Voor mijn zomernostalgie
In de zomervakantie is mijn nostalgie op haar hoogtepunt. Vooral als de temperatuur stijgt blijken daar allerlei herinneringen aan te kleven van afgelopen jaren, van weken vol vrijheid die in zekere zin ook altijd een beetje onbestemd waren in vergelijking met de periodes waar ze door omgeven waren. Ik denk automatisch terug aan het uitzicht over de tuin en de ondergaande zon vanaf mijn balkon op mijn kamer in Kopenhagen tijdens zwoele zomeravonden, maar ook aan de zomers die ik al veel eerder in Nederland beleefde. Als kind hield ik niet per defintie van reizen – misschien ook omdat ik het niet gewend was, maar in elk geval kan ik me niet herinneren dat ik het ooit oneens ben geweest met de beslissing om in ons eigen land te blijven. Mijn zomernostalgie verwijst dan ook volop terug naar de Utrechtse Heuvelrug, waar we meerdere zomers in het huis van (dezelfde) vreemden spendeerden die zelf op vakantie waren en ons hun huis en dieren toevertrouwden.
Zonder moeite leefde ik daar in een ander ritme en dat was eigenlijk alles wat ik nodig had voor een vakantiegevoel. Ik was nooit een ondernemend kind, maar wel een met een grote fantasie, en je kon me dan ook niet gelukkiger krijgen dan door de fantasie van hondenbezitter uit te laten komen. Bovendien vond ik het geweldig even een ander leven te hebben omdat je opeens ‘inwoner’ van een totaal andere stad was. Het eerste jaar dat we in het grote twee-onder-een-kapherenhuis in Bilthoven waren na drie zomers in Tiel met twee paarden was ik een jaar of negen, tien en heb ik volgens mij dan ook niet meer gedaan dan heel veel wandelen en knuffelen met de drie honden, heel veel boeken lezen, trampoline springen met mijn zus, een beetje koken en veel films kijken van de verzameling DVD’s die in dat huis aanwezig was.
