Parijs, 19-21 januari 2024
Ik had jullie Parijs beloofd, dus hier is Parijs. Zo ging het plannen van dit tripje ook ongeveer: we (Judith, Rosanne, Maartje, ik) gingen namelijk niet alleen ‘op de valreep’ in januari 2022, maar vervolgens ook in januari 2023, en zo, traditiegetrouw, ook in januari van dit jaar. Vrijdag arriveerden we dankzij een vroege start uit Utrecht al net na het middaguur in de stad, waar we blijkbaar een plekje in de parkeergarage van een ziekenhuis hadden gereserveerd voor het weekend, kwamen we achter toen we nog net niet met al onze bagage in de welkomsthal stonden. Engels spreken Fransen nog altijd niet, maar de bereidheid tot het converseren met mensen in maximaal A2-niveau Frans is gelukkig altijd groot (zouden ze daar stiekem van genieten?).
De eerste koffie was er direct een in de zon en volgens specialiteit van de eigenaar: een cappuccino met een gedeelte chocolademelk. Ik kan chocolademelk sinds dit jaar eindelijk waarderen, dus ook voor mij was dit een geslaagde variatie. Na het droppen van onze koffers in de AirBnB (met een voordeur die meer wegheeft van een kluisdeur, een badkamer zonder slot en een douchekop die je zelf vast moet houden, maar dan weer wél volledig ingericht met vintage-items en middenin het 3e arrondissement) doken we de Uniqlo en wat andere winkels in. Na zonsondergang werd het frisser en achtten we het tijd voor kaas en wijn bij Le Laffitte, waar we tegenaan liepen en wat een gezellig tentje bleek vol vrijmibo’ende locals (die dan weer wel voornamelijk bier dronken in plaats van wijn).
Aansluitend aten we bij Chinese Bleu Bao. Wel met reservering, en doe dat ook vooral, want er staat bijna altijd wel een rij en vooral in januari is de temperatuurshock van buiten in de kou staan naar het gezellig warme binnenklimaat van het restaurant vrij heftig, stel ik me zo voor. Dat geldt dan overigens weer niet voor de vestiging Gros Bao aan het Saint-Martin kanaal waar we vorig jaar aten, waar het binnen juist eerder koud was – maar de rij evengoed lang was. Reden voor die rijen is als je het ons vraagt de onwijs zachte, sticky aubergine die op de kaart staat, samen met de spicy komkommersalade en de gefrituurde maar evengoed sticky kip (de kaart lijkt op alle locaties hetzelfde te zijn) echt onwijs lekker. Springrolls en bao buns blijven leuk om te bestellen, maar eigenlijk doe je het echt voor die aubergine.
Zaterdag ging het eetfestijn verder: wafels en cappuccino’s van enorm formaat bij Immersion en na Musée d’Orsay een splurge-bezoekje aan de fantastische bakkerij Mamiche. Ook iets waar je (in elk geval op zaterdag) voor in de rij staat, maar vooral de belegde broodjes – met geitenkaas, gekaramelliseerde ui en mosterd, en met pompoen, nectarine en koriander – en de amandelcroissant waren zeer de moeite waard.
Avondeten deden we bij Brasserie Dubillot, waar je ook meerdere vestigingen van kunt vinden (voornamelijk in Parijs, maar ook in Lille). Hun kleine kaart is ideaal als je een avond Frans maar dan wel met een moderne twist wil eten. De bijkomende voordelen, naast het lekkere eten, waren vooral personeelsgerelateerd: zo was onze ober bereid met ons mee te zoeken naar een dobbelsteen die we middenin een potje Yahtzee verloren op de restaurantvloer, die uiteraard precies uit een zeer ingewikkeld en onoverzichtelijk mozaïekpatroon van kleine steentjes bestond, en hadden Maart en ik de hele avond uitzicht op de enorm vrolijke chef barbecue in de open keuken. Helaas kon ons verzoek om madeleineshotjes niet ingewilligd worden, maar de mix van ananassap, amaretto en cointreau of wodka blijkt gelukkig in elke bar goed beschikbaar te zijn.
Op zondagochtend haalde ik mijn vintagehart op aan de Saint-Ouen vlooienmarkt. Qua kleding vooral heel veel bontjassen en tassen, waar ik niet heel kritisch naar heb gekeken, maar op het gebied van meubels stonden er prachtige mid century en Deense pareltjes tussen. Die waren dan wel vooral onderdeel van handelaren of antiquairs die hun eigen vaste stek hadden, dus je hoeft je ogen niet heel erg open te houden voor een verborgen parel; die zijn er echt al wel uitgefilterd. Prise wise viel het ons dan ook nogal tegen. Ook voor een prent, vaas of mooi melkkannetje zat je al heel snel boven de €50. Kun je wel zeggen dat het uit Parijs komt, maar goed, hè. Volgens mij zijn er ook nog genoeg andere vlooienmarkten in Parijs die wat minder georganiseerd zijn en dus nog wel meer het ‘snuffelgehalte’ hebben, dat is iets voor een volgende keer. Ondanks de wat hogere prijzen vond ik het toch een heerlijke plek om doorheen te struinen: een groot gedeelte gaat voor mij ook gewoon om inspiratie opdoen en niet per se overgaan tot aankoop (alleen al omdat ik niet echt een impulsaankoper ben) en dat kon daar heel goed.
De laatste Franse aankoop was dan ook een wijntje op een boerenmarktje dat we op de weg terug naar de auto tegenkwamen. Voorlopig hangt die nog gezellig in ons wijnrek, hoewel deze terugblik me toch wel terug doet verlangen naar een borrel met veel kaas, veel wijn, en onbeperkt stokbrood.
Eén reactie
Ziet er super leuk uit.