Pergola (Italië), 28 juli 2021

Het is echt niet erg om na vijf jaar geen actief deel meer uit te maken van een dispuut. Het is geen gemis om niet meer altijd van alles de goedkoopste optie moeten halen, omdat er, als jij het deze keer toevallig wel kon betalen, altijd wel anderen waren om rekening mee te houden die krapper bij kas zaten. Voor het heen en weer reizen per auto naar bestemmingen diep in Italië voor slechts één week vakantie ben ik vaak voor gek verklaard, en heb ik mezelf vaak voor gek verklaard.

Maar dit is mijn eerste zomer zonder dispuutsvakantie, en de nostalgie bekruipt me. Ik mis mijn all inclusive vakantie voor 400 euro totaal, zonder uitzondering in een prachtige villa, met het meest betoverende uitzicht en altijd een zwembad, waar altijd drie zomerhitjes de boventoon van de vakantie voerden, de plaatselijke supermarkt dagelijks opnieuw leeg gekocht werd en het verschil in netheid van mensen uiteindelijk altijd bleek uit de staat van de slaapkamers. Het heeft me vaak verbaasd – en uiteindelijk misschien ook geïnspireerd – hoeveel zin we hadden om van alles te organiseren voor dit soort grote groepen. Uiteraard resulteerde het uitvoeren van dergelijke plannen ook inderdaad in een hele hoop werk en geregel, maar, terugkijkend, ook in de leukste themafeestjes en de meest gedenkwaardige diners. Niets was te gek, alles was altijd mogelijk.

Als ik mijn best doe, proef ik de huisgemaakte pizza uit onze eigen pizza-oven nog. De koelte van de ondergaande zon aan het einde van de dag werd gecompenseerd met de broererigheid van iedereen bij elkaar. Vanaf het moment dat we begonnen met eten, hing ook de afwas van enorm formaat ons boven het hoofd, maar zelfs dat hoorde erbij.

Er is een speciaal plekje in mijn hart voor deze weken van rondrijden in busjes als een soort groot gezin (en parkeren in de meest krappe Italiaanse of Spaanse vakken), in je meest zomerse outfitjes kunnen lopen, na het wakker worden direct je bikini aandoen, nooit brak wakker worden, altijd iets om over en iemand om mee te kletsen (al was het de avond van tevoren), minimaal tien keer je handdoek kwijtraken (en terugvinden), vijf pagina’s in plaats van een heel boek lezen, enorm dankbaar zijn als iemand in de ochtend al een pot koffie heeft gezet en stilzwijgend naast elkaar zitten omdat je te moe bent om te praten. Ik weet zeker dat er nog veel vakanties voor mij in het verschiet liggen, maar precies zoals dit wordt ’t niet meer. Gelukkig kan ik er eeuwig van nagenieten.

X,
Hester

kop 1

kop 2

kop 3

kop 4

kop 5