 4’ers met Frans en/of kunst – voor wie de excursie eigenlijk bestemd was – was het aanbod wel heel verleidelijk. Ik had eigenlijk al plannen vaststaan met een andere vriend, maar dat kon elke willekeurige andere dag ook nog en een gratis dagje Lille niet. Bovendien zou Niels niet gaan als ‘ie geen gezelschap had en dus was het enige mogelijke antwoord ‘ja’ – ook al betekende dat dat ik de volgende dag om 7:15 op de fiets moest zitten. Ville de Lille it was.
Zodoende slenterden we dinsdag van 11:00 tot 17:00 met camera’s door de straatjes van Lille. We begonnen in een kerk (waar ze Amen-/Hallelujah-muziek draaiden, in tegenstelling tot elke andere oude kerk waar het gewoon muisstil is), waarna we al snel terecht kwamen in de hemel a.k.a een patisserie met perfecte taartjes waar je alleen al een uur zou kunnen staan voor de geur. De chocolade éclaire die we daar kochten werd na een fotosessie bij de fontein (wat wil je als er een tasje én een doosje met een strikje omheen zit?) met liefde opgegeten in de zon en het was zeg maar niet bepaald het laatste eten wat er die dag is gekocht; bij wijze van lunch rekende ik een heel stokbrood af voor €1,10 (zo lekker dat beleg overbodig is), toen we bij een koffietentje genaamd Notting Hill naar de wc wilden moest je per se iets kopen en aan het eind van de dag waagde ik mijn leven in de drukke McDonalds voor een McChicken. In de tussentijd bezochten we nog een kerk, spotte Niels drie auto’s waaronder een S-klasse Mercedes waarvoor we eerst drie straten moesten lopen ‘omdat ‘ie hier ergens in de buurt geparkeerd moest staan’ – gelukkig snap ik de sport een beetje en had ik er zelfs geen moeite mee als ik zijn tas in m’n gezicht gedrukt kreeg als er weer wat langsreed – en eindigden we de dag weer in die patisserie om nog een übervrouwelijk taartje te kopen voor onze ex-Frans docente (en mijn PWS-begeleidster) als bedankje.
De temperatuur in de bus lag op de terugweg zo hoog dat de airco uitging omdat de motor anders overhit raakte (#firstthingsfirst), maar we made it home en het was het waard. Echt veel hebben we niet gedaan, maar ondertussen waarderen we Lille wel een stuk meer en een dagje door een stad lopen afgewisseld met chillen in het park/bij de fontein en ondertussen tan lines kweken en veel te veel lachen en praten is altíjd goed. Zeker als je er een hoop fijne foto’s aan overhoudt.
The good life continues, of nouja, in mijn Rome diary dan. Woensdag konden jullie mijn verslagjes over de eerste drie dagen lezen en nu worden dinsdag, woensdag en donderdag tot in detail aan jullie beschreven. Ik denk dat dinsdag en woensdag misschien wel mijn favoriete dagen waren, zelfs met het hoge gehalte musea, so let’s go!
Dinsdag
Oké. Skip the line tickets zijn echt heilig, want no way dat ik nog vrolijk de Vaticaanse musea binnen was gelopen als ik twee uur in die rij had moeten staan. Nu was dat wel het geval en liep ik met drie vriendinnen die net iets cultuurgeïnteresseerder zijn dan ik de lange route, en dat is handig want zelf was ik overal waarschijnlijk veel sneller doorheen gelopen terwijl we nu écht alles hebben gezien. De beelden zijn imponerend, maar de gouden plafonds, levensgrote landkaarten en wandtapijten en mozaïeken vloeren net zo goed. En natuurlijk de Laocoöngroep: naast dat het gewoon een fantastisch beeld is, is het ook het beeld dat ik al het langste ‘ken’ omdat ik in de tweede klas het verhaal van de Laocoönpriesters heb vertaald vanuit het (versimpeld) Latijn. Er stond toen ook een foto van dat beeld in het boek en het idee dat ik dat beeld ooit in het echt zou gaan zien vond ik erg exciting. Nou, dat was het ook, haha.
